De Cock en de treurende kater
Albert Cornelis Baantjer


Inspector De Cock #7






Ondanks de handicap van een bedrijfsblinde superieur moet inspecteur De Cock deze keer enige moordzaken zien op te lossen, die samenhangen met de overval op een geldtransport in Amsterdam.






Albert Cornelis Baantjer

De Cock en de treurende kater





1


Peter van Geffel kwam — zoals zijn moeder al dikwijls had voorspeld — verkeerd aan zijn eind. Hij stierf op jeugdige leeftijd een snelle en gewelddadige dood.

Het was in de winterse verlaten duinen bij Noordwijk, midden op een zandpad, kort voor een driesprong. Een vroege wandelaar vond hem daar, liggend op zijn buik, de beide armen naar voren gestrekt, de lange slanke vingers geklauwd in het mulle zand, een smalle dolk tot aan het heft in zijn rug. De Noordwijkse politie, onmiddellijk in staat van alarm gebracht, trok een ruime kring om de peedee en ging met behulp van de districtsrecherche van de rijkspolitie nauwkeurig alle sporen na. Het resultaat was van het begin af aan weinig bemoedigend. Duidelijke aanwijzingen waren er niet. Ook het optreden van een speurhond bracht de zaak niet nader tot een oplossing. Luid blaffend bleef het schrandere dier een meter of twintig van de driesprong staan. Waar zijn reukspoor eindigde, begon een verwarrend spoor van autobanden. Het leidde een halve kilometer verder naar een fraaie, strakke bitumenweg. En vandaar naar, ruwweg, een honderdvijfenzeventig miljoen Nederlanders, Belgen, West-Duitsers, Luxemburgers, Fransen en Italianen, om althans voorlopig in EEG-verband te blijven.

Het hoofd van de Noordwijkse politie concludeerde na een kort overzicht van de feiten dat aan de zaak van de dode Van Geffel vooralsnog weinig glorie viel te behalen. Hij trok zich na het onderzoek ter plaatse op zijn hoofdkwartier terug, plaatste op het politietelexnet een uitgebreid bericht ‘aan allen’ en wachtte op de reacties.

Met de handen diep in zijn broekzakken, een gezicht als een dreigende donderwolk, slenterde De Cock door de grote recherchekamer van het oude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat. In de dubbele la van zijn stalen bureau wist hij een uitgebreide collectie zaken, dossiers, die om behandeling schreeuwden. De Cock was er doof voor. Al een paar dagen kon hij niet tot de normale routine komen. Hij werd geplaagd door een vreemde onrust. Het was alsof storende impulsen, van buitenaf komend, op de gevoelige uiteinden van zijn zenuwen drukten. Onbewust wachtte hij op iets groots, iets uitzinnigs, een zaak, die al zijn kennis en interesse nodig had. Het maakte hem ongedurig en prikkelbaar. Daarom schold hij. Hij schold op alles, op de natte sneeuw, die buiten als een vieze kleffe brei aan de straten plakte, op de commissaris, omdat deze hem al een paar maal had gemaand zijn oude stukken af te maken en op de jonge rechercheur Robert Antoine van Dijk, omdat in de koffiepot op het gaskomfoortje alleen nog maar wat prut zat. Dick Vledder liet zijn vingers op de schrijfmachine rusten en keek met een bezorgde blik naar De Cock. Hij bespeurde de onrust van zijn baas en wist dat de scheldkanonnades niet echt gemeend waren, maar slechts dienden om dat machteloze gevoel van niet-weten en wel voor-voelen in hem te onderdrukken. De Cock was doorgaans een beminnelijk mens met een zacht gemoed. Toch was het niet de eerste keer dat Vledder zijn oudere collega in een dergelijk humeur zag. Hij was de laatste jaren al dikwijls getuige geweest van zo’n onweer. Het bleek altijd een prelude, een voorspel tot moord, tot mysterie. Hij vroeg zich af welke moeilijkheden zich nu weer als een somber wolkendek boven hen samenpakte. Met De Cock wist je het nooit. Hij had er slag van om je in de kortst mogelijke tijd in de meest onmogelijke situaties te manoeuvreren. Hij dacht aan de vele zaken, die zij samen al hadden behandeld, de avonturen, die ze samen hadden beleefd, en grinnikte voor zich uit. Langzaam stond hij op en liep naar het raam. Iets van de onrust van De Cock vonkte op hem over.

Buiten viel nog steeds een natte sneeuw.

Guus van Schaick kwam de recherchekamer binnen en bracht een bundeltje telexberichten rond.

Sinds hij bij de achtervolging van een inbreker tien meter van een dak was gevallen, bekleedde Guus in het bureau Warmoesstraat de post van telexist. Hij had iets aan zijn rug en was voor de actieve dienst ongeschikt verklaard. Guus had dat nooit goed kunnen verkroppen. In zijn hart was hij een volbloed politieman, die ondanks zijn handicap graag actief was gebleven. Hij bediende nu al jaren het telexapparaat en verleende de recherche onschatbare diensten door uit de veelheid juist die berichten te lichten, die voor het recherchewerk van belang waren. Soms, puttend uit zijn rijke ervaring, voorzag hij ze van een meestal vinnig, maar altijd deskundig commentaar.

Hij schuifelde op De Cock toe en duwde hem wat nerveus een berichtenformulier in de hand.

‘Hier zeg, De Cock, die Peter van Geffel, dat is toch een oude klant van jou. Ik meen mij te herinneren dat jij wel eens een zaak tegen hem hebt behandeld. Voor oplichting of zo. Zie je, er staat mij iets van bij.’

De Cock las het telexbericht uit Noordwijk. De rimpels van zijn sombere plooiengezicht verdiepten zich.

‘Wanneer is dit binnengekomen?’

Van Schaick keek hem verwonderd aan.

‘Zojuist,’ antwoordde hij verongelijkt. ‘Nog geen vijf minuten geleden. Ik laat zo’n bericht toch niet koud worden?’ De Cock produceerde een glimlach. Het brak door de donderwolk heen. Hij legde vertrouwelijk een hand op de schouder van Van Schaick.

‘Dat was een domme vraag van mij, Guus,’ zei hij vriendelijk. ‘Een heel domme vraag. Natuurlijk ben je er direct mee gekomen. Vooral omdat het bericht Pietje van Geffel betreft. Het is toch geen geheim? Iedereen in het korps weet dat je altijd een zwak voor die jongen had.’

Van Schaick haalde wat onwillig zijn schouders op. ‘Een zwak’, zei hij brommerig, ‘wat is een zwak? Vroeger, ja, vroeger, toen hij nog zo’n hummel was en op straat allerhande kattenkwaad uithaalde, ja, toen had ik een zwak voor dat joch. Ik mocht hem graag. Hoewel ik hem als diender toch heel wat keren achter zijn vodden heb gezeten.’

Hij wachtte even en glimlachte bij de herinnering.

‘Het is eigenlijk gek, maar wat hij ook uithaalde, ik heb nooit kwaad op die jongen kunnen worden. Echt kwaad, bedoel ik. Al deed ik natuurlijk wel alsof. Als ik hem te pakken had, begon hij altijd te liegen. Goeie mensen, wat kon die jongen liegen. Je begreep gewoon niet waar hij de leugens vandaan haalde. Hij stond je gewoon openlijk te belazeren. En dat met een gezicht alsof hij er zelf in geloofde. Het was voor hem een spel. Zo zie ik het. Hij hield er nu eenmaal van de mensen te bedotten.’ Hij schudde somber zijn hoofd. ‘Jammer,’ zei hij zuchtend, ‘dat hij het later gebruikte om aan de kost te komen.’

De Cock maakte een vaag gebaar.

‘De mensen zijn niet allemaal zoals jij, Guus. Er zijn er ook die er niet van houden om belazerd te worden. Ik denk dat Peter nu eens iemand heeft ontmoet die zijn leugens niet als een vriendelijk spelletje heeft willen zien en echt kwaad is geworden.’ Van Schaick keek naar hem op.

‘Dat zal het zijn geweest,’ zei hij traag, ‘je hebt gelijk, dat zal het zijn geweest.’ Hij staarde naar het telexbericht in de hand van De Cock.

‘Domme jongen toch…’ Het klonk verdrietig. Nog even bleef hij nadenkend staan. Toen draaide hij zich om en schuifelde langzaam de kamer uit. De Cock keek hem zwijgend na. Hij begreep wat er in de oude Van Schaick omging. Hij kende dat uit eigen ervaring. Men ontmoette als politieman nu eenmaal ook boeven en boefjes die ondanks al hun wandaden gevoelens van sympathie opwekten. Dat was onvermijdelijk. En dan viel het niet altijd mee een starre ambtelijke sfeer te bewaren. De Cock beet op zijn onderlip. Hij voelde medelijden met Van Schaick, die de gruwelijke dood van zijn vroegere beschermeling van zijn eigen telexapparaat had moeten lezen. Dat was triest. En ineens voelde hij een wrok, een diepe wrok jegens de man of vrouw die Pietje van Geffel in de stille duinen bij Noordwijk onverhoeds een dolk in de rug had gestoken. Wat de motieven ook mochten zijn geweest, de daad zinde hem niet. De Cock had een instinctieve afkeer van mensen die voor hun agressie een mes of een dolk gebruikten.

Hij slenterde naar de kapstok, trok zijn duffelse jas aan en zette zijn oude vilten hoed op.

Vledder kwam naar hem toe. ‘Waar ga je heen?’

De Cock antwoordde niet. Hij gaf zijn sympathieke leerling het berichtenformulier over de dood van Peter van Geffel. ‘Kijk eens na in de administratie wat je over het slachtoffer kunt vinden. Ik weet zeker dat we iets van hem hebben. Het is een oude klant van me. Vergeet ook het bijnamensysteem niet.’ ‘Bijnamensysteem?’

‘Ja, je kunt hem daar vinden onder Sluwe Pietje.’

Vledder knikte.

‘En jij?’

‘Wat bedoel je?’

‘Waar ga jij heen?’

De Cock schoof zijn hoed naar achteren en wreef met zijn vlakke hand over zijn brede gezicht.

‘Ik ga naar onze vriend Lowietje. Ik zou wel eens willen weten wanneer Sluwe Pietje daar zijn laatste pilsje heeft gedronken.’

Lowietje, wegens zijn geringe borstomvang in de rosse buurt van Amsterdam beter bekend als Smalle Lowietje, was een goede bekende van De Cock. Al sinds jaar en dag was de rechercheur een geregeld bezoeker van het schemerige, intieme lokaaltje op de hoek van de Achterburgwal en de Barndesteeg, waar Smalle Lowietje de milde scepter zwaaide. Op de wat vochtige voedingsbodem van cognac was op den duur een wederzijdse genegenheid gegroeid. Het was een genegenheid die slechts haar beperking vond in de wet. Want ergens in het schimmige grensgebied van wat mag en wat niet mag, botsten hun interessen, liepen hun meningen sterk uiteen. Tenslotte was De Cock een wetshandhaver en zulke mensen — zo redeneerde Smalle Lowietje vergoelijkend — hielden er nu eenmaal een paar vreemde ideeën over de begrippen goed en kwaad op na. Het deed aan de vriendschap niets af. Je moest er alleen een beetje rekening mee houden.

De Cock schoof de zware, met leer afgezette gordijnen opzij en keek naar binnen. Het was stil in het cafeetje.

Hij slenterde naar het einde van de bar en hees zich op een kruk. Lowietje kwam vriendelijk glimlachend op hem toe. ‘Goedemorgen, meneer De Cock. Blij u weer eens te zien. Hetzelfde recept?’ Zonder het antwoord af te wachten, haalde hij vanonder de tapkast een fles echte cognac Napoleon te voorschijn en schonk in.

‘Is het druk aan de Warmoesstraat?’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Och, het gaat wel. Er is feitelijk altijd wat. De misdaad kent geen malaise.’

Lowietje lachte. ‘U hebt er een vaste broodwinning aan.’ De Cock zuchtte hoorbaar. ‘In die donkere dagen voor Kerstmis heb ik er, eerlijk gezegd, niet veel trek in. Ik vind dit meer een tijd om je te bezinnen, om belangstelling te tonen voor al de jongens die je zo in de loop der jaren in je werk hebt leren kennen.’ Lowietje keek hem schuins aan. ‘En dan maar afwachten,’ zei hij breed grijnzend, ‘of de jongens die belangstelling van jou wel prettig vinden.’

De Cock negeerde de opmerking en nipte aan zijn cognac. ‘Soms,’ zei hij nadenkend, ‘soms vraag je je af wat er van hen is geworden, hoe ze dit jaar hun kerstfeest zullen vieren.’ Lowietje schoof onrustig heen en weer. ‘Wat doe je griezelig,’ riep hij geprikkeld. ‘Zeg, De Cock, dit is pas je eerste cognackie. Ik bedoel maar, te weinig om nu al sentimenteel te doen.’ De Cock schudde bedroefd zijn hoofd, schommelde de cognac in zijn glas en zuchtte opnieuw.

‘Neem nou,’ zei hij weifelend, ‘neem nou bijvoorbeeld Sluwe Pietje, dat was altijd een aardige, vriendelijke jongen. Ik vraag mij af waar hij zit. Ik heb hem in geen tijden gezien.’ Hij pauzeerde even en keek over zijn glas heen omhoog. ‘Jij Lowie, zie jij Pietje nog wel eens?’

Lowietje antwoorde niet direct. Over zijn wangen gleed een zenuwtrek. ‘Nee… eh… nee,’ zei hij hortend. ‘Ik… ik heb hem ook in tijden niet gezien.’

De Cock glimlachte. ‘Je kan verdomd slecht liegen, Lowie. Ik heb dat meer gemerkt. Het is een zwak van je.’

Het gezicht van Lowietje kleurde rood. ‘Nog eens inschenken, meneer?’ De Cock liet hem begaan. De fijne cognac, speciaal voor hem gereserveerd, kolkte geurend in het bolle glas. Onderwijl keek hij naar de anders zo vaste hand van Smalle Lowietje en vroeg zich af waarom hij loog.

Ik… eh… ik zou er heel wat voor geven,’ zei hij somber, ‘wanneer ik nu nog een paar woorden met Pietje zou kunnen wisselen. Het zou ons heel wat werk besparen.’

Lowietje keek hem niet-begrijpend aan. ‘Zoeken jullie hem?’ ‘Wie?’

‘Sluwe Pietje.’

De Cock krabde verlegen achter in zijn nek. Hij dacht dat hij duidelijk genoeg was geweest.

‘Nee,’ zei hij hoofdschuddend, ‘nee, we zoeken hem niet. Ik bedoel, we hoeven hem niet meer te zoeken, nooit meer. Zie je, we hebben hem al gevonden, vanmorgen, dood… met een dolk in zijn rug.’

De mond van Lowietje zakte open van verbazing. ‘Pietje… dood? En gisteren…’

Op dat moment stormde een agent het cafeetje binnen en liep met grote passen naar De Cock. ‘Vledder zei dat ik u hier kon vinden. U moet direct bij de commissaris komen. Er is zojuist een roofoverval gepleegd op een geldtransport.’




2


Commissaris Buitendam, de lange statige politiechef van bureau Warmoesstraat, fronste zijn grijze stoppelige wenkbrauwen toen De Cock met fladderende jas, de vilten hoed achter op zijn hoofd, nerveus en drukdoenerig, zijn ruime werkkamer binnenstoof. Het was een pose, een schertsvertoning. En de commissaris wist dat. Hij kende De Cocks afkeer van orde en discipline. De oude rechercheur paste nu eenmaal niet in het keurslijf van de ambtelijke hiërarchie. Hij barstte eruit, aan alle kanten. Elke concessie van De Cock aan zijn ambtelijk bestaan werd daardoor een komedie, een klucht met zotte effecten. ‘Het spijt me dat het wat duurde,’ zei hij verontschuldigend. ‘Ik zat even op de kruk bij Lowietje.’

De commissaris keek hem verwonderd aan. ‘Kruk? Lowietje?’ De Cock grijnsde vriendelijk. ‘Lowietje, ja, u zou hem moeten kennen. Hij schenkt een verrukkelijke cognac.’

De commissaris verschoof iets op zijn stoel en kuchte. Het frivole onderwerp ‘cognac-kruk-Lowietje’ paste hem blijkbaar niet. Hij plooide zijn gezicht in een uitdrukking van grote ernst. ‘Luister eens, De Cock,’ zei hij geaffecteerd. ‘Ongeveer een halfuur geleden is aan de De Ruijterkade bij de Tolhuispont een roofoverval gepleegd. Een geldtransport van de N.V. Van der Bent & Goossens is door drie gewapende en gemaskerde mannen overvallen. Er is een aanzienlijk bedrag aan geld mee gemoeid. De directie van Van der Bent & Goossens schat de buit op ongeveer tweeënhalf miljoen.’

De Cock floot tussen zijn tanden. ‘Dat is nogal wat.’ De commissaris zuchtte. ‘Inderdaad een kolossaal bedrag. Naar ik meen, voor ons kleine landje een record. We kunnen er dan ook op rekenen dat de zaak heel wat opschudding zal geven. Je begrijpt, televisie, pers, radio…’ Hij pauzeerde even en keek De Cock vanonder zijn stoppelige wenkbrauwen aan. ‘Daarom wil ik dat jij de zaak in behandeling neemt.’

De Cock maakte een afwerend gebaar. ‘Ik niet, liever niet, bedoel ik. Er zijn toch wel anderen, Van Corstanje bijvoorbeeld, of de jonge Zoet en Bonnemaijers. Ik had andere plannen.’ De mond van de commissaris zakte iets open. ‘Andere plannen?’ De Cock knikte.

‘Ik had gedacht mij een beetje met de moord op Peter van Geffel bezig te houden.’

De commissaris slikte iets weg.

‘Je bedoelt die moord in Noordwijk, waarvan wij vanmorgen een telexbericht hebben binnengekregen?’

De Cock knikte gedwee.

‘Die moord ja.’

Commissaris Buitendam kwam met een ruk uit zijn stoel overeind. Hij hield er niet van dat men hem tegensprak. Hij kon er niet tegen. Het maakte hem van streek. Zijn anders enigszins bleek gezicht zag nu rood van toorn.

‘Jij… jij,’ hij schreeuwde bijna, ‘jij belast je met het onderzoek naar de overval op het geldtransport. En niets anders. Begrepen? Stel je op de hoogte van de feiten en neem contact op met de directeur van de maatschappij, de heer Van der Bent.’ De Cock haalde moedeloos zijn schouders op en liep naar de deur. De commissaris riep hem terug.

‘Laat Vledder je assisteren. Jullie hebt beiden in het verleden vaak succes gehad. Ik verwacht ook nu spoedig resultaten.’ De Cock aarzelde even en wreef met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘En als ik nu louter per ongeluk, de moordenaar van Peter van Geffel tegenkom…’

Het leek alsof de commissaris ontplofte. ‘Eruit!’

De Cock ging.

Vledder lachte hartelijk.

‘Je had dus weer eens ruzie met de commissaris.’

De Cock grijnsde droevig.

‘Ach ja,’ zei hij wrevelig, ‘waarom laat hij mij niet mijn gang gaan?’ Hij beet op zijn onderlip. ‘Zie je Dick, het is een gevoelskwestie. Ik heb net als de oude Van Schaick herinneringen aan Pietje van Geffel, goede herinneringen ondanks zijn vele schurkenstreken. De man die hem die dolk in zijn rug stak, heeft bepaald mijn sympathie niet.’

Vledder grijnsde. ‘Je was graag persoonlijk achter hem aangegaan.’

De Cock knikte.

‘Wat interesseert mij die overval, die tweeënhalf miljoen? Geen barst. Moeten die lui maar niet zo slordig met hun geld omspringen. In mijn hart hoop ik dat die jongens die bom duiten heel ver weg slepen.’ Hij grinnikte als een schooljongen. ‘In ieder geval zover, dat ze buiten mijn bereik blijven.’ Vledder keek hem verbaasd aan. ‘Meen je dat?’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Laten we er geen punt van maken. Vertel me maar wat je van de overval weet.’ Vledder zuchtte. ‘Niet veel, althans niet veel meer dan wat de commissaris je verteld zal hebben. Op de De Ruijterkade bij de Tolhuispont, aan de achterzijde van het oude Centraal Station, hebben twee met pistolen of stenguns gewapende mannen een geldtransport van de N.V. Van der Bent & Goossens overvallen.’ De Cock keek verwonderd naar hem op. ‘Ik dacht dat de commissaris zei dat er drie mannen waren?’

Vledder knikte. ‘Dat is zo. Twee pleegden de overval, de derde man zat achter het stuur van een snelle wagen, vermoedelijk een blauwe Simca 1500.’

‘Gestolen?’

‘Dat staat nog niet helemaal vast. Zie je, er zijn in de afgelopen nacht twee Simca’s van het type 1500 gestolen. Eén in Haarlem en één in Heemstede. Waarschijnlijk is één van deze wagens bij de overval gebruikt. We weten nog niet welke.’

‘Is er geen nummer opgenomen?’

‘Ja, NG 12–83.’

‘Dat is een heel oud nummer.’

Vledder grijnsde. ‘Inderdaad, een oud kenteken, afkomstig van een Chevrolet, die ruim drie jaar geleden netjes tot schroot werd verwerkt.’

De Cock schoof zijn onderlip naar voren. ‘Handige jongens.’ In zijn stem klonk bewondering.

Vledder raadpleegde zijn notities.

‘Dat kun je wel zeggen, handige jongens. De overval getuigt van vakmanschap. Het was ook uitstekend getimed. Om drie minuten over tien, precies op het moment dat de geldwagen van Van der Bent & Goossens bij de achteringang van het Centraal Station stilhield en de twee begeleiders met de kist met geld uit de laadruimte sprongen, gleed de Simca langszij.

Nog voor de bewakers één stap hadden kunnen doen, werd er een pistool onder hun neus gehouden en werd de geldkist afgepakt. Het gebeurde allemaal zo vlug dat eigenlijk niemand iets heeft gezien. Zelfs een agent, die niet ver van de plaats van de overval liep te surveilleren, heeft van de werkelijke overval niets gemerkt. Pas toen een van de begeleiders van het transport weer lucht in zijn longen kreeg en begon te gillen, kwam hij tot actie. Hij heeft nog op de vluchtende wagen geschoten.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Geschoten?’

‘Ja, tweemaal.’

‘En?’

‘Niets, de blauwe Simca verdween met grote snelheid in de richting van het Havengebouw. Maar volgens de agent heeft hij de wagen wel geraakt. Zal ik de agent even roepen? Hij heet Van Beveren. Hij zit hiernaast in het verhoorkamertje zijn rapport te schrijven.’

De Cock knikte. ‘Haal hem maar.’

Agent Van Beveren was een atletisch gebouwde man van achter in de dertig, met levendige gebaren en een speelse mimiek. Hij trok zijn vriendelijk gezicht in een brede grijns toen hij tegenover De Cock plaatsnam.

‘Je zou zo zeggen, hoe is het mogelijk? Stelen ze waarachtig tweeënhalf miljoen gulden als het ware onder je neus vandaan. Het is om je dood te schamen.’ Hij schudde bedroefd zijn hoofd. ‘Hoe vertel ik dat vanavond aan mijn zoon?’

De Cock keek hem grijnzend aan. ‘Ik ben je zoon niet,’ zei hij. ‘Ik ben De Cock, met ceeooceekaa, en zeer tot mijn spijt belast met dit onderzoek. Ik heb gehoord dat je op de vluchtende wagen hebt geschoten. Wat dacht je, heb je iets of iemand geraakt?’ Van Beveren spreidde zijn beide armen uit. ‘Ik ben een goed schutter, De Cock. Beslist. Ik heb bij de laatste korpswedstrijden nog een prijs in de wacht gesleept. Maar u moet bedenken dat de wagen al een flink eind op weg was voordat ik van een van de begeleiders van het transport hoorde wat er aan de hand was. Hij wees de wagen na. Ik heb toen tweemaal geschoten. Ik heb beide keren op de linkerachterband gericht. Dat was vanaf de plaats waar ik stond het gunstigst. Ik miste. Beide kogels zwaaiden iets af. Ze sloegen in de opstaande rand van het kofferdeksel.’ Hij maakte een ontmoedigd gebaar. ‘Een derde poging had geen zin meer. De wagen was toen al te ver weg.’ De Cock knikte peinzend. ‘Zou het mogelijk zijn dat je een van de inzittenden hebt geraakt?’ Van Beveren haalde zijn schouders op. ‘Dat is moeilijk te zeggen. Ik dacht van niet.’ Hij aarzelde even. ‘Heel eerlijk gezegd, ik hoop ook van niet. Zeg nu zelf, De Cock, die jongens hebben keurig werk geleverd. Bij die overval heeft niemand ook maar een schrammetje opgelopen. Het ging allemaal heel snel en geruisloos. Ga maar na. Ik stond op nog geen twintig meter van de plaats waar de overval gebeurde. Ik heb zelfs de geldwagen zien stoppen en… Hij stokte en greep vertwijfeld met beide handen naar zijn hoofd. ‘Het is om van ellende onder de grond te kruipen. Een overval van tweeënhalf miljoen waar je met je snuit praktisch bovenop staat. En dat zonder ook maar iets te zien.’ Van Beveren kreunde met zijn ogen dicht.

De Cock keek naar hem op. ‘Hoe lang ben je in dienst?’ ‘Vijf jaar.’

‘Dan weet je dat dergelijke dingen kunnen gebeuren. Ik zou me er niet te veel van aantrekken.’ De Cock wuifde. ‘Ga terug naar je rapport. En als de commissaris straks op je scheldt laat je het maar rustig over je heen gaan.’

Agent van Beveren verliet hoofdschuddend de recherchekamer. Het was een zwarte dag in zijn loopbaan.

Toen hij vertrokken was, stond De Cock van zijn stoel op en begon door de kamer te stappen. Hij deed dat altijd wanneer hij iets te overdenken had. Bij de cadans van zijn slenterende tred lieten zijn gedachten zich gemakkelijker ordenen. Voor het bureau van Vledder bleef hij staan.

‘Als ik het goed heb,’ zei hij bedachtzaam, ‘dan verzorgt de N.V. Van der Bent & Goossens al sinds jaar en dag geldtransporten?’ Vledder knikte. ‘Al meer dan twintig jaar.’

‘En is dit de eerste overval?’

‘Ja, het is nog nooit eerder gebeurd. Misschien ook is daardoor de aandacht verslapt. Is men wat nonchalanter geworden.’ De Cock wreef nadenkend aan zijn kin.

‘Zijn de geldtransporten altijd zo groot? Ik bedoel, tweeënhalf miljoen?’

Vledder schudde zijn hoofd. ‘Nee, meestal niet. In de regel schommelt het zo tussen de vier- en vijfhonderdduizend gulden. Het bedrag was dit keer wel uitzonderlijk hoog. De overvallers hebben bepaald geluk gehad.’

De Cock grijnsde. ‘Soms,’ zei hij raadselachtig, ‘soms is het goed het geluk een handje te helpen.’

Vledder keek hem verwonderd aan. ‘Wat bedoel je?’ De Cock haalde zijn schouders op.

‘Net wat ik zeg. Het geluk moet je soms een handje helpen. Twintig jaar verzorgt de N.V. Van der Bent & Goossens geldtransporten. Twintig jaar lang volgt rustig het ene geldtransport na het andere. En er gebeurt niets. Vind je het niet merkwaardig dat er juist een overval wordt gepleegd op een moment waarop het geldbedrag zo uitzonderlijk hoog is?’

Vledder kwam geagiteerd vanachter zijn bureau vandaan. Zijn rond, enigszins jongensachtig gezicht vertoonde opwinding. ‘Waarom,’ riep hij luid, ‘waarom is dat nu merkwaardig? Het kan toch? Ik heb de begeleiders van het geldtransport terdege aan de tand gevoeld. Ik heb niets onregelmatigs kunnen ontdekken. Van enige medeplichtigheid of hulp aan de overvallers, is mij niets gebleken. De mensen waren volkomen te goeder trouw.’ De Cock keek Vledder enige ogenblikken aan. Toen glimlachte hij.

‘Kom Dick,’ zei hij vriendelijk, ‘pak je jas. We hebben een afspraak met de heer Van der Bent.’




3


De Cock en Vledder stonden in de enorme hal van het groothandelskantoor van de N.V. Van der Bent & Goossens en keken wat verloren rond.

In het midden van de hal verrees op een zwartgranieten console de bronzen buste van de oprichter, wijlen de heer Josephus Johannes Maria Goossens. Aan weerszijden van het beeld liepen monumentale trappen in een halve cirkel omhoog tot een fraai bordes. Glinsterende kristallen kroonluchters zakten uit een hoog gewelf en van de wanden blonk blank marmer. Het was allemaal even mooi en indrukwekkend.

De Cock klemde zijn lippen op elkaar.

Interieuren die er kennelijk op gericht waren de bezoekers te imponeren, hadden op De Cock een averechtse uitwerking. Ze maakten hem niet dee- of ootmoedig, maar wekten onverklaarbare weerstanden bij hem op.

Hij keek nog eens rond en voelde zijn misnoegen groeien. De aandacht van de beide rechercheurs werd getrokken door een keurig in het zwart geklede heer die vanuit een glazen kooi met een kromme vinger autoritair naar hen wenkte. De Cock had al sinds lang een hekel aan wenkende heren in glazen kooien. Daarom verzette hij geen voet, maar wenkte met een kromme vinger terug, beminnelijk, maar net zolang tot de autoritaire heer in het zwart rood van woede uit zijn kooi kwam. ‘U moet zich bij mij melden.’ De stem van de heer klonk opgewonden.

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Waarom?’

De heer in het zwart maakte een weifelend gebaartje. ‘Ik ben de portier.’

‘Nou en?’

De heer in het zwart slikte iets weg.

‘U moet eerst bij mij zijn.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ zei hij koppig, ‘we moeten helemaal niet bij een portier zijn. Daar heeft onze commissaris niets van gezegd. Wij hebben een afspraak met de heer Van der Bent.’ ‘O.’

‘Ja, hij wacht op ons.’

De heer in het zwart boog.

‘Dan zal ik u beiden even aandienen. Wie zijn de heren?’ De Cock lichtte beleefd zijn hoed.

‘Mijn naam is De Cock, met ceeooceekaa. En dit is mijn collega Vledder. Bij de gratie van onze hoofdcommissaris, rechercheurs van politie.’

De keurige heer in het zwart draaide zich om en liep terug naar zijn kooi. Vanachter het glas zagen de rechercheurs hem opnieuw buigen, nu met de hoorn van de telefoon in de hand. Het was een zot gezicht. Toen het gesprek was beëindigd kwam hij weer naar buiten.

‘De heer Van der Bent,’ zei hij enigszins geaffecteerd, ‘geeft er de voorkeur aan het onderhoud met de beide heren niet hier in zijn kantoor, maar thuis in zijn studeerkamer te hebben. Meneer komt dadelijk naar beneden en zal de heren voorgaan.’ Vrijwel op hetzelfde moment kwam met vlugge bewegingen een grote, forsgebouwde man, van één van de monumentale trappen, een goed geconserveerde vijftiger die met uitgestoken hand op de rechercheurs toetrad.

‘U hebt er toch geen bezwaar tegen om met mij mee te gaan? Ik heb mijn vrouw namelijk beloofd vandaag vroeg thuis te zijn.’ Hij maakte een komisch gebaar. ‘En de belofte aan een schone vrouw is wet.’

De Cock keek hem aan.

‘En wat is de belofte ván een schone vrouw?’

De vraag trof Van der Bent zichtbaar. Even flikkerde er iets in het staalblauw van zijn ogen. ‘De belofte van een schone vrouw,’ zei hij ernstig en bedachtzaam, ‘is vluchtig als parfum. Vaak niet meer dan een zoete droom.’

Het leek alsof hij even wegzakte in herinneringen. Toen lachte hij weer breed.

‘Rijden de heren mee in mijn wagen?’

De Cock knikte gedwee. ‘Zoals u wilt.’

Hij had er nooit bezwaar tegen om de mensen met wie hij beroepshalve in het strijdperk trad thuis in hun eigen omgeving te zien. Het gaf soms een verrassend beeld.

Van der Bent chauffeerde met vaste hand zijn grote zware Bentley door het woelige stadsverkeer. Onderwijl koutte hij met Vledder, die naast hem zat, luchtigjes over zijn ervaringen met auto’s van verschillende typen en merken. Het onderwerp ‘overval’ roerde hij niet aan. Er viel een pijnlijke stilte toen Vledder argeloos vroeg welke wagen Van der Bent voor het plegen van een roofoverval het meest geschikt achtte.

De directeur was kennelijk met de vraag verlegen. Zijn verwarring duurde echter maar kort. Hij had zich onmiddellijk weer in bedwang en antwoordde lachend dat hij de combinatie autoroofoverval nog nooit had overwogen. De Cock nam aan de conversatie niet deel. Hij zat behaaglijk onderuitgezakt op de achterbank en luisterde. Het was niet het onderwerp dat zijn belangstelling had, maar de klank van de stemmen, de intonatie van de woorden. Van der Bent, vond hij, was niet oprecht. De houding van de directeur was geforceerd opgewekt, te nadrukkelijk nonchalant. Het was een pose.

De Cock vroeg zich af wat hem kwelde. De overval? Het verlies van de tweeënhalf miljoen?

Het huis van Van der Bent stond aan de linkeroever van de Amstel, even buiten de stadsrand. Het was een fraaie, ouderwetse villa met rieten dak, vanaf de weg gedeeltelijk aan het oog onttrokken door een fijn netwerk van kale twijgen en takken. Behendig stuurde de directeur zijn lange Bentley de garage in. Vanuit de garage leidde Van der Bent de beide rechercheurs binnendoor naar een ruim vertrek met een groot raam, dat een fraai uitzicht bood over de rivier. Links van het raam, in een hoek, stond een zwaar eiken bureau van enorme afmetingen. Het was rijk met beeldhouwwerk versierd. De wanden van het vertrek waren vanaf de vloer tot aan het plafond bezet met boeken en in het midden stond een viertal leren fauteuils, gegroepeerd om een ronde tafel met een glanzend blad van een bijzondere houtsoort. In een van de fauteuils lag opgerold een grote zwarte kater. Hij richtte zich op en liet zijn blik over de aanwezigen dwalen. Even maar. Toen legde hij zijn kop weer neer en gaapte ongegeneerd. De uitdrukking van de kater trof De Cock. Het leek alsof het dier spottend grijnsde.

Van der Bent gebaarde uitnodigend.

‘Neemt u vast plaats. U moet mij even verontschuldigen. Ik ben zo weer bij u terug.’

Hij verliet het vertrek. De Cock keek hem na, bewonderde de rechte rug, de atletische gestalte, de lichte tred, en hij concludeerde dat directeur Van der Bent, ondanks zijn jaren nog veel aan sport deed. Roeien, dacht hij, op de Amstel.

Na een paar minuten kwam Van der Bent in de studeerkamer terug. Hij leek terneergeslagen. Om zijn mond lag een teleurgestelde trek.

‘Ik had u mijn vrouw willen voorstellen,’ zei hij somber, ‘maar ze is naar bed gegaan. Ze laat zich excuseren. Ze voelt zich niet zo goed. Een lichte migraine, denk ik.’

‘Dat spijt ons oprecht,’ zei De Cock meelevend. ‘We hadden graag kennis met haar gemaakt. Misschien een volgende keer?’ Van der Bent keek hem aan.

‘Ja, ja,’ zei hij verward, ‘een volgende keer.’

Hij liet zich vermoeid in één van de grote leren fauteuils zakken. Hij leek ineens een ander mens. Ouder. Meer vergrijsd. ‘Laten we terzake komen,’ zei hij. Ook zijn toon was veranderd, was scherper geworden. ‘Ik neem aan dat de tijd van de heren beperkt is?’

Vledder grinnikte.

‘Inderdaad, de voorsprong van de overvallers wordt steeds groter.’ Van der Bent knikte.

‘Dat besef ik terdege. Elke minuut is nu kostbaar. Toch wil ik graag dat de heren zich even de tijd gunnen om naar mij te luisteren.’

Hij verschoof iets in zijn fauteuil en bracht zijn handen naar voren tot de vingertoppen tegen elkaar rustten. ‘Ik weet uiteraard niet,’ ging hij verder, ‘in welke richting u de daders van de roofoverval zoekt, maar ik wil u wel zeggen dat mijn personeel van hoog tot laag volkomen betrouwbaar is en dat u elke gedachte aan een mogelijk lek in de N.V. bij voorbaat kunt laten varen.’ Vledder keek de directeur verwonderd aan. ‘En,’ vroeg hij met licht sarcasme, ‘is dat alles wat u ons te zeggen heeft?’ Langs de mondhoeken van directeur Van der Bent trilde een zenuwtrek.

‘Ja,’ zei hij aarzelend, ‘dat is het wel, dacht ik.’

Vledder maakte een driftig gebaar. ‘En voor die… eh, die bepaald opzienbarende mededeling verspilt u onze kostbare tijd en sleept u ons helemaal vanaf de Keizersgracht naar uw huis aan de Amstel?’

Van der Bent knikte.

‘Ja,’ zei hij fel en nadrukkelijk, ‘voor die bepaald opzienbarende…’

De Cock onderbrak hem beminnelijk. ‘Mijn jonge collega bedoelt dat uw mededeling in feite overbodig is. U had ons dit niet hoeven zeggen. Wij hebben namelijk geen moment aan de betrouwbaarheid van uw personeel getwijfeld. De N.V. Van der Bent & Goossens geniet, ook bij ons, een faam van onaantastbare degelijkheid.’

Van der Bent keek De Cock argwanend aan en wist kennelijk niet hoe hij moest reageren.

‘Dank u,’ zei hij.

Op dat moment kwam de zwarte kater lui overeind, strekte zich met een hoge rug en wipte van de fauteuil op de vloer. Even stond het dier besluiteloos, toen sprong het op de knieën van Vledder, draaide zich rustig om en nestelde zich behaaglijk op zijn schoot. Vledder aaide de kater zachtjes over de kop. Het dier begon te spinnen.

Van der Bent keek naar het tafereeltje. Het vertederde hem zichtbaar en deed hem de situatie van het moment even vergeten. ‘Het is vreemd,’ merkte hij vriendelijk op, ‘maar als iemand juist in die fauteuil zit, springt hij op zijn schoot. Het is mij al dikwijls opgevallen. Het is een vervelende gewoonte van het dier. Niet alle mensen houden van katten.’

De Cock kuchte.

‘In verband met de roofoverval wilden wij u toch een paar vragen stellen.’ Hij glimlachte verontschuldigend. ‘Routinevragen, begrijpt u.’

Van der Bent wuifde met een slanke hand. ‘Gaat uw gang.’ ‘Wat,’ begon De Cock, ‘bepaalt de grootte van het te verzenden geldbedrag?’

‘De behoefte, de behoefte van onze bijkantoren.’

De Cock knikte. ‘En wie kent die behoefte?’

Van der Bent zuchtte. ‘Uiteraard de directeuren van de betreffende bijkantoren. Zij doen de opgave.’

De Cock glimlachte. ‘Dat begrijp ik. Elke directeur kent het benodigde bedrag van zijn eigen bijkantoor. Maar kent hij ook het totale bedrag?’

Van der Bent schudde zijn hoofd. ‘Dat bedrag is op het hoofdkantoor aan de Keizersgracht alleen aan een paar topfunctionarissen bekend. Zelfs het personeel dat het transport verzorgt, kent het bedrag niet. Wij willen de mensen niet in verleiding brengen.’ ‘Dat het geldbedrag nu zo uitzonderlijk hoog was, had voor het personeel van de transportwagen dus geen enkele betekenis?’ Van der Bent maakte een wrevelig gebaar. ‘Nee, geen enkele. Zoals ik al zei: zij vervoeren geld. Dat het bedrag deze keer zo hoog was, is een… een ongelukkige bijkomstigheid.’ De Cock lachte luid. ‘Het is maar vanuit welk standpunt men het bekijkt. Ik denk dat de mensen die de overval pleegden, aangenaam verrast waren.’ Hij pauzeerde even en keek naar de directeur. ‘Tenzij… tenzij het voor hen géén verrassing was.’ ‘U bedoelt?’

De Cock haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Net wat ik zeg. Misschien wisten zij dat…’

Van der Bent sprong op. Zijn mond vormde een strakke lijn en in zijn staalgrijze ogen blonk een vervaarlijk vuur. ‘U insinueert…’ schreeuwde hij, ‘u insinueert dat onze maatschappij de hand zou hebben in… in…’ Hij stotterde van woede. De Cock keek vanuit zijn fauteuil om hoog. Van der Bent stond daa r in al zijn kracht, briesend. De Cock besefte ineens hoe gevaarlijk deze man kon zijn, vooral wanneer een wilde drift hem dreef. ‘Gaat u weer rustig zitten,’ zei hij kalmerend. ‘Er is geen reden om u op te winden. U haalde uit mijn woorden meer dan ik zeggen wilde.’

Hij pauzeerde even en registreerde de reactie.

‘Apropos Van der Bent, de geroofde geldzending was toch verzekerd?’

Het was een tweede aanval op de zelfbeheersing van Van der Bent. Hij doorstond hem niet.

‘Ja!’ brulde hij wild gebarend, ‘de zending was verzekerd en de verzekering zal ons uitbetalen.’ Hij boog zich voorover naar De Cock. ‘Is dit misschien een nieuwe reden voor u om ons te verdenken? Ik heb de clausules door onze rechtskundige laten onderzoeken. Onze maatschappij lijdt door de overval geen enkele schade.’

De Cock schudde zijn hoofd en zuchtte. ‘Daarover,’ zei hij gelaten, ‘heb ik mij ook geen moment zorgen gemaakt.’ Hij stond op en wenkte Vledder.

‘Kom Dick, het wordt tijd dat wij gaan. Het zou onbeleefd zijn nog langer van de gastvrijheid van de heer Van der Bent gebruik te maken.’

Vledder tilde de kat van zijn schoot en gaf het dier aan de woedende directeur.

‘Mocht u nog iets te binnen schieten,’ zei de jonge rechercheur beleefd, ‘dat in ons onderzoek naar de daders van belang zou kunnen zijn, we houden ons aanbevolen.’

Van der Bent gebaarde heftig. ‘U kunt… u kunt…’

‘Wat, meneer de directeur?’

De Cock kwam tussenbeide. Hij voelde weinig voor een onherstelbare breuk. Hij hield de deur graag open. ‘Ik begrijp,’ zei hij vriendelijk, ‘dat de belangen van uw maatschappij u ter harte gaan. Wij willen slechts de daders van de overval. Onze vragen zijn alleen daarop gericht. Wij hebben geenszins de bedoeling uw maatschappij in een kwaad daglicht te stellen.’

De Cock zuchtte. Na alles wat er gezegd was, vond hij het een slap toespraakje. De directeur werd toch zichtbaar kalmer. Het felle rood trok uit zijn gezicht. Zijn gebaren werden beheerster. Hij ging Vledder en De Cock voor naar de buitendeur. Het afscheid was koel.

‘Ik zou graag op de hoogte worden gehouden van de vorderingen van uw onderzoek,’ zei Van der Bent vormelijk. De Cock keek hem scherp aan. ‘Ook… ook als de ontwikkeling leidt in een richting die u niet aangenaam is?’

Van der Bent klemde zijn lippen op elkaar. ‘Ja,’ siste hij, ‘ook dan.’ De rechercheurs liepen de oprijlaan af. Bij het hek hield Vledder even stil en veegde de zwarte kattenharen van zijn jas. De Cock keek om naar het huis. Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op. Achter het grote raam van het studeervertrek ontwaarde hij de slanke gestalte van een jonge vrouw.




4


‘Is er al iets bekend van de wagen?’

Groenheijden, de oude brigadier-wachtcommandant, keek verstrooid van zijn dienstboek op toen Vledder en De Cock het bureau binnenstapten. ‘Welke wagen?’

De Cock sloeg uit pure verontwaardiging met zijn vlakke hand op de houten balie.

‘Van die roofoverval natuurlijk.’

De brigadier grijnsde.

‘O,’ zei hij met een zuinig mondje, ‘je bedoelt de wagen met het kenteken NG 12–83. Nee, daar is nog niets van bekend. Het opsporingsbericht is nog steeds van kracht.’

‘En de beide Simca’s?’

Brigadier Groenheijden schoof het grote dienstboek opzij en trok de map met telegrammen naar zich toe.

‘Van de beide Simca’s, zo lees ik hier, is er tot nu toe één terecht. Dat is de blauwe Simca die in Heemstede was gestolen. De wagen werd zwaar beschadigd teruggevonden onder de Schellingwouderbrug, op weg naar Durgerdam. Hij is frontaal tegen een van de pijlers gebotst. De gehele voorzijde was verkreukeld.’ Hij schudde bedroefd zijn hoofd. ‘Maar dat is niet de Simca 1500 die jullie moeten hebben. De wagen had nog het oorspronkelijke kenteken. Dus niet NG 12–83. Bovendien zaten er geen kogelgaten in het kofferdeksel.’ Hij keek naar de rechercheurs omhoog. ‘En dat moet toch?’

De Cock knikte.

‘Inderdaad, dat moet. Agent Van Beveren is er pertinent van overtuigd dat de beide kogels in de opstaande kant van het kofferdeksel sloegen.’ De brigadier schoof zijn onderlip naar voren. ‘Nou,’ ging hij verder, ‘onze jongens van de technische dienst hebben de Simca naar het hoofdbureau gesleept en hem daar van onder tot boven onderzocht. Ze hebben geen kogelgaten gevonden. Het is dus wel zeker dat de wagen uit Heemstede niet de Simca 1500 is die bij de roofoverval is gebruikt. Blijft dus de Simca uit Haarlem.’

‘Heel schrander opgemerkt,’ zei De Cock cynisch.

Groenheijden trok zijn brede schouders op. ‘Dat,’ zei hij effen, ‘kan je van een goede brigadier verwachten.’

Vledder lachte.

In de grote recherchekamer op de tweede verdieping van het politiebureau aan de Warmoesstraat was niemand meer aanwezig. De meesten waren al naar huis. Slechts een enkele rechercheur zwierf nog ergens speurend in de binnenstad rond. De Cock ging lui in zijn stoel zitten, stak met trage bewegingen een sigaret op en legde zijn benen voor zich op het bureau. In gedachten ging hij de zaak nog eens na, de vrijwel volmaakte uitvoering, de onverwacht grote buit van tweeënhalf miljoen, het bepaald vreemde gedrag van directeur Van der Bent. Hij was nog maar pas aan het onderzoek begonnen en nu al had hij een aantal vreemde facetten ontdekt. Er waren zaken die hem niet aanstonden, die niet pasten in het beeld dat een roofoverval gewoonlijk bood. Vooral het feit dat de wagen waarmee de overval was gepleegd, nog niet was teruggevonden, ploegde diepe denkrimpels in zijn voorhoofd.

Het was niet gewoon, niet orthodox. In de regel werd voor een overval een van tevoren gestolen wagen gebruikt. In zoverre was er niets bijzonders. Dat was ook nu gebeurd. Maar het was gebruikelijk dat de overvallers na hun daad zich zo snel mogelijk van hun gestolen wagen ontdeden en de vlucht voortzetten met een wagen die niet was gesignaleerd en waarvan de nummers niet bekend waren. Dat was de veiligste weg. De Cock vroeg zich af waarom men van die veilige weg was afgeweken. Was er iets verkeerd gegaan? Wat zat daar achter? Men kon natuurlijk de nummerplaten hebben veranderd, zeker, maar dan bleef het toch gevaarlijk om rond te rijden in een wagen met twee duidelijke kogelgaten in het kofferdeksel.

Hij wreef met zijn hand over zijn gezicht en keek peinzend naar Vledder, die tegenover hem was gaan zitten.

‘Je hebt de grensposten toch gewaarschuwd?’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Ik heb vrijwel onmiddellijk een algemeen bericht uit laten gaan met een speciale attentie voor de posten aan de grens. Uiteraard heb ik ook Interpol op de hoogte gebracht.’

De Cock staarde voor zich uit.

‘Dat is mooi,’ zei hij vaag, ‘dat is heel mooi.’ Hij krabde nadenkend achter in zijn nek. ‘Ik vind toch dat je een babbeltje moet gaan maken met de eigenaar van de blauwe Simca uit Haarlem.’ Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Waarom? Verwacht je daar wat van? Naar alle waarschijnlijkheid heeft die man er geen snars mee te maken. Men had voor die overval nu eenmaal een wagen nodig. Nou, toen heeft men toevallig zijn wagen gestolen. Dat is het. Verder niets.’ De Cock schudde zijn hoofd. ‘Het hoeft ook niets te betekenen. Het verbaast me alleen dat zijn wagen tot nu toe nog niet terecht is. Misschien kan de eigenaar je nog wat bijzonderheden vertellen. Uiterlijkheden bijvoorbeeld, waardoor de auto opvalt.’ Hij streek met zijn vingers door zijn grijze haren.

‘O ja,’ zei hij met een zucht, ‘dan heb ik nog iets. Probeer eens wat achtergronden te verzamelen van de vrouw van Van der Bent.’ ‘Van wie?’

De Cock glimlachte. ‘De vrouw van Van der Bent. Was ik niet duidelijk genoeg?’

Vledder grinnikte verbaasd. ‘Je denkt toch niet dat zij er iets mee te maken heeft?’

‘Ik weet het niet. Het is mogelijk. Achter elke succesvolle man staat een vrouw die hem inspireert. Het is vaak goed de inspiratiebron te kennen.’

Vledder maakte een grimas.

‘De inspiratiebron is ziek. Dat heb je toch gehoord? Ze ligt in bed met migraine.’

De Cock knikte traag.

‘Dat is wat Van der Bent ons wilde doen geloven. Maar toen wij vanmiddag van de villa wegliepen, stond achter het raam van het studeervertrek een slanke vrouw die ons nakeek.’ ‘Weet je dat zeker?’

‘Absoluut.’

‘Een dochter misschien?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik kan me vergissen, maar voor een dochter leek ze mij weer te oud. Bovendien geloof ik niet dat Van der Bent nog inwonende kinderen heeft.’

Vledder grijnsde. ‘Wie was dan die vrouw achter het raam?’

Op dat moment rinkelde de telefoon. De Cock nam de hoorn op. Het was Groenheijden, de wachtcommandant.

‘Met De Cock?’

‘Ja’.

‘Ik heb hier beneden een man die jou wil spreken.’

‘Wie is het?’

‘Ene Lowietje. Hij zegt dat die naam voor jou voldoende is.’ De Cock lachte. ‘Inderdaad, stuur hem naar boven.’ Hij legde bedachtzaam de hoorn op het toestel terug. ‘Smalle Lowietje komt naar boven.’

Vledder knikte.

‘Ik begrijp het. Ik zal maken dat ik wegkom. Lowietje is van nature nogal schuw en hij heeft bij de recherche maar één vriend, rechercheur De Cock.’ Hij liep naar de kapstok en trok zijn jas aan.

‘Ik ga naar Haarlem. Zo gauw ik iets weet, bel ik je.’ De Cock wuifde hem na.

De Cock veinsde pure verbazing toen Smalle Lowietje enigszins schichtig de recherchekamer binnenstapte.

‘Wat is er, Lowie?’ vroeg hij. ‘Als ik trek heb in een cognackie, dan hoef je dat niet te brengen. Ik kom het wel halen.’ Smalle Lowietje liet zich op de stoel naast het bureau van De Cock zakken en friemelde nerveus met zijn smalle vingertjes, waarvan de nagels tot bijna op de helft waren afgekloven. ‘Maak geen geintjes, meneer De Cock,’ zei hij zenuwachtig. ‘Ik heb niet zo erg veel tijd. Ik kan niet te lang wegblijven. Ziet u, er staat in mijn zaak zolang effe iemand anders achter de tap en je weet nooit wat ze uitspoken.’ De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wat kom je dan doen?’

De adamsappel van Lowietje wipte op en neer.

‘Ik heb er de hele middag over zitten dubben. Het zit me niet lekker, meneer De Cock.’

‘Wat?’

Lowietje streek met de rug van zijn hand langs zijn droge lippen. ‘Kijk, meneer De Cock, u vroeg vanmorgen of ik Sluwe Pietje de laatste tijd nog wel eens had gezien.’

‘Ja?’

‘Ikke… ik zei toen nee, omdat ik dacht dat jullie hem zochten…’ ‘Nou en?’

Lowietje trok zijn gezicht in een verdrietige plooi.

‘Dat was een leugentje, begrijpt u. Een leugentje om bestwil. Ik zag hem vaak. Hij kwam de laatste tijd juist veel in de zaak.’ ‘Zo?’

‘Ja.’ Lowietje zweeg even en staarde voor zich uit. ‘Ik had het u normaal nooit verteld… maar nou Pietje dood is…’ Hij liet zijn hoofd op zijn smalle borst zakken en wreef in zijn ogen. Smalle Lowietje scheen oprecht bedroefd. ‘Pietje…’ en in zijn stem klonk een snik, ‘Pietje mocht de mensen dan wel eens verhaaltjes vertellen…’ hij maakte een mistroostig gebaar, ‘verhaaltjes waar ze meestal om vroegen, maar verder was het een eerlijke jongen, meneer.’ Hij kneep zijn ogen halfdicht. ‘Ik bezweer het u… goudeerlijk.’ De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Hoe is het, Lowietje?’ vroeg hij met een zweem van sarcasme, ‘moet ik nu tranen in mijn ogen krijgen?’

Lowietje sloeg plotseling fel met zijn vuist op het bureau. ‘Het is een rotstreek wat ze hem geflikt hebben,’ riep hij luid, ‘een gore rotstreek.’

De Cock beet op zijn onderlip. ‘Iemand stiekem van achteren een dolk in zijn rug duwen… ja, Lowie, je hebt gelijk… dat is een gore rotstreek.’

De Smalle knikte bedroefd.

‘En dat alles voor een paar rottige centen.’

De Cock reageerde niet onmiddellijk.

‘Een… eh, een paar rottige centen?’

Lowietje knarste met zijn tanden.

‘Ja, een paar rottige centen. Ze wilden hem natuurlijk niet laten meedelen.’

‘Meedelen?’

‘Ja, ze hebben hem willen miskleumen.[1 - Iemand die zijn min of meer gerechtigd aandeel in de buit niet krijgt, wordt misgekleumd. Dit miskleumen leidt in penosekringen dikwijls tot anonieme tips aan de recherche.] Dat is duidelijk. Zie je Pietje wist van de overval af.’

De Cock had moeite om zijn verbazing te onderdrukken. ‘Wist… wist…’ hij stotterde bijna, ‘wist Pietje van de overval op het geldtransport?’

Lowietje knikte heftig.

‘Hij heeft het mij zelf verteld.’

‘Van wie wist hij dat dan?’

Lowietje gebaarde driftig. ‘Van de jongens.’

‘Welke jongens?’

‘Nou, de jongens die het karwei zouden opknappen.’ ‘En wie zijn dat?’

‘Als ik dat wist, De Cock… als ik dat wist… ik zou het je zeggen… verdomd, ik zou het je zeggen. Al was het alleen maar terwille van Pietjes zaliger nagedachtenis.’ Hij keek de rechercheur aan, zijn hoofd een beetje schuin. ‘Dat geloof je toch?’ De Cock knikte traag. ‘Dat geloof ik, Lowietje,’ zei hij ernstig. Een tijdje zaten ze zwijgend bij elkaar. Ieder gevangen in zijn eigen gedachten. Boven hun hoofden zoemde een defecte tlbuis en buiten in de Warmoesstraat lalde een dronken sloeber een droevig lied.

Lowietje stond langzaam op.

‘Ik kan niet langer blijven,’ zei hij somber. ‘Ik moet terug naar mijn zaak.’ De Cock knikte peinzend.

‘Voor je weggaat nog een vraag: Zou Pietje zelf aan de overval meedoen?’

Lowietje schudde het hoofd.

‘Nee… dat weet u toch zelf wel. Een overval met pistolen en zo… dat was toch niks voor Sluwe Pietje. Pietje was het mannetje van het verhaaltje… van de smoes, om zo te zeggen. Hij hield niet van geweld. Hij klétste de mensen de centen uit zijn zak.’

De Cock wreef vermoeid met zijn vlakke hand over zijn gezicht. ‘Heeft Pietje je ook verteld hoe groot de klapper zou zijn?’ Op het vriendelijke muizengezicht van Smalle Lowietje kwam een peinzende uitdrukking.

‘Ja, wacht eens, daar heeft-ie ’t over gehad. Hij dacht zo in de buurt van een ton of vijf. Geen tweeënhalf miljoen, zoals ik vanavond in de krant heb gelezen.’ Hij keek De Cock plotseling onderzoekend aan. ‘Zeg, die tweeënhalf miljoen is toch geen gebbetje van jullie?’

‘Hoezo?’

‘Nou, om de jongens gek te maken.’

De Cock schudde het hoofd.

‘Er schijnt echt wel tweeënhalf miljoen weg te zijn.’ Lowietje floot tussen zijn tanden.

‘Een mooie opsteek.’

De Cock lachte.

‘Sluwe Pietje dacht dus dat de buit niet groter zou zijn dan vijfhonderdduizend gulden?’

‘Ja.’

‘En van dat geld wilde Pietje een graantje meepikken?’ ‘Dat neem ik aan, ja.’

‘Waarom?’

Lowietje haalde zijn schouders op. ‘Omdat hij ervan wist.’ ‘A nders n iet? ’

‘Nee.’

De Cock grijnsde. ‘Zwijggeld.’

‘Je bedoelt dat hij anders de zaak zou verraden?’

‘Precies.’

Lowietje schudde het hoofd.

‘Dat had Pietje nooit gedaan.’

‘Hij had er toch mee kunnen dreigen?’

Lowietje maakte een wrevelig gebaar. ‘Pietje was niet van dat soort. Hij was geen verrader. Ik zei u toch al: Pietje was goudeerlijk. Hij zal er gewoon een zakcentje van gehad willen hebben. Dat is alles.’

De Cock zuchtte. ‘Hoe kwam Pietje er eigenlijk toe het aan jou te vertellen?’

Lowietje trok zijn linkerschouder wat omhoog. ‘Ach, u weet hoe dat gaat, een borreltje, de pest in, nog een borreltje… en dan komen de verhalen.’

De Cock knikte begrijpend. Hij stond op en legde vertrouwelijk een hand op de smalle schouder van Lowietje. ‘Bedankt voor je komst,’ zei hij simpel.

Lowietje liep naar de deur. De schouder gebogen. Halverwege de recherchekamer draaide hij zich om en kwam terug. Voor de grijze rechercheur bleef hij staan. ‘Ikke… ik ben het niet altijd met je eens, De Cock.’ Zijn stem trilde een beetje. ‘Meestal niet, kan ik wel zeggen. Maar nou hoop ik toch dat u die schoften te pakken krijgt.’ De Cock grijnsde hem vriendelijk toe. ‘Ik zal mijn best doen, Lowie.’

Nadat de caféhouder was vertrokken, ging De Cock weer in zijn stoel zitten, zijn hoofd tussen zijn handen, de ellebogen gesteund op zijn bureau.

In gedachten ging hij het gesprek met Smalle Lowietje nog eens na. De Cock kon dat. Elk woord, elke intonatie, elke mimiek kwam in zijn herinnering terug. Hij had geen moment gedacht dat de moord op Pietje van Geffel verband hield met de overval op het geldtransport. Het was voor hem een openbaring. Het was alleen de vraag hoe het verband lag? Welke rol had Pietje gespeeld? Sluwe Pietje was voortdurend in een reeks louche zaakjes betrokken. Het was zijn stiel. Goudeerlijk, de kwalificatie van Smalle Lowietje was niet ernstig te nemen. Dat was niet meer dan een eerbewijs aan een gestorven penosegabber. Zo stralend eerlijk was Pietje in zijn leven niet geweest. Zijn verhaaltjes zweefden vaak op de rand van chantage. Het was beslist niet ondenkbaar dat iemand de dood van Pietje als enige oplossing van zijn zorgen had gezien. Chanteurs stierven vaak een snelle dood. Hoe het ook zij, het feit dat Pietje van Geffel de plannen van de overval kende, was voor De Cock een gerede aanleiding om, ondanks het verbod van de commissaris, de moord in Noordwijk in zijn onderzoek te betrekken. En dat op zich… Midden in zijn overpeinzingen rinkelde de telefoon. Hij pakte de hoorn op. Aan de andere kant van de lijn was een opgewonden Vledder.

‘Zeg, zal ik je eens wat vertellen…’

‘Ik neem aan dat je daarvoor belt.’

‘Die Simca 1500 uit Haarlem is van ene Van den Bergen.’ ‘Zo…’

‘En weet je wie die meneer Van den Bergen is?’

‘Nog niet.’

‘Topfunctionaris van de N.V. Van der Bent & Goossens.’ ‘Wat?’

‘Ja, hij is een van de mensen die wisten dat het geldtransport deze keer tweeënhalf miljoen gulden bedroeg.’




5


De Cock verwelkomde Vledder hartelijk. ‘Ik ben blij dat je zo gauw uit Haarlem bent teruggekomen,’ riep hij opgewekt. ‘Ik wilde namelijk nog even op bezoek bij moeder Van Geffel.’ Vledder knoopte zijn jas los. ‘Moeder Van Geffel?’ ‘Ja.’

‘Vanavond nog?’

‘Ja.’

‘Een condoleancebezoek?’

De Cock knikte traag.

‘Zo zou je het kunnen noemen.’

Vledder keek enigszins argwanend naar hem op. Zijn scherpe blik gleed langs zijn gelaatstrekken. Hij trachtte iets te lezen van diens ware bedoelingen. Maar het vriendelijke gezicht van De Cock gaf geen enkele uitsluitsel.

‘Ik wil je er toch wel aan herinneren,’ zei hij met een grijns, ‘dat de commissaris je heeft verboden je met de zaak Van Geffel te bemoeien.’

De Cock schoof zijn dikke onderlip naar voren en schudde zijn hoofd. ‘Ik…eh, ik denk niet,’ zei hij traag, ‘dat ik mij aan het bevel van de commissaris zal houden.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘Waarom niet?’

‘Omdat Pietje van Geffel alles wist van de overval op het geldtransport.’

‘Wat?’

‘Ja, hij heeft het in een vertrouwelijke bui aan Smalle Lowietje verteld.’

Vledder stond een moment sprakeloos. In een reeks snelle, flitsende gedachteassociaties trachtte hij het nieuws te verwerken. ‘Zou Pietje dáárom zijn vermoord?’

‘Waarom?’

‘Omdat hij van de overval wist?’

‘Ik denk niet,’ zei De Cock traag en bedachtzaam, ‘dat het dat is geweest. Het blote feit dat Pietje wist dat de overval zou worden gepleegd, was op zich geen reden om hem te vermoorden. Er zullen in familie- en kennissenkring van de jongens die de overval pleegden, beslist wel meer mensen zijn geweest die van de plannen op de hoogte waren. In de regel houden de jongens hun mond niet.’

‘Misschien heeft Pietje wel gedreigd de hele zaak te verraden.’ De Cock keek hem aan, zijn hoofd een beetje schuin, zijn zware wenkbrauwen gefronst.

‘Nog vóór de overval was gepleegd?’

‘Ja.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Nee Dick, zo dom zou Pietje van Geffel nooit zijn geweest. Hij werd in de penozekringen niet voor niets Sluwe Pietje genoemd. Hij genoot onder vaklieden een grote reputatie.’ Hij stak een vinger omhoog. ‘Ik ben er zeker van dat als Pietje van Geffel werkelijk het plan heeft gehad om iets aan zijn “wetenschap” te verdienen, hij beslist gewacht zou hebben tot na de overval. Hij had dan heel rustig zijn eisen kunnen stellen en, wat voor een chanteur bijzonder belangrijk is, daarbij nog de prettige zekerheid hebben gehad dat er ook betaald kon worden. De jongens zaten dan immers dik in de kluiten. Nee, van Sluwe Pietje was pas na de overval actie te verwachten.’ Hij pauzeerde even en trommelde met zijn vingers op zijn bureau. ‘Toch,’ ging hij kriegelig verder, ‘toch werd Pietje van Geffel op de avond vóór de overval vermoord. Zie je, en dat is vreemd.’ Vledder haaldde zijn schouders op.

‘Misschien hebben de jongens die de overval pleegden, een eventuele chantageactie van Sluwe Pietje wel tijdig voorzien en hem daarom bijtijds uit de weg geruimd.’

De Cock beet op zijn onderlip. ‘Het kan,’ zei hij peinzend, ‘natuurlijk, het kan. Toch lijkt het me wat ver gezocht: iemand om zeep helpen voor iets wat hij nog niet gedaan heeft. Dat is te voorbarig. Er moet, dacht ik, een ander, redelijker motief zijn.’ ‘Wat dan?’

De Cock slenterde naar de kapstok. ‘Als je vannacht de slaap niet kunt vatten, denk daar dan maar eens een halfuurtje over na.’ Hij trok zijn jas aan en drukte zijn oude hoedje op zijn hoofd. ‘Kom, we gaan naar moeder Van Geffel.’

Vledder volgde gedwee.

De oude vrouw Van Geffel woonde al sinds haar huwelijk in een klein proper huisje aan de stille zijde van de Leliegracht. Het rook er altijd naar koffie en boenwas. Een tamelijk gezette buurvrouw deed open. Ze trok vragend haar wenkbrauwen op toen ze de rechercheurs op de stoep zag. De Cock lichtte zijn hoed. ‘Wij… eh,’ sprak hij aarzelend, ‘wij willen mevrouw Van Geffel condoleren met het verlies van haar zoon.’

De buurvrouw drukte haar lichaam tegen de gangmuur. ‘Komt u maar. Ze is binnen.’

Er waren vrij veel mensen in het kleine kamertje. Familieleden en belangstellenden met droevige gezichten. Moeder Van Geffel zat in haar stoel bij het raam. Toen De Cock binnenstapte keek ze met betraande ogen naar hem op. Even leek het alsof ze opnieuw zou gaan huilen. Maar ze hield zich goed. Krampachtig greep ze beide handen van de rechercheur.

‘Ik heb m’n Pietje toch altijd gewaarschuwd, meneer De Cock,’ zei ze snikkend, ‘dat weet u. Ik heb altijd gezegd dat hij nog eens verkeerd aan zijn eind zou komen. Maar hij heeft nooit naar mij willen luisteren. Hij wist het zelf altijd beter.’ Ze schudde haar hoofd.

‘En wat heeft ome Guus van Schaick niet allemaal voor hem gedaan. Sinds de dood van mijn man heeft hij zich steeds met de jongen bemoeid. Het gaf allemaal niets. Hij dacht dat het hele leven een spelletje was en dat alle mensen er alleen maar waren om Pietje van Geffel te plezieren.’

Er klonk bitterheid in haar stem.

‘We hebben altijd,’ zei ze op veranderde toon, ‘te veel om zijn streken gelachen. Dat is het. Als kind al. Hij was altijd het middelpunt. We hebben er nooit de ernst van willen zien. Het was eerst Leuke Pietje, toen werd het Handige Pietje en uiteindelijk was het Sluwe Pietje. Ziet u, zo is het gegaan. Het werd steeds erger. Het is mijn schuld. Ik had van het begin af veel strenger tegen hem moeten zijn.’

De Cock legde zachtjes zijn grote hand op het grijze hoofd van de oude vrouw.

‘Ik zou me maar geen verwijten maken mevrouw Van Geffel. Daar is geen enkele reden voor. Het is niet uw schuld. Ik weet dat.’ Hij zuchtte. ‘Hoe had u zijn dood kunnen voorkomen? Hoe? U kon hem toch moeilijk nog bij zijn handje vasthouden? Nee, Pietje was oud en wijs genoeg om op zich zelf te kunnen passen.’ De oude vrouw begon zachtjes te snikken.

‘En het ging de laatste tijd juist zo goed met hem. Ik was zo blij. Je wilt toch het beste voor je kind, nietwaar? Hij had een meisje leren kennen, een lief, goed kind, voor wie hij alles overhad. Ik had dat nog nooit meegemaakt. Hij gaf nooit veel om meiden. Maar dat was nu anders. Hij had zich zelfs bij het arbeidsbureau laten inschrijven voor een baan.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Een baan?’

‘Ja, hij had serieuze plannen.’

‘Trouwplannen?’

‘Ja.’

‘Hoe heet dat meisje?’

‘Florentine… Florentine La Croix.’

‘Een mooie naam,’ zei De Cock bewonderend.

Er gleed iets van een glimlach over het rimpelig gezicht van de oude vrouw. ‘Hij noemde haar geen Florentine. Dat vond hij te deftig. Hij noemde haar Flossie… gewoon Flossie.’ Ze gebaarde. ‘Zo was m’n Pietje nu eenmaal. Hij had zo voor alles en iedereen zijn eigen naampjes.’ Ze keek naar De Cock op. ‘Hij noemde u bijvoorbeeld de Haan of Haantjes. Ik mag wel oppassen, zei hij dan, dat ik die ouwe Haan weer niet achter mij aan krijg.’ ‘En… eh, en heeft hij dat de laatste tijd nog wel eens gezegd?’ Ze keek hem niet-begrijpend aan. ‘Dat… eh, dat hij u achter zich aan zou krijgen?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Zoals ik al zei: het ging juist zo goed met hem.’

De Cock knikte. ‘Weet u ook met welke jongens hij de laatste tijd veel omging?’

‘Nee, dat weet ik niet. Trouwens, dat hield hij toch altijd voor mij verborgen. Hij wist hoe ik over al dat gajes dacht.’ De Cock zweeg. Zijn blik dwaalde door het kamertje, gleed over de kring van aanwezigen. Er waren er enkelen die hij kende. Daar was Ouwe Willem, die hij eens, langgeleden, had gearresteerd voor het kopen van een partijtje gestolen goed. En dan was er ome Dries… ome Dries van Geffel, die ondanks zijn zestig jaren het nog altijd plezierig vond om op straat een flink robbertje te vechten. Het waren allemaal wat oudere lieden, van wie feitelijk geen kwaad meer was te duchten. Echte penozeklanten waren er niet. De Cock drukte de oude vrouw tot afscheid de hand. ‘Wanneer wordt Pietje begraven?’

Moeder Van Geffel slikte. ‘Donderdag… aanstaande donderdag op Zorgvlied.’

De Cock streek met de rug van zijn hand langs zijn droog geworden lippen. ‘Ik zal zien,’ zei hij met hese stem, ‘dat ik ome Guus van Schaick met mij mee krijg. Jullie weten hoe hij op Pietje was gesteld.’

Moeder Van Geffel greep naar haar zakdoek.

In het kamertje klonk instemmend gemompel.

De Cock loodste de politie-Volkswagen langs de Amsterdamse grachten. Hij had geen haast. Zijn hoofd zat barstens vol gedachten. Zo nu en dan keek hij naar de jonge Vledder, die diep onderuitgezakt naast hem zat.

‘Wat is er, Dick?’ vroeg hij na een poosje. ‘Gaat het niet naar je zin?’

Vledder drukte zich wat omhoog.

‘Ik kom er niet uit,’ zei hij wrevelig. ‘Als moeder Van Geffel gelijk heeft en Sluwe Pietje was inderdaad bezig zijn leven te beteren, dan wordt zijn dood een nog groter raadsel dan het al is. Want waar blijft het motief?’

De Cock stak een sigaret tussen zijn lippen.

‘Je weet het nooit,’ zei hij somber. ‘Misschien ligt het motief voor de moord wel juist in zijn “bekering”.’ Hij zuchtte diep. ‘Je moet overigens wel bedenken dat een moeder altijd wel bereid is haar zoon in een gunstig licht te zien. Ik zou aan haar beweringen niet al te veel aandacht besteden. Het is al meer vertoond. Vraag het maar aan de oude Van Schaick. Het aantal bekeringen van Pietje is legio.’

Een tijdlang reden ze zwijgend voort. Tussen hen in zweefde de geest van Sluwe Pietje. De Cock was de eerste die het zwijgen verbrak.

‘Ik heb van jou, buiten dat korte telefoontje, niets over je bezoek aan Haarlem gehoord.’

‘Och,’ antwoordde Vledder verveeld, ‘er valt ook niet zo erg veel te vertellen. Ik ben eerst naar het politiebureau in de Smedestraat gegaan en daar was men zo vriendelijk mij een levensgrote agent mee te geven om het adres te wijzen. Het bleek een mooi groot huis in de buurt van Aerdenhout.’

‘Met garage?’

‘Nee, het was een ouderwets huis zonder garage. Daarom stond de blauwe Simca ook steeds voor de deur.’

‘Hoe was die Van den Bergen?’

‘O, wel een aardige vent. Hij vertelde mij uit eigen beweging dat hij tot de topfunctionarissen van de N.V. Van der Bent & Goossens behoorde. Hij maakte daar echt geen geheim van. ‘Maar…’ zo zei hij, ‘u moet daar niets bij denken. Het feit dat voor de overval op het geldtransport een blauwe Simca is gebruikt, en dat juist mijn blauwe Simca is gestolen, hoeft niet meer te zijn dan een merkwaardige coïncidentie, een samenloop van omstandigheden, waaraan, door u, rechercheurs, geen bijzondere betekenis moet worden gehecht.’

De Cock schoot in de lach. ‘Heb je dat uit je hoofd geleerd?’ Vledder glimlachte.

‘Geloof me, zo zei hij dat. En ik vond het zo fraai, dat ik het heb onthouden.’

‘En wat zei mevrouw Van den Bergen?’

Vledder draaide zich met een ruk naar De Cock.

‘Allemensen, dat is waar ook. Ik zou het bijna vergeten. Mevrouw Van den Bergen maakte een bepaald vreemde opmerking.’

‘Opmerking?’

‘Ja, ze zei letterlijk: “Van der Bent had nooit voor de tweede keer moeten trouwen.”’

‘Waar sloeg dat op?’

Vledder gebaarde.

‘Nergens op. Dat was juist zo vreemd. Het was zomaar een losse opmerking, zonder grond. De heer Van den Bergen ging er dan ook niet op in. Hij keek alleen kwaad in de richting van zijn vrouw. Hij was er kennelijk niet blij mee.’

‘En verder?’

‘Verder niets. Ik heb een paar maal geprobeerd het gesprek in de richting van de persoon van Van der Bent te sturen. Maar dat lukte niet. Van den Bergen gaf mij geen kans. Hij hield na die opmerking van zijn vrouw het gesprek stevig in de hand. Het leek alsof hij bang was dat zij opnieuw iets zou zeggen. Ik had haar natuurlijk een paar concrete vragen kunnen stellen, maar ik wilde niet te duidelijk zijn.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Dat kan altijd nog.’

Hij stopte de wagen aan de rand van het trottoir.

‘Je bent thuis,’ zei hij. ‘Slaap behoorlijk uit en ga dan morgenochtend rechtstreeks door naar Noordwijk. Ik wil dat je je op de hoogte stelt van de feiten. Vooral de technische details interesseren mij: voetsporen, vingerafdrukken, bijzonderheden over het wapen… Er zullen ongetwijfeld dingen zijn die niet in het telexbericht van vanmorgen zijn opgenomen.’

Vledder stapte uit.

‘Ga jij nu nog wat doen?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik ga alleen nog even terug naar het bureau om te horen of er nog wat is.’

Vledder knikte.

‘En wat doen we met de opmerking van mevrouw Van den Bergen?’

De Cock glimlachte. ‘Die nemen we voor wat ze waard is. Misschien had Van der Bent inderdaad nooit voor de tweede keer moeten trouwen.’

De Cock reed met een slakkengangetje in de vierde versnelling. De motor van de oude Volkswagen protesteerde heftig. De Cock trok zich er niets van aan. Motoren hadden zijn hart niet en voor versnellingen had hij geen gevoel. Rustig bonkte hij voort.

Toen aan het eind van de Rozengracht op de Westermarkt de telefooncel binnen zijn gezichtskring kwam, bekroop hem het kwaadaardige gevoel de commissaris uit zijn bed te bellen om te zeggen dat hij zich toch met de moord op Pietje van Geffel ging bemoeien. Hij grinnikte wat voor zich uit, bedacht dat het onelegant was de nachtrust van de Ouwe te verstoren, en reed de telefooncel voorbij.

In de Oudebrugsteeg zette hij de wagen op de steiger en slenterde naar de Warmoesstraat. Ineens hoorde hij achter zich het klik-klak-klik van hoge hakjes op het asfalt. Hij keek over zijn schouder en zag een mooi blond meisje in een zwarte cape. ‘De Cock?’

Hij knikte weifelend. ‘Met ceeooceekaa. ’ zei hij haast mechanisch.

Ze schonk hem een lieve glimlach. ‘Ik ben Flossie.’




6


De Cock steunde met zijn ellebogen op zijn bureau. Vanover zijn gevouwen handen keek hij met welgevallen naar het meisje voor zich. Zijn eerste indruk was juist geweest, stelde hij vast. Ze was mooi, uitzonderlijk mooi. Ze had een paar sprankelende helblauwe ogen, een matbleke huid en lang blond haar dat golvend plooide op de diepzwarte cape.

Hij had haar aanvankelijk jonger geschat, maar nu, in de recherchekamer bij het onbarmhartige licht van de tl-buizen, leek ze hem vier-, vijfentwintig jaar. Even tastte hij in zijn herinnering of hij haar al eens eerder had ontmoet, maar hij bedacht, niet zonder ironie, dat het lot hem al dikwijls mooie blonde vrouwen op zijn pad had gevoerd. Zijn ervaringen waren niet onverdeeld gunstig. Mooie vrouwen toonden vaak een beangstigende bereidheid om zich in allerlei moeilijkheden te storten. Maar dat was dan ook het enige bezwaar dat De Cock tegen mooie vrouwen had. ‘Ik heb heel lang op u staan wachten.’

Ze had een diepe, wat omfloerste stem, die zachtjes natrilde. ‘Dat spijt me,’ verzuchtte De Cock. ‘Ik wist uiteraard niet…’ Ze wuifde zijn verontschuldiging weg.

‘Ik neem aan dat u weet wie ik ben?’

De Cock slikte.

‘Flossie… dat zei u toch?’

Ze wierp met een nonchalant gebaar haar cape af, schudde haar lange haren los en verschikte iets aan haar rokje. Haar lange slanke benen kregen meer accent.

‘Florentine La Croix. Flossie… Flossie is alleen voor mijn intiemste vrienden.’ Ze lachte hem liefjes toe en schoof haar stoel wat dichterbij. ‘Voor u… voor u dus Flossie.’

De Cock raadpleegde zijn puriteinse ambtenarenziel en zette zich schrap. Hij besloot, hoe dan ook, niet te capituleren. ‘Flossie.’

Hij vond dat zijn stem een vreemde klank had.

Ze stak met een reeks routinegebaren een sigaret op en blies de rook naar de zoldering.

‘Ik ben… ik was een vriendin van Peter van Geffel.’ De Cock knikte traag.

‘Ik weet het. Moeder Van Geffel heeft het me verteld.’ Hij weifelde even. ‘Ik had mij alleen een andere voorstelling van u gemaakt.’

Ze glimlachte charmant.

‘Een andere voorstelling?’

De Cock schoof zijn onderlip naar voren.

‘Moeder Van Geffel sprak van een goed, lief kind, voor wie haar Pietje alles overhad.’

Ze keek hem uitdagend aan. ‘Wel, wat mankeert eraan?’ De Cock maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Niets, totaal niets. Het is mijn schuld. Ik heb blijkbaar een beperkte verbeelding.’ Ze keek hem onderzoekend aan. De uitdrukking op haar gezicht werd strakker. ‘Hoezo?’

De Cock haalde onwillig zijn schouders op. ‘Je beantwoordt nu niet direct aan het beeld dat ik mij had gemaakt van een goed, lief kind, dat rouwt om de dood van haar vriend.’

Ze drukte nerveus haar sigaret uit. Op haar wangen kwamen rode blosjes. ‘Wat moet ik dan doen?’ riep ze fel. ‘Moet ik hier soms als een klein kind met een vingertje in haar mond een deuntje gaan zitten grienen? Is dat goed?’

‘Waarom niet? Er is niets op tegen. Ga gerust je gang.’ Hij knikte haar met toegeknepen ogen bemoedigend toe. ‘Het lucht op, geloof me. En maak je geen zorgen om je makeup. Je hoeft hier niet mooi of interessant te zijn. Ik ben een ambtenaar. Het is aan mij verspilde moeite.’

Ze verschoof iets op haar stoel.

‘U zult mij niet zien huilen,’ zei ze vastberaden.

De Cock trok zijn schouders op.

‘Zoals je wilt,’ zei hij gelaten. ‘Het is geen dwang.’

Ze reageerde niet.

De Cock bekeek haar aandachtig. Zelfs met een verbeten uitdrukking op haar gezicht was ze mooi, imponerend. ‘Je noemde hem Peter, heb ik begrepen?’

‘Ja.’

‘Hield je van hem?’

‘Ja.’

‘En je kende zijn verleden?’ Ze knikte. ‘Vanaf het kraaien in zijn wieg.’

‘En?’

Ze keek hem aan, de wenkbrauwen gefronst. Uit haar ogen schoot vuur. ‘Wat nou en?’ riep ze opstandig. ‘Wat nou en? Ik hield van Peter. Dat zei ik toch?’

De Cock ontweek haar scherpe blik. Hij begreep dat hij door een zwakke plek in haar wapenuitrusting had geprikt en vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voor haar weerstand brak. ‘Het verleden van Peter speelde dus in jouw verhouding tot hem geen enkele rol?’

Ze weifelde even. ‘Het deed er geen af breuk aan,’ zei ze toen zacht. De Cock sloeg met zijn vlakke hand op het bureau. Zijn gezicht had een toornige uitdrukking.

‘Dat vroeg ik niet,’ zei hij veel harder dan zijn bedoeling was. ‘Ik vroeg niet of het afbreuk deed. Ik vroeg of het een rol speelde?’ Haar lippen begonnen te trillen. ‘Ja, het speelde een rol.’ Haar houding veranderde zichtbaar, werd zachter, minder star. De Cock bespeurde in haar voor het eerst iets van een lief, goed kind, zoals moeder Van Geffel haar had omschreven. Hij voelde alweer spijt van zijn uitbarsting. ‘Je probeerde,’ zei hij vriendelijk, ‘Peter tot een andere levenshouding te brengen?’ Ze knikte traag. ‘Ja,’ zei ze zacht, ‘dat probeerde ik.’ ‘En je speculeerde daarbij zo’n beetje op wat hij voor je voelde?’

‘Ja.’

De Cock zuchtte. ‘En toch gebeurde die overval.’

Ineens was ze haar zelfbeheersing kwijt, zakte alle weerstand uit haar weg. Haar lichaam begon zachtjes te schokken en haar ogen vulden zich met tranen. Ze gleden van haar wangen en drupten op haar handen in haar schoot.

‘Toch gebeurde het,’ riep ze snikkend. ‘Toch gebeurde het.’ Ze schudde wild haar hoofd. ‘Dat… dat vond ik nog het ergste. Geloof me, dat vond ik nog het ergste van alles.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Erger dan de dood van Peter?’

De vraag trof haar. Ze sloeg haar beide handen voor haar gezicht en begon erbarmelijk te huilen. Met lange uithalen schreeuwde ze haar verdriet uit. Ze scheen niet meer tot bedaren te kunnen komen.

De Cock liet haar rustig begaan. De uitbarsting verraste hem niet. Hij had niet anders verwacht. Na een poosje stond hij op en schonk bij het fonteintje een glas water voor haar in. Haar tanden klapperden tegen het glas toen ze ervan dronk. ‘Hij had het mij zo beloofd… hij had het mij zo beloofd… hij had het mij zo beloofd.’

Ze herhaalde het als een echo.

De Cock keek haar een tijdje onderzoekend aan, zijn hoofd een beetje schuin. ‘Wat… eh, wat had hij jou beloofd?’

‘Dat hij zou bellen.’

‘Wie bellen?’

‘Die maatschappij.’

De Cock slikte met moeite iets weg. ‘Van der Bent & Goossens?’ Ze keek hem met betraande ogen aan. ‘Ja, van dat geldtransport.’ De rechercheur wreef met zijn hand langs zijn brandende ogen. Hij voelde zich ineens moe, afgemat. Hij keek naar de ontluisterde jonge vrouw voor hem. Het deed hem een beetje pijn haar zo te zien. Hij viste wat traag een schone zakdoek uit zijn broekzak en gaf haar die.

‘Kom Flossie,’ zei hij opbeurend, ‘droog je tranen. Je was zo flink toen je binnenkwam.’

Op haar roodbehuild gezicht brak iets van een glimlach door. Het was net alsof ze zich plotseling haar binnenkomst herinnerde. ‘En ik was nog wel van plan om met u… en als u dat niet wilde, desnoods alleen… de moordenaar van Peter te vinden.’ De Cock keek haar lichtelijk verbaasd aan. ‘Was je daarvoor gekomen?’

Ze veegde haar gezicht schoon. ‘Ja, daarvoor was ik gekomen. Ik wilde met u samenwerken.’ Ze plukte nerveus aan de zakdoek in haar hand. ‘En ik ben nog steeds van plan de moordenaar van Peter te vinden.’

De Cock negeerde de opmerking. ‘Peter,’ zei hij zakelijk, ‘had jou dus beloofd de N.V. Van der Bent & Goossens te bellen?’ ‘Ja.’

‘Waarvoor?’

Ze gebaarde voor zich uit. ‘Om te waarschuwen… om te waarschuwen dat er een roofoverval zou worden gepleegd. We hebben er samen een hele avond over zitten praten.’

‘Wanneer was dat?’

‘Vorige week. Peter wist dat een paar jongens het plan hadden om een geldtransport van die maatschappij te overvallen. Hij vertelde het mij. Hij had voor mij geen geheimen. Hij vertelde mij alles. Hij vertelde mij ook op welke manier hij aan die overval geld kon verdienen.’

‘Chantage?’

Ze knikte bedeesd. ‘Zo noemt men dat, geloof ik. Ziet u, hij wilde, nadat de roofoverval was gelukt, de jongens wat geld afpersen. Genoeg, zei hij, om wat spulletjes te kopen en te trouwen.’ ‘En.’

Ze gebaarde heftig. ‘Ik wilde er niets van horen.’

‘Wilde je niet trouwen?’

‘Natuurlijk, dat wel. Ik wilde graag trouwen. Maar niet met afgeperst geld. Zegt u nu zelf, dat is toch geen begin van een huwelijk?’ In haar stem klonk verontwaardiging.

‘Ik zei tegen Peter dat als hij het echt ernstig met mij meende en hij werkelijk de bedoeling had zijn leven te beteren, hier de kans lag zijn woorden waar te maken.’

De Cock knikte. ‘Je bedoelde dat het waarschuwen van de N.V. Van der Bent & Goossens voor Peter een eerste daad zou kunnen zijn om voorgoed met zijn verleden af te rekenen.’ ‘Precies.’

De Cock plukte nadenkend aan zijn onderlip. ‘Waarom de politie niet gewaarschuwd? Dat is toch de aangewezen instantie om…’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb het voorgesteld, maar Peter wilde het onder geen beding.’

‘Waarom niet?’

Ze keek verlegen naar De Cock. ‘Peter zei dat hij de methoden van de politie veel te goed kende. Ze zouden, zo legde hij mij uit, de roofoverval rustig laten doorgaan om op die manier de jongens op heterdaad te kunnen betrappen. En dat wilde hij niet.’ ‘En toen beloofde Peter jou dat hij Van der Bent & Goossens zou bellen?’

Even leek het alsof ze opnieuw in tranen zou uitbarsten, maar ze herstelde zich snel.

‘Dat beloofde hij,’ lispelde ze zacht.

De Cock knikte. ‘En toen jij vanmiddag hoorde,’ ging hij somber verder, ‘dat de gewapende overval op het geldtransport toch was doorgegaan, voelde jij je door je eigen Peter bedrogen.’ Hij zuchtte diep. ‘En dat deed je feitelijk nog meer pijn dan het feit dat iemand hem met een dolk had neergestoken.’

Ze liet haar hoofd iets zakken. Het blonde haar viel als een gordijn voor haar gezicht. Ze knikte nauwelijks merkbaar. ‘Dat deed pijn, ja.’

De Cock stond moeizaam van zijn stoel op en begon door de recherchekamer te stappen.

‘Blijft natuurlijk de vraag of jouw conclusie wel juist is.’ Ze draaide zich met een ruk om.

‘Wat bedoelt u?’

De Cock maakte een vaag gebaar.

‘Blijft de vraag,’ herhaalde hij, ‘of jouw conclusie wel juist is. Het feit dat de overval tóch plaatsvond, hoeft niet per se te betekenen dat Peter zich niet aan zijn belofte heeft gehouden.’ ‘Ik begrijp u niet,’ zei ze aarzelend. ‘Als Peter had gebeld, dan had de maatschappij toch maatregelen genomen… dan hadden de overvallers er toch nooit met een half miljoen vandoor kunnen gaan?’ De Cock glimlachte.

‘Laten we er nu niet langer over praten,’ zei hij vriendelijk. ‘Weet je dat het al heel laat is?’ Hij wees naar de grote klok in de recherchekamer. ‘Ruim twee uur in de nacht. Ik zal je naar huis brengen. Je hebt een afschuwelijke dag achter de rug. Het wordt tijd dat je wat nachtrust krijgt.’

Haar gezicht betrok.

‘Ik wil niet naar huis,’ zei ze nukkig. ‘Ik kan toch niet slapen.’ De Cock slenterde naar de kapstok en trok zijn jas aan. Daarna pakte hij haar zwarte cape en legde die over haar schouders. ‘Ik zal je naar moeder Van Geffel brengen,’ zei hij. ‘Dat lijkt me beter. Probeer het oude mens maar wat te troosten.’ Ze schudde haar hoofd.

‘Niet naar moeder Van Geffel. Breng mij toch maar naar huis. Ik moet Dorus nog verzorgen.’

‘Dorus?’

Over haar knap gezicht gleed een matte glimlach. ‘Mijn kat.’ Ze kwam traag overeind.

‘En hoe kan ik u helpen de moordenaar van Peter te vinden?’ De Cock keek haar doordringend aan.

‘Noem mij de namen van de jongens die de overval zouden plegen.’ Hij las schrik in haar ogen.

‘Ik ken ze niet. Echt, meneer De Cock, ik ken ze niet, Peter heeft mij hun namen nooit genoemd.’




7


Het was al ruim elf uur toen De Cock de volgende morgen opgewekt, zijn vilten hoedje nonchalant op zijn hoofd, het oude politiebureau aan de Warmoesstraat binnenstapte.

Hij had thuis luid zingend een douche genomen, uitgebreid ontbeten en daarna een fikse wandeling gemaakt met zijn trouwe hond, een treurende boxer met sombere trekken, die ogenschijnlijk veel denkwerk voor zijn baas verrichtte, maar in feite meer geïnteresseerd was in de bomen van het park en de zwarte poedel van de buren.

De Cock leek in vele opzichten op zijn eigen hond. De gelijkenis was zelfs treffend. Hij had dezelfde sombere trekken en hetzelfde dartele gemoed. Alleen des boxers interesse in bomen deelde hij niet. Het schrandere dier wist het. Het verdroot hem, maar zijn aanhankelijkheid en toewijding waren er niet minder om.

Op weg naar het bureau had De Cock nog eens over de zaak van de overval nagedacht. Het idee dat de overvallers tot nu toe wel elke minuut zouden hebben benut om hun buit naar veiliger oorden te brengen, kon zijn goede humeur niet bederven. Hij vond het best. Ten aanzien van geld konden zij, wat hem betrof, doen wat zij wilden. Misdaden, waarbij geld een rol speelde, hadden nooit zijn volle belangstelling gehad. Het ‘mijn en dijn’ had hem nooit kunnen opwinden. Wanneer de dood van Peter van Geffel niet op een of andere manier met de overval verweven leek te zijn, had hij de zaak in alle rust en routine afgehandeld. Dat lag nu anders. De moord had aan de zaak een element gevoegd dat hem prikkelde, dat hem dreef de vele raadsels rond de overval te ontwarren. En raadsels waren er. Wanneer hij bedacht hoe kalm, rustig en geweldloos de overvallers hun werk hadden gedaan, dan was dat moeilijk te verenigen met een onverhoedse dolk in de rug van Sluwe Pietje. En dat was nog maar één van de raadsels die om een oplossing vroegen. Er waren er zoveel. Een opkomende gedachte dat beide zaken wellicht toch geen verband met elkaar hielden, drukte hij snel weg. Er moest een verband bestaan, Het moest. Die stellige overtuiging liet zich niet uit zijn gedachten verdringen. De vraag was alleen: Hoe lag het verband?

Toen hij de recherchekamer binnenkwam, liep collega Van Corstanje lachend naar hem toe.

‘De commissaris heeft naar je gevraagd. Je moest onmiddellijk bij hem komen.’

Hij pauzeerde even en grijnsde breed. ‘Dat was ruim een uur geleden.’

‘O, dan is het verjaard.’

Van Corstanje grinnikte.

‘Ik zou toch maar gaan,’ zei hij ernstig. ‘Ik had het idee dat de Ouwe nogal kwaad was. Toen ik hem zei dat jij er niet was, vroeg hij naar Dick Vledder, en toen ik hem vriendelijk uitlegde dat ook die nog niet was verschenen, kreeg ik de indruk dat hij een onbetamelijk woord gebruikte.’

De Cock schudde bedroefd zijn hoofd. ‘De commissaris heeft vast slechte vrienden.’

De Cock klopte bescheiden en stapte binnen. Hij begreep niet goed wat de commissaris van hem wilde. De Ouwe kon onmogelijk al op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen. Het moest iets anders zijn.

De lange statige politiechef zat als een vertoornde vader achter zijn grote bureau. Hij leek verdiept in een dossier. Toen hij opkeek, had zijn gezicht een peinzende uitdrukking.

‘Ik heb je laten roepen…’

De Cock keek over de commissaris heen. Hij kende dat begin. Het was het voorspel van op zijn minst een vermanende toespraak. Plotseling ontdekte hij boven het grijze hoofd van de commissaris een fraaie reproductie van een schilderij van Monet. Hij had het daar nog niet eerder gezien.

‘Mooi,’ merkte hij op, ‘heel mooi. Ik wist niet dat u zo kunstzinnig was.’ De commissaris, in zijn gedachtegang gestoord, gebaarde driftig omhoog. ‘Luitjes van de huishoudelijke dienst hebben dat ding daar opgehangen,’ zei hij wrevelig. ‘Het was mijn keuze nooit geweest.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘U kunt het niet waarderen?’ De commissaris verschoof iets in zijn stoel. ‘Monet was, naar ik meen, een impressionist. Ik houd niet van impressionisten.’ Hij liet zijn stoppelige wenkbrauwen iets zakken en keek De Cock dringend aan. ‘Kijk naar het schilderij,’ zei hij docerend. ‘Impressies zijn altijd vaag, onduidelijk. Zij vormen een schemerig, schimmig gebied, waarin vooral een rechercheur gemakkelijk kan verdwalen.’

‘Ik heb zo het gevoel,’ zei De Cock vriendelijk grijnzend, ‘dat u probeert mij iets duidelijk te maken.’

De commissaris knikte.

‘Dat gevoel is dan juist, De Cock. Ik wil je daarmee alleen duidelijk maken, dat als jij de indruk hebt dat de daders van de overval gevonden moeten worden in de kringen van de N.V. Van der Bent & Goossens in plaats van daarbuiten, dat dan een persoonlijke impressie is. En niet meer dan dat.’

De Cock liet zijn hoofd iets zakken.

‘En niet meer dan dat,’ herhaalde hij kalm. ‘Ik heb sterk het vermoeden dat directeur Van der Bent u heeft benaderd.’ De commissaris kuchte. ‘Inderdaad,’ zei hij onwillig, ‘de heer Van der Bent heeft mij gisteravond laat nog gebeld. Hij heeft ernstige kritiek geuit over jullie optreden. Vooral de bepaald sarcastische toon van de jonge rechercheur Vledder had hem onaangenaam getroffen.’

De Cock grijnsde breed. ‘Zo… zo…’ zei hij spottend, ‘meneer was onaangenaam getroffen. Hoe had hij dan getroffen willen worden?’

Het gezicht van de commissaris betrok. ‘Je weet best wat ik bedoel,’ zei hij scherp.

De Cock haalde zijn schouders op. ‘De directeur heeft geen enkele reden zich te beklagen,’ zei hij kalm. ‘De opmerkingen van Vledder waren volkomen gegrond.’

De commissaris maakte afwerende gebaren.

‘Gegrond… of niet gegrond,’ zei hij geaffecteerd, ‘ambtenaren behoren onder alle omstandigheden de burgerlijke beleefdheidsvormen in acht te nemen.’ Hij keek De Cock onderzoekend aan. ‘Waar zit Vledder eigenlijk? Hij was vanmorgen niet aanwezig.’

De Cock stond van zijn stoel op en staarde somber voor zich uit. Hij antwoordde niet. Hij wilde de Ouwe een nieuwe woedeuitbarsting besparen. Hij had in wezen geen hekel aan zijn chef. Ondanks de vaak vele verschillen van inzicht, mocht hij hem graag. ‘Waar is Vledder?’ herhaalde de commissaris. In zijn stem klonk achterdocht. De Cock slikte.

‘Naar Noordwijk.’

‘Wat?’

De Cock sloop voorzichtig de kamer af. Hij hoorde de commissaris nog brullen toen de deur van zijn kamer allang achter hem was dichtgevallen.

Rechercheur De Cock pakte uit de la van zijn bureau het lijvige politiedossier van Peter van Geffel, klemde het onder zijn arm en ging daarmee naar een van de verhoorkamertjes. Hij nam de sleutel en sloot zich op. Hij voelde weinig voor een hernieuwde confrontatie met zijn woedende chef om hem uitleg te geven over Vledders gang naar Noordwijk. Hij zou het hem wel eens vertellen, wanneer de Ouwe in een beter humeur was. Bladerend in het dossier dwaalden zijn gedachten naar de mooie en emotionele Flossie. Ze was kennelijk een kind uit een behoorlijk milieu met een goede opleiding. Hij dacht na over haar verhouding tot de gemakkelijk converserende, maar toch wat oppervlakkige Peter van Geffel, een man met — gezien zijn betrekkelijk jeugdige leeftijd — een indrukwekkende reeks van veroordelingen. Vrouwen waren toch wonderlijke wezens, vond hij. Ze waren er haast altijd op uit de mannen met wie ze in aanraking kwamen te ‘hervormen’. Het was een aangeboren passie. Het was slechts een kwestie van persoonlijke voorkeur of het hervormen ten goede of ten kwade geschiedde. Je moest als man, bedacht hij cynisch, maar afwachten in welke handen je viel. Peter was kennelijk in goede handen gevallen. Te laat? Hoe groot was Flossies invloed geweest? Was zij inderdaad het lieve, goede kind, voor wie Peter alles overhad? En wat betekende in dit verband alles? Hij mediteerde nog over die vraag toen er hevig op de deur van het verhoorkamertje werd gebonsd en Vledder, terug uit Noordwijk, luid verzocht te worden binnengelaten.

‘Hoe was het?’

Vledder trok een somber gezicht. ‘Het viel bepaald tegen. Ik heb niet zoveel nieuws voor je. In het telexbericht van gisteren stond wel zowat alles wat er over de moord op Peter van Geffel valt te vermelden. Bruikbare technische sporen waren er niet. Ook de bandensporen waren weinig karakteristiek. Ik heb een afschrift van de tot nu toe opgemaakte processen-verbaal meegenomen. Je zult er echter weinig aanknopingspunten in vinden.’ De Cock knikte bedachtzaam. ‘En de officiële doodsoorzaak?’ ‘De sectie op het lichaam was vanmorgen al om tien uur. Ze waren al aan de gang toen ik kwam. Ik heb even op de afloop gewacht en daarna een kort gesprekje gehad met dokter Rusteloos. Hij was vrij positief. Hij had de dolk uit het lichaam verwijderd. Het bleek een wapen met een smal lemmet van maar liefst negentien centimeter, dat tot aan de helft in het lichaam was gestoten. Bij inwendige schouwing had de patholoog-anatoom geconstateerd dat de verwonding vrijwel zeker de dood van het slachtoffer had veroorzaakt. Het lemmet was dwars door de longen in een van de kamers van het hart gedrongen.’ De Cock plukte peinzend aan zijn onderlip. ‘Negentien centimeter… dat is nogal wat.’

Vledder knikte. ‘Ik had ook nog nooit zo’n dolk gezien. Het was het type van een Italiaanse ponjaard met een fraai bewerkt zilveren heft.’

‘Doen ze er nog wat mee in Noordwijk?’

‘Ja, ze zullen een paar afbeeldingen laten opnemen in het Algemeen Politieblad. En dan willen ze er nog de antiquairs mee af. Het is een bijzonder wapen en kennelijk antiek.’

‘Is er nog gesproken over een oproep via de televisie?’ ‘Nee, daar heb ik niets over gehoord. Ze zullen daar wel mee wachten, denk ik, tot het andere niets heeft opgeleverd.’ Op dat moment kwam agent Van Beveren met een map in zijn hand het kleine verhoorkamertje binnen. Hij zag wat grauw en zijn anders opgeruimd gezicht had diepe, strakke trekken. ‘Hier is mijn rapport,’ zei hij chagrijnig. ‘Ik heb het vier keer over moeten maken.’ Hij snoof. ‘Eén ding weet ik zeker, ik schiet van mijn leven niet meer. Ze mogen dat dienstpistool wel van mij afnemen. Mensen, mensen, wat heb ik met die twee schoten een gelazer gehad. Iedereen springt je op je huid… de inspecteur, de commissaris, mensen van het hoofdbureau. Had je niet zus? Had je niet zo? Vond je het niet onverantwoordelijk? Op een vrij drukke weg op een snelrijdende wagen te schieten is toch een riskante onderneming. Je had wel onschuldige slachtoffers kunnen maken. Heb je daar wel bij nagedacht? Je weet toch nooit waar een eventueel ketsende kogel blijft? Gesteld dat je eigen vrouw daar had gelopen, zou je dan ook geschoten hebben…?’ Hij kwakte de map voor De Cock neer.

‘Verdomme nog aan toe. Wat willen ze in godsnaam van me? Je doet toch wat je in een gegeven moment denkt dat nodig is?’ Hij snoof opnieuw. ‘Ik kan toch in een fractie van een seconde niet alle eventualiteiten overwegen?’

De Cock glimlachte beminnelijk.

‘Die tweeënhalf miljoen maakt de mensen wat nerveus.’ Van Beveren greep naar de zijzak van zijn tuniek.

‘Ik heb hier nog een brief,’ zei hij brommerig. ‘Hij werd bij de wachtcommandant voor u afgegeven.’

‘Dank je.’

Van Beveren draaide zich om en liep zonder te groeten weg. De Cock keek hem na.

Agent Van Beveren was in één dag jaren ouder geworden. Vledder pakte de brief en rook eraan.

‘Parfum,’ stelde hij vast. Hij keek De Cock lachend aan. ‘Het verwondert mij niets. Het zal wel weer van een mooie vrouw zijn.’ De Cock reageerde niet. Hij nam de brief over, pakte zijn zakmesje en sneed de enveloppe open. Nadat hij het epistel een keer had doorgenomen, las hij de inhoud hardop voor.

#‘Geachte heer De Cock,

Ik ben u oprecht dankbaar. Mijn gesprek met u heeft mij de ogen geopend.

Ik weet nu wat mij te doen staat. U hoort beslist nog van mij. Flossie’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Flossie… Flossie? Moeder Van Geffel sprak gisterenavond toch over een Flossie? Was zij niet het meisje van Peter?’ ‘Inderdaad.’

‘En had jij een gesprek met haar?’

‘Inderdaad.’

‘Wanneer dan?’

‘Gisteravond, of feitelijk in het begin van de nacht. Nadat ik jou naar huis had gebracht, vond ik haar bij het bureau op mij staan wachten. Ik moet zeggen het werd een heel interessant gesprek.’

‘Zo.’

‘Ja, Flossie of, zoals haar ware naam luidt, Florentine La Croix, vertelde mij dat zij heel veel van haar Peter had gehouden. Ze was ervan overtuigd dat de gevoelens wederkerig waren. Ze hadden in ieder geval geen geheimen voor elkaar. Flossie wist van de roofoverval. Peter had het haar haarfijn verteld en daarbij uitgelegd hoe hij door middel van chantage zijn wetenschap in geld dacht om te zetten.’

‘Zoals wij al vermoedden?’

‘Precies.’

‘Maar nog voor Sluwe Pietje zijn plannen kon uitvoeren werd hij vermoord.’

De Cock plukte nadenkend aan zijn onderlip. ‘Daar heeft het inderdaad alle schijn van. Maar het staat nog te bezien of Peter zijn chantageplannen werkelijk heeft willen uitvoeren. Flossie had namelijk overwegende bezwaren. Ze had het in haar lieve hoofdje gezet haar Peter op het goede, of rechte pad te brengen. Ze liet hem de plechtige belofte doen zijn chantageplannen te laten varen en in de plaats daarvan de N.V. Van der Bent & Goossens te waarschuwen.’

De mond van Vledder viel open van verbazing. ‘Waarschuwen?’ ‘Ja, Peter van Geffel zou de maatschappij bellen en zeggen dat er een overval zou plaatsvinden.’

Vledder grijnsde.

‘Dat heeft hij natuurlijk niet gedaan. Dat is wel duidelijk. De maatschappij had anders beslist maatregelen genomen.’ De Cock streek met zijn hand over zijn grijze haren. ‘Dat…’ zei hij weifelend, ‘dat was ook de mening van Flossie. Ze voelde zich door haar Peter bedrogen en was daar erg verdrietig onder.’

Vledder keek hem peinzend aan. Hij had in zijn stem een vreemde toon beluisterd, een waarschuwing om niet al te snel conclusies te trekken. Plotseling griste hij de brief van tafel en las hem een paar maal door. Toen keek hij opnieuw op. ‘Jij,’ zei hij langzaam, ‘jij denkt dat Peter van Geffel inderdaad heeft gebeld.’




8


Rechercheur Vledder dacht na.

Het was hem aan te zien. Zijn gezicht stond gespannen. Zijn vierkante kin met een klein diep kuiltje stak scherp naar voren en tussen zijn donkere wenkbrauwen lag een diepe dwarse denkrimpel. Ineens begonnen zijn ogen te glanzen. Zijn kin schoof weer terug en de rimpel verdween. ‘Ik heb het,’ riep hij blij en opgewonden.

De Cock keek verrast op. ‘Wat heb je?’

‘Ik begrijp precies wat er is gebeurd.’

‘Zo?’

‘Ja, alles… het hele plan.’

‘Maar Dick, dat is prachtig,’ zei hij halfspottend, ‘dan is vanaf dit moment de zaak volledig opgelost.’

Dick Vledder negeerde de opmerking van zijn oude mentor. Hij schoof een stoel bij en ging schuin tegenover hem zitten. ‘Laten we nu eens aannemen,’ zei hij met opgestoken vinger, ‘dat… zoals jij dus vermoedt Peter van Geffel inderdaad heeft gebeld.’

‘Ja?’

‘Dan wist Van der Bent & Goossens dus dat er een overval zou plaatsvinden…’

‘Uiteraard.’

‘En wat doet Van der Bent & Goossens?’

‘Jij zegt het maar,’ zei hij laconiek.

‘Van der Bent & Goossens,’ ging Vledder onverstoorbaar verder, ‘laat de overval rustig doorgaan.’

‘Zo.’

‘Ja, men laat de overval rustig doorgaan, ook in de begeleidende brieven… vrachtbrieven en dergelijke, en in de boekhouding wordt het transport normaal vermeld. Men zorgt er zelfs voor dat de geldzending deze keer juist een grote omvang heeft.’ Vledder wachtte even voor het effect.

‘Let wel… op papier. Want in werkelijkheid wordt er slechts een heel klein geldbedrag getransporteerd.’

‘Nou en?’

‘Wel, het is heel eenvoudig. Het verschil tussen de geboekte zending en de werkelijke zending is pure winst, want de verzekering dekt de schade.’

Vledder keek zijn leermeester glunderend aan. ‘Wat denk je ervan?’

De Cock knikte peinzend. ‘Het zou best eens kunnen.’ De ogen van de jonge rechercheur flonkerden. ‘Denk je eens in, De Cock, hoe geniaal. Als de roofoverval lukte, dan zouden de overvallers denken dat zij eenvoudig pech hadden gehad en bij toeval een uiterst kleine geldzending hadden onderschept. Zouden zij eventueel later in de krant lezen dat de geldzending veel groter was, dan zouden zij hoogstens kunnen denken aan een gebruikelijke stunt van de recherche om onrust onder hun gelederen te zaaien. Maar verder zouden zij uit puur eigenbelang hun stilzwijgen moeten bewaren. En zou de overval op een of andere manier mislukken of niet doorgaan, dan was er nog niets aan de hand. De N.V. Van der Bent & Goossens kon dan aan de directeuren van haar filialen gewoon een kleine verontschuldiging sturen dat de maatschappij kort voor het verzenden van het geld een anonieme telefonische mededeling had ontvangen dat er op het transport misschien een overval zou worden gepleegd en dat men daarom op het laatste moment uit voorzorg slechts een betrekkelijk klein geldbedrag had verzonden. Het zou een volkomen aanvaardbaar excuus zijn.’

De Cock knikte zijn leerling lachend toe.

‘Fantastisch Dick, eenvoudig fantastisch.’

In zijn stem klonk oprechte bewondering. ‘Het is inderdaad een geniaal plan. Heel logisch van opbouw en geniaal in zijn eenvoud. Ik zie ook echt nog geen bezwaren. Ik bedoel, het zou mij beslist niet verbazen als het plan, zoals jij dat ziet, ook in werkelijkheid werd uitgevoerd. In deze opzet past ook de moord in Noordwijk.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoezo?’

De Cock gebaarde.

‘Wilde het plan slagen, dan moest Peter van Geffel verdwijnen. Men had geen andere keus.’

Vledder zuchtte.

‘Dat zie ik nog niet. Volgens mij was die moord niet noodzakelijk. Het verhoogde alleen maar het risico.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat is niet waar. De moord beschermde het plan. Peter van Geffel was immers de enige die achteraf zou kunnen getuigen dat de N.V. Van der Bent & Goossens op de hoogte was van het feit dat de overval zou worden gepleegd. Een enkel berichtje aan de maatschappijen, die de geldzending verzekerden, zou voldoende zijn om de uitbetaling van de verzekeringspenningen tegen te houden. Om nog maar te zwijgen van een eventuele tip aan de recherche.’ Hij pauzeerde even. ‘En was het risico van een moord wel zo groot? Het plan liep praktisch geen gevaar. Bedenk wel dat wij slechts bij toeval het mogelijk verband tussen de moord en de overval hebben ontdekt.’

Vledder knikte peinzend.

‘Je hebt gelijk… het was raadzamer Peter van Geffel tot zwijgen te brengen.’

De Cock kwam met een zucht overeind.

‘We weten het natuurlijk niet, maar als het werkelijk is gegaan zoals wij nu vermoeden, dan is het maar een trieste geschiedenis.’ Zijn stem had een droeve klank. ‘Denk je eens in. De eerste schuchtere stap die Peter van Geffel, voormalig chanteur en oplichter, op weg naar zijn bekering doet, wordt de directe aanleiding tot zijn dood.’ Hij schudde langzaam het hoofd. ‘Het lijkt waarachtig wel een fragment uit een klassiek Grieks drama.’ Vledder klemde zijn lippen op elkaar.

‘Ik weet niets van Griekse drama’s,’ zei hij wat wrevelig. ‘Ze interesseren me niet. Ik weet alleen dat het niet eenvoudig zal zijn onze vermoedens in concrete feiten om te zetten.’ De Cock grijnsde. ‘Met andere woorden… ik geloof nooit dat het ons zal lukken. We kunnen er zeker van zijn dat de gehele leidinggevende groep van de N.V. Van der Bent & Goossens als een gesloten front tegenover ons staat.’ De Cock wreef met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘En dat is dan tevens hun zwakte.’ Vledder keek verbaasd naar hem op. ‘Zwakte?’

De Cock knikte.

‘Denk aan de moord. Ook al werd volgens onze gedachtegang Peter van Geffel in het belang van een groep van personen om het leven gebracht, de daad van de moord was zonder twijfel het werk van één enkele man of vrouw. Begrijp je, één van de leden van de groep heeft dus een extra schuld… is ten opzichte van de anderen extra kwetsbaar.’

‘Ik begrijp het,’ zei Vledder bedachtzaam. ‘De zwakte van de groep schuilt in het feit dat één van hen een moord op zijn geweten heeft.’

De Cock staarde nadenkend voor zich uit.

‘Tenzij… tenzij het stel voor gezamenlijke rekening een moordenaar heeft gehuurd. Maar daar kan ik moeilijk in geloven. De moord in Noordwijk lijkt mij niet het werk van een beroepskiller. Sluwe Pietje was een handige penozejongen, een chanteur, een geroutineerde oplichter met uiteraard een grote dosis mensenkennis.’ Hij schudde zijn hoofd en zuchtte. ‘Géén man die gemakkelijk door een killer was te benaderen. Gezien de omstandigheden moet er toch sprake zijn geweest van een zekere relatie. Om de een of andere reden heb ik het idee dat Peter van Geffel zijn moordenaar kende… en tot op het laatste moment volkomen heeft vertrouwd.’ Hij zweeg even. ‘En daar komt dan nog bij dat de groep weinig tijd heeft gehad.’

‘Hoezo?’

‘Nou, de tijd van voorbereiding was bijzonder kort. Het kon niet anders. Ga maar na. Pas vanaf het moment waarop de N.V. Van der Bent & Goossens op de hoogte was van het feit dat er een overval op een van haar geldtransporten zou plaatsvinden, kon men met de uitvoering van het plan beginnen. In feite is die tijd natuurlijk nog veel korter geweest, want ik neem beslist niet aan dat de leiding van de maatschappij onmiddellijk de verschillende mogelijkheden heeft ingezien. Het plan zal langzaam zijn gerijpt, van alle kanten overwogen en ten slotte uitgevoerd. Zie je, in het geheel ligt weinig ruimte voor het zoeken, vinden en huren van een professionele moordenaar. Ze staan bij ons nog niet in de beroepengids.’ Hij grijnsde om het enigszins wrange grapje. ‘Nee Dick,’ vervolgde hij hoofdschuddend, ‘geen beroepsmoordenaar, maar een uiterst koelbloedige amateur. Volgens mij geldt voor de schrandere topfunctionarissen van de N.V. Van der Bent & Goossens: de moordenaar is onder ons.’ Vledder staarde somber voor zich uit. In zijn broekzakken waren zijn vuisten gebald en op zijn gezicht lag een verbeten trek. ‘Verdomme De Cock,’ riep hij fel uit, ‘we moeten de moordenaar van Peter van Geffel vinden. Het moet. Dat is onze dure plicht. Niet omwille van ons prestige, ons beroep, of de gerechtigheid, maar…’ Hij stokte.

De Cock keek hem onderzoekend aan. ‘Wat wilde je zeggen, Dick?’

Vledder slikte. ‘Maar omwille van een onschuldige chanteur.’

Het regende.

De Cock had de kraag van zijn duffelse jas omhooggetrokken. Het miezerige, troosteloze weer maakte hem neerslachtig, melancholiek. Zijn humeur had de gevoelige structuur van een barometer. Een diepe depressie miste zijn uitwerking niet. Hij keek opzij naar Vledder, die stevig naast hem liep. De jongen werd hoe langer hoe beter, vond hij. Zijn deductievermogen ging de laatste tijd sterk vooruit en zijn zelfvertrouwen groeide. En vooral dat laatste was voor een beginnend rechercheur heel belangrijk. Het oplossen van misdaden was niet een kwestie van scherpzinnigheid. Volharding en geloof in eigen kunnen waren de voornaamste wapenen.

Hij grijnsde wat voor zich uit.

Overigens bleek een vleugje geluk later altijd de niet te berekenen factor die het uiteindelijke resultaat bepaalde. Zijn gedachten zweefden naar de N.V. Van der Bent & Goossens. Al meer dan vijfentwintig jaar sjouwde hij achter de misdaad aan, maar nog nooit in zijn lange carrière als speurder had hij zo’n vervaarlijke tegenstander gehad. Hij vroeg zich af of hij en Vledder er wel goed aan deden een rechtstreekse aanval te wagen. Misschien werd men onvoorzichtig en overmoedig. Hij dacht aan Peter van Geffel en zijn dood in de duinen en plotseling, midden op de Nieuwe Zijds Kolk, bleef hij staan. Op zijn gezicht vol diepe rimpels lag een peinzende uitdrukking. Vledder, die al een paar passen verder was, draaide zich verbaasd om.

‘Wat is er?’

De Cock veegde de regen uit zijn gezicht. ‘Wat deed Peter om te waarschuwen?’

Vledder liep grinnikend terug. ‘Hij belde.’

‘En wie kreeg hij aan de telefoon?’

De jonge rechercheur haalde zijn schouders op. ‘Vermoedelijk een telefoniste.’

De Cock kauwde enige tijd nadenkend op zijn dikke onderlip. Toen liep hij door. Vledder volgde met een uitdrukking van onbegrip op zijn gezicht. Op de Nieuwe Zijds Voorburgwal stapte De Cock het oude gebouw van De Tijd-Maasbode binnen en vroeg aan de portier, die hij al vele jaren kende, of hij even in zijn hokje mocht bellen.

Het mocht.

De Cock zocht in het telefoonboek naar het nummer van Van der Bent & Goossens. Hij was ervan overtuigd dat Peter het op dezelfde manier had gedaan.

Toen hij het nummer had gevonden, pakte hij de hoorn en draaide het. Pas nadat de bel een paar maal was overgegaan, kwam een heldere vrouwenstem. ‘Met Van der Bent & Goossens.’ De Cock slikte. Met een duistere, wat vreemd verdraaide stem, zei hij: ‘Ikke… ik heb een belangrijke mededeling. Heel belangrijk. Ik zou graag met uw… uw allerhoogste chef willen spreken.’ ‘Waar gaat het over?’

‘Een overval… een overval op een geldtransport.’ Het was even stil aan de andere kant van de lijn.

‘Ik zal u doorverbinden.’

Het duurde een paar seconden. Toen klonk enig gekraak en meldde zich een mannenstem.

‘Van Doornenbosch… met wie spreek ik? Hallo… met wie spreek ik? Hallo…’

De Cock antwoordde niet. Voorzichtig legde hij de hoorn op het toestel terug.




9


‘Ik weiger.’

Directeur Van der Bent kwam met een ruk uit zijn fauteuil naar voren en sloeg met zijn vlakke hand op zijn rechterknie. Zijn markante gezicht zag rood van verontwaardiging.

‘Ik weiger een aantal van mijn directe medewerkers hier bijeen te roepen om hen als… als een troep misdadigers aan u voor te stellen.’

De Cock keek hem enige tijd aan. Om zijn lippen danste een speelse glimlach. ‘De kwalificatie is van u, meneer Van der Bent,’ zei hij sarcastisch. ‘Ik zou het beslist niet wagen uw zeer gewaardeerde medewerkers een troep misdadigers te noemen.’ De directeur stond geagiteerd op.

‘U weet best wat ik bedoel,’ riep hij fel uit. ‘Wanneer u van mij verlangt dat ik hier in front van u en uw collega de mensen verzamel die de grootte van het geldtransport kenden, dan is dat slechts voor één uitleg vatbaar…’

De Cock keek naar hem op. ‘Wel?’

Van der Bent zuchtte diep. ‘In alle ernst, rechercheur De Cock,’ riep hij vertwijfeld uit. ‘U bent met uw onderzoek op de verkeerde weg. Ik begrijp uw halsstarrige houding niet. Ik neem aan dat uw commissaris u toch duidelijke instructies zal hebben gegeven?’

De Cock knikte. ‘Inderdaad. Hij zei: onderzoek de overval en wees lief voor de heer Van der Bent. Zeg alsjeblieft geen onaardige dingen tegen hem. Hij is zó gevoelig.’

Vledder viel zijn collega bij.

‘Met uw gevoelige aard zullen we rekening houden, meneer Van der Bent… maar dat is dan ook de enige concessie waartoe wij bereid zijn.’

Het gezicht van de directeur werd nog roder.

‘Ik verlang van u beiden geen concessies,’ schreeuwde hij woedend, ‘maar ik verdom het om mee te werken aan een waandenkbeeld. Ik zeg u nog eens: de oplossing ligt niet bij, of in onze N.V. Dat idee moet u laten varen. Geloof me, u jaagt achter schimmen aan.’ De uitdrukking op het vriendelijke gezicht van De Cock veranderde. De trekken verscherpten tot een strak ondoorgrondelijk masker.

‘Een schim, meneer Van der Bent,’ zei hij zacht, maar onheilspellend. ‘We jagen slechts achter één schim… de schim van een moordenaar.’

De directeur liet zich in zijn fauteuil terugvallen. ‘Een moordenaar?’

De Cock peilde verbazing op het gezicht van Van der Bent. Hij vroeg zich af hoeveel spel er school in de mimiek, de opbollende ogen, de halfopen scheefweggezakte mond.

Hij knikte.

‘De man of vrouw die Peter van Geffel doodde.’

Van der Bent keek hem niet-begrijpend aan.

‘Wie… wie is Peter van Geffel?’

‘De man,’ zei hij traag, ‘die vorige week de N.V. Van der Bent & Goossens waarschuwde dat er een roofoverval zou plaatsvinden.’ Van der Bent staarde hem dom aan. Uit zijn gezicht leek alle intelligentie verdwenen.

‘Wat… wat?’ stamelde hij.

De Cock keek hem strak aan.

‘U hebt mij wel verstaan, Van der Bent,’ zei hij met een zweem van sarcasme. ‘Vorige week belde die Peter van Geffel om te vertellen dat er een overval op het geldtransport was beraamd. Hij wilde zijn eigen geweten ontlasten en de N.V. Van der Bent & Goossens een grote verliespost besparen. Het werd zijn dood. Iemand bracht hem naar de duinen bij Noordwijk en stak hem een dolk in zijn rug.’ Hij pauzeerde even. ‘Begrijpt u nu, meneer Van der Bent, waarom ik zoveel belangstelling heb voor die…eh, troep misdadigers van u?’ Directeur Van der Bent hield zijn linkerhand voor zijn ogen. De andere hand, die losjes op de leuning van de fauteuil rustte, trilde een beetje. Het duurde geruime tijd voor hij antwoordde.

‘Ik neem aan,’ zei hij wat hees, ‘dat u weet wat u zegt. Ik bedoel, dat uw informaties juist zijn. Ik moet zeggen dat ik dat nog sterk betwijfel. Ziet u, wanneer het bericht van die…eh, Peter van Geffel ons tijdig had bereikt, dan hadden wij beslist maatregelen genomen.’

De Cock maakte een simpel handgebaar.

‘Inderdaad, dat verbaast ons ook. Men mag toch wel op z’n minst verwachten dat de maatschappij haar eigen bezittingen beschermt.’

Van der Bent knikte traag.

‘Ik begrijp uw gedachtegang. Er werden geen maatregelen genomen. Onze maatschappij deed niets om zijn bezittingen te beschermen. Ondanks de waarschuwing die wij kregen, ging de overval toch door.’

‘Juist, zelfs de politie werd niet ingeschakeld. Mijn vraag is: Waarom? Welk belang had de maatschappij om niets te doen?’ Van der Bent kwam met een zucht uit zijn fauteuil. ‘Ik zal mij niet langer tegen uw onderzoek verzetten, meneer De Cock. Ik besef dat het weinig zin heeft.’ Hij liep naar zijn bureau en drukte op een toets van het interne communicatiesysteem. ‘Laat Van Doornenbosch bij mij komen.’

Zijn stem klonk mat, zonder kracht. De directeur toonde het beeld van een vermoeid man. Zijn ogen stonden dof en zijn gezicht zag grauw. Het leek alsof alle spankracht in hem was verdwenen. Na enige seconden kwam de secretaris binnen. In het midden van de kamer bleef hij staan. Hij keek een beetje schichtig om zich heen.

De Cock nam hem nauwkeurig op. Het was een betrekkelijk kleine man van het zuidelijke type, met zwartglanzend haar en knappe, wat weke gelaatstrekken. Hij droeg een korenblauw kostuum van moderne snit en een paar opvallend fraaie schoenen. Op de degelijke ambtenarenziel van De Cock maakte hij een fatterige indruk.

Van der Bent gebaarde.

‘Dit zijn de heren De Cock en Vledder van de recherche van het bureau Warmoesstraat. Zij zijn belast met het onderzoek naar de overval op ons geldtransport. Ik heb beide heren zojuist de toezegging gedaan dat zij zich vrijelijk door onze kantoren kunnen bewegen en dat zij zonder enige beperking aan elk lid van ons personeel, van hoog tot laag, vragen kunnen stellen. Ik wil dat jij er persoonlijk op toeziet dat aan de verlangens van de heren tegemoet wordt gekomen.’

Hij wendde zich met een lichte buiging tot De Cock. ‘Tevreden?’ Het klonk sarcastisch.

De Cock grijnsde vriendelijk. ‘Uitermate.’

‘Dan wilt u mij wel excuseren?’

Directeur Van der Bent verliet met slepende tred de directiekamer. Het hoofd gebogen. De deur viel met een klap achter hem dicht.

De Cock had moeie voeten.

Met een van pijn vertrokken gezicht tilde hij zijn benen omhoog en legde ze voorzichtig op zijn bureau. Het was daarbij alsof duizenden kleine duiveltjes met even zovele spelden geniepig in zijn kuiten prikten. Dat was een slecht teken. Het was hem al dikwijls opgevallen. Telkens wanneer de zaken niet naar wens verliepen, wanneer hij het gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, vloeide de vermoeidheid in zijn voeten, speelden geniepige duiveltjes hun sadistisch spel.

Het was niet goed gegaan. Het bezoek aan het kantoor van de N.V. Van der Bent & Goossens aan de Keizersgracht had niet tot resultaten geleid. Zoals hij al had verwacht, vormden de topfiguren van de N.V. een gesloten eenheid van zich in pure onschuld dompelende lieden. Het was hem niet gelukt een wig in die eenheid te drijven. Hij had een paar maal zachtjes gezinspeeld op de dood van Peter van Geffel. Hij had de degelijke heren laten proeven wat hij van de moord dacht en in welke richting hij de dader verwachtte te vinden. De heren hadden beleefd naar hem geluisterd en hem minzaam toegelachen. Maar verder hadden zij niet gereageerd.

En op den duur had hij het gevoel gekregen dat de directeur Van der Bent gelijk had en dat hij met zijn onderzoek toch op de verkeerde weg was.

Hij keek over zijn brede schoenen heen naar Vledder, die wat verderop aan een bureau zijn aantekeningen uitwerkte. ‘Ben je al klaar, Dick? Ik bedoel, heb je al een lijst van mensen die de juiste omvang van het geldtransport kenden?’ Vledder knikte. ‘Die heb ik.’

‘Lees eens voor.’

De jonge rechercheur pakte zijn aantekeningen op en liep ermee naar De Cock.

‘Wel,’ zei hij met een zucht, ‘boven aan de lijst hebben we directeur Van der Bent…’

‘Een man,’ onderbrak De Cock, ‘van wie alleen werd gezegd dat hij beter niet voor de tweede keer had kunnen trouwen.’ ‘Dan mededirecteur Van den Bergen…’

De Cock knikte traag.

‘De man uit Haarlem, van wie, merkwaardig genoeg, de blauwe Simca werd gestolen die later voor de roofoverval werd gebruikt.’ ‘Dan verder de kalende hoofdkassier Bakelsma en de met procuratie gezegende heren Van der Meeden en Van Westreenen…’ De Cock maakte een hulpeloos gebaar. ‘Lieden van wie de betrouwbare degelijkheid als het ware afstraalt.’

Vledder grinnikte.

‘En tot slot, Van Doornenbosch, de secretaris…’

De Cock nam zijn benen van het bureau.

‘De enige man van het gezelschap die wat uit de toon valt.’ Vledder grijnsde. ‘Maar het feit dat iemand zich modieus kleedt, maakt hem nog geen misdadiger.’ Het klonk wat sarcastisch. De Cock keek naar hem op.

‘Je vergeet dat hij vermoedelijk de man is die het telefoontje van Peter van Geffel heeft ontvangen. Het is alleen vreemd dat geen van de lieftallige telefonistes zich een dergelijk telefoongesprek kan herinneren, althans uit de tijd vóór de overval. Na de overval zijn er uiteraard diverse telefoontjes over het onderwerp gevoerd.’ Vledder gebaarde.

‘Dat kan twee dingen betekenen: Peter van Geffel heeft nooit gebeld of hij heeft wel gebeld, maar rechtstreeks naar iemand gevraagd. Iemand wiens naam hij op een of andere manier kende. In dat geval kan je niet verwachten dat een van de telefonistes zich het gesprek herinnert. Daar komt dan nog bij dat Peter van Geffel waarschijnlijk zijn naam niet zal hebben genoemd.’ De Cock knikte peinzend.

‘Er is nog een derde mogelijkheid.’

Vledder keek hem vragend aan.

‘De betreffende telefoniste is goed geïnstrueerd.’

Vledder keek hem fronsend aan.

‘Je bedoelt dat zij zich het telefoongesprek wel herinnert, maar dat iemand haar de opdracht heeft gegeven dit voor ons te verzwijgen?’

‘Precies.’

Vledder schudde mistroostig zijn hoofd.

‘Het is een hopeloze geschiedenis,’ zei hij somber. ‘We komen er zo nooit uit. De kring van verdachten en medeplichtigen wordt steeds groter.’

Een tijdlang zwegen beiden.

De Cock stond van zijn bureaustoel op en liep naar het raam. Een korte sneeuwbui had de schoorsteen en daken van de oude Warmoesstraat een bijna sprookjesachtig aanzien gegeven. Na een poosje draaide hij zich om.

‘Weet je, Dick,’ zei hij bedachtzaam, ‘wij hebben tot nu toe vergeten dat de roofoverval ook wérkelijk werd gepleegd. Aan dat feit zijn we gewoon achteloos voorbijgegaan.’

Vledder keek hem verwonderd aan. ‘Ik begrijp je niet.’ ‘Het is heel simpel, wie pleegden de overval? Want al maakte de N.V. Van der Bent & Goossens, volgens onze theorie, misbruik van de inlichtingen die Peter van Geffel verschafte, er waren toch mensen die de overval ook werkelijk uitvoerden.’ Vledder knikte. ‘Natuurlijk, maar die mensen staan, volgens mij, los van de stunt van de N.V. Van der Bent & Goossens en hebben waarschijnlijk ook niets te maken met de moord op Peter van Geffel.’

De Cock glimlachte.

‘Maar ze kunnen ons aan bewijs helpen.’

‘Bewijs?’

‘Ja, als wij de werkelijke overvallers zouden kunnen arresteren en zij ons kunnen bewijzen dat hun buit beduidend minder was dan de officiële opgave van de N.V. Van der Bent & Goossens…’ De ogen van Vledder begonnen te schitteren.

‘…dan,’ onderbrak hij enthousiast, ‘dan zouden wij de topfunctionarissen het vuur na aan de schenen kunnen leggen.’ ‘Inderdaad, Dick, dat zou ons een heel eind op weg helpen. Mogelijk dat wij dan een van de groep aan het praten kunnen krijgen.’ Het gezicht van de jonge rechercheur versomberde. ‘Dat is natuurlijk prachtig, maar hoe vinden we de werkelijke overvallers? We kunnen als politie moeilijk een advertentie in de kranten plaatsen met het vriendelijk verzoek of de overvallers zich even persoonlijk willen komen melden.’

De Cock keek hem lachend aan.

‘Niet zo somber. Om je wat op weg te helpen, heb ik een intrigerende vraag.’

‘Vraag?’

De Cock knikte.

‘Hoe wist Peter van Geffel dat er een overval zou worden gepleegd?’

Vledder keek hem een paar seconden verbaasd aan. Toen sloeg hij beide handen voor zijn gezicht.

‘Allemensen, ja,’ riep hij uit, ‘daar heb ik nog geen moment bij stilgestaan. Hij moet het toch van iemand hebben gehoord.’ De Cock wreef met zijn hand over zijn gezicht.

‘En hij was goed geïnformeerd. Hij wist precies wat er ging gebeuren. Ik neem dan ook aan dat hij zijn inlichtingen uit de eerste hand had.’

Vledder keek hem onderzoekend aan.

‘Je bedoelt dat de mensen die de overval pleegden het hem zelf hebben verteld?’

De Cock legde vaderlijk zijn hand op de brede schouder van zijn leerling. ‘Daar heeft het alle schijn van. En als ik je nu zeg dat ik in het dossier heb gelezen dat Peter van Geffel nog niet zo lang op vrije voeten was en pas een maand geleden uit de koepel van Haarlem werd ontslagen… wat is dan jouw conclusie?’ De uitdrukking op het gezicht van Vledder verhelderde. ‘Dat Peter van Geffel zijn wetenschap in de gevangenis heeft opgedaan.’ De Cock knikte hem bemoedigend toe.

‘Juist. Het lijkt mij daarom het beste dat jij straks naar Haarlem rijdt en met de directeur van de gevangenis gaat praten. Hij zal je kunnen vertellen met wie Peter heeft gezeten.’

‘En dan?’

‘Dan kom je terug naar de Warmoesstraat. Probeer geen arrestaties op eigen houtje.’

‘En wat doe jij intussen?’

De Cock staarde peinzend voor zich uit.

‘Ik heb mijzelf een onderhoud met vriendin Flossie beloofd.’ ‘Flossie?’

De Cock knikte traag.

‘Ik ben bang dat ze wat in haar schild voert. Zie je, ik heb haar vanmiddag doodleuk door een van de gangen van het kantoorgebouw van Van der Bent & Goossens zien wandelen.’




10


Met de kraag van zijn duffelse jas omhooggetrokken, de handen diep in de zakken, zijn hoed nonchalant achter op zijn hoofd, stond De Cock naast een van de brede zuilen van de Haarlemmerpoort en keek schuin rechts naar de Korte Marnixstraat. Daar, bijna op de hoek van de Brouwersgracht, woonde Florentine La Croix. Hij had haar ruim een halfuur tevoren het huis zien binnengaan in gezelschap van een jongeman en vroeg zich af hoe lang het bezoek nog kon duren. Hij voelde er feitelijk weinig voor om nog uren in de kou onder de tochtige Haarlemmerpoort te blijven staan wachten tot de jongeman zo vriendelijk was om weg te gaan. Hij grinnikte wat voor zich uit.

En misschien bleef hij wel de hele avond, of ging hij helemaal niet meer weg.

Met vrouwen wist je het nooit. Het ene moment schenen ze door het verlies van hun geliefde naar lichaam en ziel geknakt en het volgende ogenblik stortten zij zich weer blijmoedig in een nieuw avontuur.

Hij krabde achter in zijn nek. Vrouwen en liefde, het waren factoren, die hij steeds met diep wantrouwen bezag. Hun grillig karakter had hem in zijn lange loopbaan als rechercheur al menige verrassing bereid. En De Cock hield niet van verrassingen. Hij werkte het liefst binnen het kader van een gezapige routine. Verrassingen maakten hem onrustig. Hij keek op zijn polshorloge en besloot de jongeman nog een kwartier te gunnen. Toen het toegemeten kwartiertje was verstreken, kwam hij slenterend onder de poort vandaan en waggelde op zijn gemak in de richting van de Brouwersgracht. Onderwijl graaide hij in zijn broekzak naar een metalen houdertje waarin uitschuifbaar een veelheid van stalen sleutelbaarden. Hij had het instrumentje gekregen van zijn vriend en voormalige inbreker Handige Henkie, toen deze wankelend het smalle pad der deugd ging bewandelen. In voorkomende gevallen maakte De Cock er een dankbaar gebruik van.

Hij peuterde zonder veel moeite de buitendeur open en drukte zijn negentig kilo voorzichtig langs de krakende trap omhoog. Op het portaaltje van de eerste verdieping bleef hij staan en wachtte tot zijn ademhaling weer op peil was. Hij voelde aan de kruk van de woningdeur en toen hij merkte dat ook die was afgesloten, nam hij opnieuw het instrumentje ter hand en zocht tot zijn gevoelige vingers de juiste sleutelbaard hadden gevonden. Nadat hij de deur van het slot had, duwde hij hem op een kiertje open en luisterde. Het gemurmel van stemmen drong tot hem door. Het waren een man en een vrouw, die beurtelings spraken. Maar hoe scherp hij ook toehoorde, hij kon in de klankenreeks geen woorden of zinnen onderscheiden. Een moment aarzelde hij nog. Toen stapte hij naar binnen.

Zijn verschijnen in de woonkamer bracht enige beroering teweeg. De jongeman kwam haastig uit een lage fauteuil omhoog en keek De Cock met grote ogen verbijsterd aan. Zijn lang, mager gezicht zag bleek en zijn mondhoeken trilden.

Ook Flossie kwam overeind. Het bloed steeg naar haar hoofd en kleurde haar gezicht dieprood. In haar helblauwe ogen blonk woede. Met een bruusk gebaar schoof ze haar lange blonde haar naar achteren.

‘Wat… eh? Hoe… eh?’

Ze was kennelijk nog niet in staat haar vragen juist te formuleren. Wat verlegen glimlachend stond De Cock midden in de kamer. Het hoedje in zijn hand. Hij gebaarde wat stuntelig in de richting van het portaal.

‘Neem mij niet kwalijk. Ik… eh, ik heb een paar maal geklopt,’ loog hij.

‘Niemand scheen mij te horen. En omdat de deur toch op een kier stond, ben ik maar naar binnen gegaan.’

Ze keek hem wantrouwend aan.

‘Ik had de deur op slot,’ zei ze ferm.

De Cock haalde zijn schouders op. Het leek hem beter niet op het onderwerp in te gaan.

De jongeman voelde zich kennelijk niet op zijn gemak. ‘Zal… eh, zal ik maar gaan?’ prevelde hij.

Ze glimlachte hem liefjes toe.

‘Goed Frits. Ga maar. We zien elkaar morgen wel weer. Het spijt me.’ Ze wees met een verontschuldigend gebaartje in de richting van De Cock. ‘Ik wist echt niet dat oom vandaag zou komen.’ De jongeman graaide haastig zijn jas van de kapstok, stamelde een groet en maakte dat hij wegkwam. Flossie en De Cock keken hem na. Op de trap hoorden zij hem struikelen. Toen de buitendeur was dichtgevallen, maakte De Cock de knopen van zijn jas los en nestelde zich behaaglijk in een van de fauteuiltjes.

Flossie keek vanuit de hoogte op hem neer. De lange, fraaigevormde benen iets gespreid. De handen uitdagend in haar zij. ‘Indringer,’ siste ze. ‘U maakt mij niets wijs. Ik had de deur op slot.’

De Cock grinnikte.

‘Laten we er geen drama van maken,’ zei hij luchtigjes. ‘Ik had gewoon geen zin om te wachten tot die jongeman weg was. Dat is alles.’

Ze keek hem verward aan. ‘Maar hoe kwam u…’

De Cock wuifde haar vraag weg.

‘Vergeet het, Flossie. Ik heb zo mijn geheimen.’ Hij glimlachte. ‘Maak gauw een kop koffie voor je dierbare oom. Oom is namelijk niet van plan direct weer te vertrekken, want oom heeft veel met je te bespreken.’

‘Schei uit met dat oom-gedoe,’ zei ze snauwerig. ‘Ik kon tegen die jongen toch moeilijk zeggen dat u van de recherche bent.’ De Cock grijnsde breed.

‘Waarom niet? Is dat een oneerbaar beroep?’

Ze haalde nukkig haar schouders op.

‘Ik wilde voor die jongen niet weten wie u was. Is dat zo moeilijk te begrijpen?’ Ze zweeg even. ‘Het zou bovendien mijn plannen kunnen schaden’.

De Cock keek haar onderzoekend aan. ‘Plannen?’

Ze antwoordde niet. Ze draaide zich langzaam om en liep naar een hoek van de kamer, die als keukentje was ingericht. Na een paar seconden kwam ze terug.

‘U weet toch wat mijn plannen zijn?’

De Cock zuchtte.

‘Je bedoelt jouw plannen met betrekking tot de moordenaar van Peter?’

Haar gezicht kreeg een ernstige uitdrukking. ‘Ik zal hem vinden.’ Ze staarde langs hem heen in het niets. Haar grote helblauwe ogen glansden vreemd, haast onwezenlijk. ‘Ik zal hem vinden,’ herhaalde ze toonloos, ‘vóórdat u hem vindt.’ De Cock bleef naar haar kijken tot die vreemde glans uit haar ogen was weggetrokken.

‘Had je…’ vroeg hij voorzichtig, ‘had je daarom die jongeman hier uitgenodigd?’

Ze antwoordde niet. Ze streek met beide handen achter langs haar rokje en liet zich tegenover hem in een van de lage fauteuiltjes zakken. Haar uitdagende, wat weerbarstige houding was verdwenen. ‘Waarom had je die jongeman uitgenodigd?’

‘Hij is van het kantoor.’

‘Van der Bent & Goossens?’

‘Ja.’

‘Hoe heb je hem leren kennen?’

‘Ik werk daar.’

‘Wat?’

Ze glimlachte zwakjes.

‘Gisterenavond, na mijn gesprek met u, begreep ik dat de moordenaar van Peter bij Van der Bent & Goossens te vinden was. Ik heb er de hele nacht van wakker gelegen. En hoe meer ik erover nadacht, hoe zekerder ik werd. Toen heb ik u dat briefje geschreven.’ Ze zuchtte diep. ‘Vanmorgen ben ik naar hun kantoor aan de Keizersgracht gegaan en heb gevraagd of ze een geschikte betrekking voor mij hadden. Ik ben een goede typiste, weet u.’ ‘En?’

‘Ik werd direct aangenomen.’

De Cock klemde zijn lippen op elkaar.

‘En toen heb je onmiddellijk met die jongeman… die Frits, aangepapt om hem over de interne verhoudingen in het bedrijf uit te horen?’

‘Ja.’

De Cock schudde vertwijfeld zijn hoofd.

‘Begrijp je niet,’ zei hij ernstig, ‘dat je een heel gevaarlijk spel speelt? Als de moordenaar van Peter werkelijk in dat kantoor is te vinden en hij ontdekt vandaag of morgen wie je bent en wat je ware bedoelingen zijn…’ Hij maakte zijn zin niet af. ‘Dacht je dat de man of vrouw, wie het ook is, voor een tweede moord zou terugdeinzen?’

In het keukentje begon een ketel zachtjes te fluiten. Zonder te antwoorden stond ze op en liep naar het elektrisch komfoortje. Na een paar minuten kwam ze terug met twee koppen dampende koffie.

De Cock sloeg haar nauwlettend gade. Ze was volkomen kalm. De hand waarmee ze de kopjes neerzette, trilde niet. Ze leek een andere vrouw. Hij vond in haar niets dat herinnerde aan het angstige, wat geëmotioneerde wezentje dat hem de avond tevoren had opgewacht. Rond haar mond lag nu een vastberaden trek. Haar gehele gezicht was strakker, droeg een uitdrukking van diepe ernst. Ook haar schoonheid leek verkild, alsof een ijzige wind alle warmte in haar had verwaaid.

Ze keek hem haast medelijdend aan.

‘Ik geloof,’ zei ze zacht, ‘dat u er niet veel van begrijpt.’ De Cock streek met zijn hand over zijn grijze haren. ‘Nee,’ zei hij met een zucht. ‘Ik heb de zielenroerselen van mooie vrouwen nooit goed begrepen. Het vervelende is dat ik gedwongen ben het steeds weer opnieuw te proberen. Het is mijn noodlot.’ En grote zwarte kater kwam lui en arrogant van zijn plekje bij de haard. Hij snuffelde wat hautain aan de broekspijpen van De Cock en sprong toen sierlijk op de schoot van Flossie. ‘Gevaar kan mij niet schelen,’ zei ze, terwijl ze de kater zachtjes streelde. ‘Ik zal de moordenaar van Peter vinden met alle risico’s die daaraan zijn verbonden.’

Ze vertrok haar mond.

‘En ik zal hem vinden vóór hij in de slappe handen van uw gerechtigheid terechtkomt.’

Het klonk bitter.

De Cock keek haar aan. ‘Mijn gerechtigheid, Flossie? Wat is mijn gerechtigheid? Ik ben slechts een dienaar van de staat. Meer niet.’

Haar helblauwe ogen lichtten op.

‘Juist daarom,’ riep ze fel. ‘De staat heeft hier niets mee te maken. U heeft hier als rechercheur geen taak. Begrijpt u dat dan niet? U bent hier niet bij betrokken. Dit is een zaak tussen mij en de man die Peter doodde.’ Ze keek hem strak aan. ‘En tussen niemand anders.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Dit is geen kinderspel, Flossie, geen gezellig dieffie met verlos of kip, ik heb je. Ga van dat sinistere kantoor vandaan. De mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood van jouw Peter zijn koele, berekenende lieden die, als het erop aankomt, voor niets terugdeinzen. Geloof me, het lukt je nooit de moordenaar te ontmaskeren. De enige kans die je loopt is je leven te eindigen zoals Peter…’

Ze klemde haar lippen op elkaar.

‘Het kan mij niet schelen hoe ik mijn leven eindig. Begrijpt u dat dan niet?’ In haar stem klonk vertwijfeling. ‘Ik heb een schuld te voldoen. Ik… ik met mijn burgerlijke moraal, met mijn kinderlijke ideeën over goed en kwaad… ik heb Peter vermoord.’ Ze zweeg even. ‘Dagenlang heb ik gebeden en gesmeekt… gegokt op wat hij voor mij voelde… tot ik hem zover had dat hij mij beloofde de maatschappij te bellen. Ik dreef hem de dood in.’ Ze zuchtte een paar maal diep. Haar onderlip trilde. Verbeten hield ze haar tranen tegen. ‘Peter… Peter leefde van de domheid. Hij chanteerde de mensen en bedroog ze. Maar was het nu zo slecht wat hij deed? Had ik hem zijn gang maar laten gaan. Had hij de jongens maar wat geld afhandig gemaakt. Dan had ik met hem kunnen trouwen. Wat heb ik nu?’ Ze maakte een triest gebaar. ‘Ik heb een paar lieve ouders, maar ze hebben mij wat ouderwets opgevoed. Ze hebben mij voorgehouden dat de deugd altijd wordt beloond. Misschien wisten ze niet beter. Maar het was een leugen… een leugen… een leugen.’ Ze bonkte met haar vuist op haar knie.

De Cock wreef vermoeid met zijn vlakke hand over zijn gezicht. Hij voelde zich ellendig. Om haar wat op te beuren, om haar geloof in haar Peter terug te geven, had hij haar de avond tevoren verteld dat haar verloofde haar vermoedelijk niet had bedrogen, maar wel degelijk had gebeld. Het intelligente meisje had onmiddellijk, en met grote intuïtie, haar conclusies getrokken. Peter werd door iemand van de N.V. Van der Bent & Goossens vermoord… en het was haar schuld.

Tussen zijn gespreide vingers door keek hij naar de jonge vrouw voor hem in de fauteuil. Ze zat daar stil en gespannen met de zwarte kater op haar schoot. Hij besefte dat zij in haar bitterheid tot alles in staat was, zelfs tot moord, en hij hoopte vurig de moordenaar van Peter van Geffel te vinden, voor hij in háár handen viel. Hij keek naar de vingers, die de zachte kattenhuid streelden. Ze waren lang en pezig. Ook de pols en de spieren van haar onderarm waren voor een vrouw sterk ontwikkeld.

‘Ik moet je,’ zei hij met een zucht, ‘beroepshalve waarschuwen geen domme dingen te doen. Peter is dood. Dat is onherroepelijk. Daar is niets… maar dan ook niets meer aan te veranderen. En met de doden kun je niet leven.’ Hij krabde achter in zijn nek en haatte zichzelf om de gemeenplaatsen die hij zei. ‘Het heeft ook geen zin,’ ging hij verder, ‘je jonge leven op te offeren voor een dwaas idee.’

Ze keek hem aan. ‘Een dwaas idee?’

Hij knikte langzaam.

‘Het idee dat jij schuldig zou zijn aan de dood van Peter is dwaas.’ Ze schonk hem een matte glimlach.

‘Liefde en geluk… het zijn beide wat dwaze begrippen. Begrippen vol misverstanden. Ik weet het.’ Ze haalde nonchalant haar schouders op. ‘Toch ben ik bereid om in naam van die dwaasheden, wat u noemt, dwaze dingen te doen.’

De Cock slikte. Hij begreep dat hij de slag had verloren. Zijn argumenten waren uitgeput.

Florentine La Croix had de eerste schreden gezet op haar weg naar wraak.

Ze was vastbesloten. Ze zou de moordenaar van haar Peter vinden… en hem straffen. Ze zag dat als haar taak en er was niemand die haar daarvan kon weerhouden.

Hij deed nog een laatste poging.

‘Ik bied je een compagnonschap aan,’ zei hij ernstig. ‘Laten we gezamenlijk de moordenaar van Peter zoeken. Ik… ik heb enige ervaring’.

Ze schudde langzaam haar hoofd.

‘Ik heb geen hulp nodig. Als het zover is dan roep ik u wel om… om uw plicht te doen.’ Haar stem had een spottende ondertoon. De Cock liet zijn hoofd zakken. Voor hem op het tafeltje stonden twee koppen koffie. Onaangeroerd.

Na een paar seconden kwam hij traag overeind, knoopte zijn jas dicht en mompelde een groet. Bij de deur keek hij nog even om. Het was alsof de kater op haar schoot grijnsde.




11


Met een sigaret losjes tussen zijn lippen, een norse trek om zijn mond, wandelde rechercheur De Cock over de Haarlemmerdijk terug naar de Warmoesstraat. Zijn gedachten speelden voortdurend met de weerbarstige, onhandelbare Flossie. Hij begreep best wat haar bezighield, natuurlijk, en hij kon zelfs een heel eind met haar meevoelen. Maar daar bleef het bij. Hij was beslist niet bereid als persoonlijke beschermer van het meisje op te treden. Als zij zich met alle geweld in de nesten wilde werken en op eigen houtje de moordenaar van haar verloofde wilde opsporen, wel, dan ging ze haar gang maar.

Hij deed nog een nijdige trek aan zijn sigaret en wierp de peuk weg. Haar persoonlijke acties gingen buiten hem om. Hij had daar ambtelijk niets mee te maken. Hij had waarachtig, ook zonder een speurende Flossie al zorgen genoeg. Wat dacht die griet wel? De zaak op haar eentje te klaren? Hij grijnsde voor zich uit. Onbezonnen dwaasheid. En met een verwensing aan het adres van alle mooie blonde vrouwen van de wereld, stapte hij het bureau Warmoesstraat binnen.

De wachtcommandant kwam onmiddellijk vanachter zijn bureau vandaan toen hij De Cock zag binnenkomen.

‘Vledder is nog geen kwartier weg,’ zei hij.

De Cock keek hem verrast aan.

‘Waarheen? Hij is toch naar Haarlem?’

‘Daar is hij al van terug. Hij kwam hier een kwartier geleden binnenstuiven en is direct weer doorgegaan naar de Bethaniendwarsstraat. Hij zou daar op de hoek van de Boerensteeg op je wachten.’

‘Waarom?’

De wachtcommandant haalde zijn schouders op.

‘Ik moest je dit zeggen. Meer weet ik niet.’ Hij keek De Cock verwijtend aan. ‘Dat is ook jullie schuld. Jullie zijn bij de recherche altijd zo verrekt geheimzinnig.’ Hij ging weer achter zijn dienstboek zitten. ‘O ja, er heeft ook nog een paar maal een vrouw voor je gebeld.’

‘Een vrouw?’

‘Ja.’

‘Hoe heette ze?’

‘Dat weet ik niet. Ik heb het gevraagd, maar ze wilde niet zeggen wie ze was. Ze zei alleen dat ze jou persoonlijk moest spreken.’ De Cock grijnsde.

‘Als het belangrijk is,’ zei hij gelaten, ‘dan belt ze nog wel eens terug.’ Hij wuifde naar de wachtcommandant, draaide zich om en liep het bureau uit.

Het was druk in de Warmoesstraat en Lange Niezel. De bars en dancings waren overvol. Groepjes dronken lieden trokken lallend van kroeg tot kroeg. Ook de Walletjes waren in vol bedrijf. Er lagen een paar Britse oorlogsschepen in de haven en honderden ziltdoortrokken matrozen dongen dorstig naar liefde en plezier. De rosse buurt van Amsterdam wist daar wel weg mee. De Cock liep er achteloos aan voorbij. Hij kende het bedrijf, de madams, de louche jongens, de mooie meisjes van plezier. Het had voor hem geen geheimen. Hij dacht aan Vledder en vroeg zich af waarom zijn jonge collega zo plotseling naar de Boerensteeg was getrokken. Hij had beslist iets ontdekt. Maar wat was er te vinden in de Boerensteeg?

In zijn typische, wat waggelende gang, slenterde hij via de Oude Zijds Achterburgwal naar de Oude Hoogstraat en ging daarna linksaf de Bethaniëndwarsstraat in. Het was er stil en donker. Bij het smederijtje op de hoek van de Boerensteeg ontwaarde hij het silhouet van Vledder. Langzaam liep hij op hem toe. Vledder schrok zichtbaar.

‘Verdomme,’ zei hij onderdrukt, ‘ben jij het?’

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Je bent voor een rechercheur beslist te weinig waakzaam,’ zei hij vermanend. ‘Dat kan je vandaag of morgen wel eens noodlottig worden. Je had mij allang moeten zien.’

Vledder boog beschaamd zijn hoofd.

‘Je hebt gelijk. Het was stom. Ik lette helemaal niet op de kant waar jij vandaan kwam. Ik had te veel aandacht voor de steeg.’ De Cock knikte.

‘Wat is er in die steeg?’

‘De schuilplaats van de bende.’

‘Wat?’

Vledder grinnikte zachtjes. ‘Ja, die jongens die de overval op het geldtransport beraamden, zouden een oud, ongebruikt magazijn aan de Boerensteeg als voorlopig onderkomen gebruiken.’ ‘Van wie heb je dat?’

‘Van een gevangene in de koepel.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘En die vertelde het jou zomaar?’

Vledder zuchtte omstandig.

‘Ik heb aan de directeur van de gevangenis gevraagd met wie Peter van Geffel de laatste keer samen had gezeten. Nou, dat waren er nogal wat.’

‘Hoezo?’

‘Wel, je kan in feite niemand uitsluiten. In de werkplaatsen van de gevangenis hebben de jongens regelmatig contact met elkaar. Sluwe Pietje kon zijn wetenschap bij praktisch elke gevangene van de koepel hebben opgedaan.’

‘Juist, en toen?’

‘Ik heb toen aan de directeur gevraagd of hij wilde nagaan met wie Peter van Geffel de tijd voor zijn vrijlating zijn cel had gedeeld. Het bleek ene ome Kees, een wat belegen inbreker, specialist in antieke brandkasten. Ik heb met hem gesproken. Hij wilde aanvankelijk niets zeggen, maar toen ik hem vertelde, dat Sluwe Pietje dood was en hoe hij het leven liet, werd hij wat spraakzamer. “Ik wil er de zegsman niet van wezen,” zei hij, “maar in Amsterdam in de Boerensteeg is een oude opslagplaats die niet meer wordt gebruikt. Ga daar maar eens kijken.” Ik heb nog geprobeerd de oude man verder aan het praten te krijgen, maar dat lukte niet.’

De Cock knikte peinzend.

‘En toen ben je onmiddellijk hierheen gegaan om eventueel de bende tegen te houden.’

Vledder proefde de sarcastische toon. ‘Nou… eh, nee, of eigenlijk, ja. Ik… ik wilde geen tijd verliezen.’

De Cock glimlachte.

‘Weet je dat de Boerensteeg verderop weer een scherpe knik naar links maakt en dan ook nog een uitgang heeft aan de Kloveniersburgwal? Terwijl jij hier stond hadden zij aan de andere kant gewoon weg gekund.’

Het bloed steeg Vledder naar het hoofd.

‘Ik wilde ook geen arrestatie,’ zei hij geprikkeld. ‘Ik begreep best dat dat op mijn eentje niet zou lukken. Ik wilde alvast poolshoogte nemen. Dat is alles.’

‘En?’

‘Wat?’

‘Is er een oude opslagplaats?’

‘Ja, verderop in de steeg, aan de linkerkant. Er is een ingang met dubbele deuren. Ze zijn nog niet zo lang geleden open geweest. Je kunt het zien aan de scharnieren. Ze zijn geolied.’ De Cock schoof zijn hoedje naar achteren.

‘Mooi’, zei hij grijnzend, ‘dan zullen de deuren ook voor ons niet piepen.’ Hij tastte in zijn broekzak naar het houdertje met uitschuifbare sleutelbaarden en stapte de steeg in.

Vledder volgde met een zaklantaarn in zijn hand.

Het kostte De Cock weinig moeite het oude deurslot te openen. Zijn geoefende vingers hadden spoedig de juiste sleutelbaard gevonden. Zachtjes duwde hij de deuren tot op een kier open. De scharnieren maakten geen geluid. Vledder scheen naar binnen. Een paar groene kattenogen lichtten fel op. Op het moment waarop de beide mannen behoedzaam naar binnen schoven, glipte het dier langs hun benen naar buiten. Het was de enige reactie. Voorzichtig, terwijl het kegeltje licht van de zaklantaarn hun weg aftastte, slopen ze verder het magazijn in. Langzaam raakten hun ogen aan de duisternis gewend. Er waren lege rekken en stellages. Alles lag dik onder het stof. Aan het einde van het magazijn was een tweetal deuren. Een deur leidde naar een smerige wc, de andere naar een schamel gemeubileerd vertrek, waarvan de ramen met zwart papier waren beplakt. De Cock vond een schakelaar. In het midden van het vertrek hingen aan het plafond een paar kale draden waaraan een enkele fitting met een lamp. Deze wierp een schel licht op een paar vervuilde bedden, een oude crapaud, drie gammele stoelen en een ruwhouten tafel. ‘We zijn te laat,’ zei Vledder spijtig. ‘De vogels zijn gevlogen.’ De Cock knikte. ‘Ze zijn hier wel geweest.’ Hij liet zijn blik door de ruimte dwalen. Als een filmcamera nam hij alles in zich op. Elk detail. ‘In ieder geval,’ zei hij voorzichtig, ‘hebben hier gedurende enige tijd een paar mannen gewoond. En ik denk niet dat ze terugkomen.’

Vledder keek hem verwonderd aan. ‘Waarom niet? Zij kunnen toch niet weten dat wij hun schuilplaats hebben ontdekt?’ De Cock wreef met zijn wijsvinger over de bovenkant van een van de stoelleuningen. ‘Schoongeveegd,’ zei hij gelaten. ‘Men heeft geen vingerafdrukken willen achterlaten.’ Hij stak zijn pink in de hals van een lege whiskyfles die op tafel stond. Voorzichtig tilde hij. de fles omhoog en wasemde tegen het glas. ‘Zie je, geen vingerafdrukken.’

Plotseling ontdekte hij in het etiket van de whiskyfles een kleine kras. Voorzichtig zette hij de fles op tafel terug. Om zijn lippen dartelde een glimlach.

Vledder scharrelde wat rond. In een hoek van het vertrek bukte hij zich. Er lagen een paar oude nummerplaten. Hij raapte ze op en legde ze op tafel. Allebei NG 12–83. De ogen van de jonge rechercheur begonnen te glinsteren.

‘De nummerplaten van de blauwe Simca,’ riep hij enthousiast. De Cock bekeek ze. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Vermoedelijk zijn ze met klemmen aan de eigenlijke nummerplaten van de Simca bevestigd geweest. Hier aan de randen zitten enkele verse moeten en krassen. Men heeft de valse nummerplaten er na de overval onmiddellijk weer afgehaald.’

Vledder gebaarde.

‘Dat betekent dus dat de overvallers hier vrij kort na de overval zijn geweest. Het was de heren blijkbaar toch te gevaarlijk om met het gesignaleerde nummer te blijven rondrijden.’ De Cock wreef met zijn hand langs zijn gezicht.

Ik vraag mij af,’ zei hij, ‘of men de kist met geld hier ook naar toe heeft gebracht.’

Plotseling viel zijn oog op een grillig gevormde, bruinrode vlek aan de rand van het tafelblad. Hij bekeek haar nauwkeurig. ‘Het lijkt wel bloed,’ riep hij verbijsterd uit.

Vledder kwam naderbij.

‘Waar?’

‘Hier op tafel. Het zijn kennelijk bloeddruppels geweest. Je kunt de gekartelde droogranden duidelijk zien. Ze zijn later weggeveegd.’ Een moment stond De Cock besluiteloos. Toen liep hij met grote stappen naar de bedden in de hoek. Een voor een sloeg hij de dekens terug. Aan de lakens en het kussensloop van het middelste bed zaten grote bloedvlekken.

‘Allemensen,’ riep hij hijgend, ‘een van die kerels is gewond. Dan heeft agent Van Beveren toch iemand geraakt.’ Een tijdje staarden beiden naar de rode plekken in het bed. ‘Ik hoop,’ zei De Cock met een zucht, ‘dat die vent de moed heeft gehad om met zijn kogelwond naar een dokter te stappen, anders…’

Hij maakte zijn zin niet af.

Vledder keek hem vragend aan.

‘Denk je dat het werkelijk ernstig is?’

De Cock knikte langzaam.

‘Zo te zien heeft die man vrij veel bloed verloren. Zonder medische behandeling…’ Ineens stokte hij. Zijn scherpe oren hadden een verdacht geluid gehoord. Haastig beduidde hij Vledder naast de deur te gaan staan. Zachtjes, zonder gerucht, sloop hij naar de schakelaar en deed het licht uit. In het magazijn klonk gedempt het geluid van voetstappen.




12


In het donker, met hun ruggen tegen de muur, luisterden de rechercheurs urenlange seconden naar de voetstappen in het magazijn. Ze kwamen dichterbij. Onbetwistbaar. Maar hun geluid werd zachter, minder duidelijk. Het was alsof de stappen behoedzamer werden genomen; aarzelend, bewust van een onbekend gevaar. Bij de deur hielden ze stil.

Vledder, die de vingertoppen van zijn linkerhand tastend tegen de deur hield, voelde een lichte druk. Zachtjes werd de deur opengeduwd… verder, steeds verder, totdat hij bijna geheel open was. Met elke vezel van zijn spieren gespannen, wachtte de jonge rechercheur op een teken van De Cock.

En ineens floepte het licht aan. Vledder sprong. Met alle kracht van zijn atletische lichaam stortte hij zich op de binnengeslopen gestalte. Een ondeelbaar moment tekende zich het silhouet daarvan scherp af tegen de kale lamp aan het plafond. Het was het silhouet van een vrouw in een bontmantel.

In de grote recherchekamer, tegen het grauwe decor van vergeelde mappen en stoffige ordners, maakte de grijze rechercheur een hoffelijke buiging.

‘Mijn naam is De Cock,’ zei hij met zijn beminnelijkste glimlach. ‘De Cock… met ceeooceekaa. Ik verzoek u vriendelijk dit niet als een formele arrestatie te beschouwen. Dat is het ook niet. Wij hebben u vanuit dat magazijn hierheen gebracht omdat wij eens rustig met u willen praten.’ Hij gebaarde met een brede grijns. ‘Een gerechtvaardigd verlangen, vindt u niet? Uw onverwachte bezoek aan de Boerensteeg geeft daar, dachten wij, alle aanleiding toe.’

Ze antwoordde niet. Ze keek de rechercheurs starend aan. De blik uit haar lichtende, helgroene ogen, had iets melancholieks, iets van een hulpeloos kind dat bescherming zoekt.

Langzaam knoopte ze haar mantel los en schoof hem terug tot over haar schouders. Het was een bestudeerd gebaar, dat getuigde van raffinement en ruime ervaring. Want nu pas bleek hoe mooi ze was. De zwarte bontmantel had haar figuur versluierd, haar fraaie vormen verhuld.

Gebiologeerd staarde De Cock haar aan. Ze was, zo concludeerde hij, van een rijpe, milde schoonheid, een bedwelmend, betoverend beeld van verleiding.

‘Ik… eh, ik hoop,’ zei hij bijna stotterend, ‘dat de wat onbesuisde aanpak van mijn jonge collega u niet ernstig heeft…. heeft… beschadigd.’ Hij bloosde bijna omdat hij niet zo gauw een beter woord kon vinden. ‘Wij wisten uiteraard niet dat… eh, dat…’ Ze glimlachte zwakjes.

‘Dat ik het was,’ vulde ze aan.

Ze had een diepe stem, die melodisch vibreerde.

De Cock slikte.

‘Precies, zo is het. We hadden met onze begroetingsceremonie niet op zo’n charmant bezoek gerekend. Dit was bestemd voor wat “zwaardere” figuren.’ Opnieuw gleed een glimlach langs haar lippen.

‘Ik verzeker u, de verrassing was wederzijds,’ zei ze vriendelijk. ‘Want wat ik daar ook in dat oude magazijn verwachtte, allerminst de recherche. Ik was op zoek naar mijn man.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Uw man?’

Ze knikte.

‘Ik hoopte hem daar te vinden. Ziet u, hij kwam vanavond niet op de gewone tijd thuis. Ik vond dat vreemd. Ik ben dat niet van hem gewend. Mijn man is een nauwgezet mens, punctueel in alles. Wanneer hij verwacht niet op tijd thuis te zijn, dan belt hij altijd. Maar vanavond belde hij niet. Toen het wat langer duurde, werd ik ongerust. Ik kreeg het gevoel dat er iets met hem was gebeurd. In mijn radeloosheid heb ik toen wat in zijn zakagenda gesnuffeld en…’

Plotseling stokte ze. Ze keek de rechercheur met grote angstige ogen aan.

‘Er is… eh, er is toch niets met mijn man? Ik bedoel, uw aanwezigheid in dat oude magazijn aan de Boerensteeg hield toch geen verband met iets waarbij mijn man betrokken is?’ Ze leek oprecht bezorgd.

De Cock glimlachte.

‘Hoe zou ik dat kunnen zeggen, mevrouw? Ik weet niet eens wie u bent.’

Haar wangen kleurden rood.

‘Neemt u mij niet kwalijk,’ zei ze verontschuldigend. ‘Ik had mij aan u moeten voorstellen. Het was onbeleefd. Maar ik ben door deze hele geschiedenis een beetje in de war.’

De Cock knikte.

‘Dat begrijp ik. Maar u kunt het verzuim nog altijd goedmaken.’ Ze glimlachte koket. ‘Ik ben mevrouw Van Doornenbosch.’ Er viel een plotselinge stilte. Het leek alsof in de lawaaierige Warmoesstraat alle geluid van de jukeboxes in een enkele beweging was weggedraaid. Wat verderop in de recherchekamer gleed de pen uit Vledders handen en viel kletterend op de vloer. De Cock slikte zijn verbazing weg.

‘Mevrouw Van… eh, Van Doornenbosch?’

‘Ja.’

De Cock slikte opnieuw.

‘En uw man is algemeen secretaris in dienst van de N.V. Van der Bent & Goossens?’

Ze knikte verheugd.

‘Kent u hem?’

De Cock zuchtte diep.

‘Ik… eh, ik heb hem één keer ontmoet,’ zei hij met een lichte aarzeling, ‘dat was vanmorgen in het kantoor van de maatschappij aan de Keizersgracht. Uw man verleende ons toen alle medewerking. Mijn collega en ik zijn namelijk belast met het onderzoek naar de overval op het geldtransport.’

Haar gezicht kreeg een ernstige uitdrukking.

‘O ja, die overval. Mijn man heeft ervan verteld. Het was heel brutaal, herinner ik mij. Midden in de stad. Op klaarlichte dag. Het zal voor u beslist niet gemakkelijk zijn de overvallers te vinden.’ Ze richtte haar hoofdje naar hem op. In haar helgroene ogen glansde bewondering. ‘Ik heb mij altijd al afgevraagd hoe de recherche dergelijke zaken oplost. Ik vind het maar knap.’ De Cock wreef met zijn hand langs zijn kin en grijnsde breed. Onderwijl tastte zijn scherpe blik haar gezichtstrekken af. Hij zocht naar sporen van onoprechtheid. Ze waren er niet. Mevrouw Van Doornenbosch zat daar rustig en ongedwongen op de stoel naast zijn bureau. Een heel lief, aantrekkelijk, en vooral onnozel vrouwtje. Zijn beroepsmatige achterdocht kon tot geen andere conclusie komen.

‘U was dus op zoek naar uw man?’

‘Ja.’

‘En dat adres in de Boerensteeg had u, heb ik begrepen, in zijn agenda gevonden?’

Ze maakte een komisch gebaartje.

‘Mijn man zal woedend zijn. Gelooft u dat. Ik ken hem. Als hij hoort wat ik heb gedaan, dan zwaait er wat. Hij houdt er niet van dat ik in zijn papieren snuffel. Wij hebben daar al dikwijls woorden over gehad.’

De Cock kuchte.

‘Er stonden ongetwijfeld meerdere adressen in de agenda van uw man. Wat deed u besluiten om juist naar de Boerensteeg te gaan?’ Ze glimlachte.

‘De datum… het adres stond in de agenda op de datum van vandaag.’

‘Stonden er geen andere aanduidingen bij? Een naam of een tijdstip?’

Ze trok haar schouders op.

‘Er stond alleen magazijn Boerensteeg Amsterdam,’ zei ze zuchtend. ‘Verder niets.’

‘Kwam dat adres… ik bedoel, dat magazijn in de Boerensteeg dikwijls in de agenda van uw man voor?’

Ze maakte een grimas.

‘Ik heb niet verder gekeken. Ik ben onmiddellijk op stap gegaan.’ ‘Wist u waar de Boerensteeg was?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Ik ben zelf een geboren Amsterdamse, maar ik had nog nooit van die steeg gehoord. Ik heb aan het station maar een taxi genomen.’ Ze grinnikte met een opgetrokken neusje. ‘De chauffeur vroeg wel tweemaal wat ik zei. Hij vond het kennelijk maar vreemd, dat ik naar de Boerensteeg wilde.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Hoe was u aan het station gekomen?’

‘Met de trein vanuit Haarlem. Daar woon ik.’

‘In de buurt van directeur Van den Bergen?’

Even flikkerde er iets in haar ogen.

‘Van den Bergen woont aan de kant van Aerdenhout. Wij wonen meer in de richting van Velsen.’

De Cock krabde zich achter in de nek.

‘U weet zeker dat uw man niet meer in zijn kantoor was? Overwerk bijvoorbeeld, of een vergadering?’

‘Ik heb het kantoor gebeld,’ antwoordde ze zacht. ‘Ik kreeg de portier. Hij vertelde mij dat mijn man op de normale tijd, gelijk met de anderen was weggegaan.’

‘Misschien bij kennissen of vrienden?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Wij onderhouden weinig relaties met anderen. We leven nogal teruggetrokken.’

De Cock zuchtte.

‘U hebt dus geen flauw idee waar uw man kan zijn?’ Ze verschoof iets op haar stoel.

‘Nee,’ zei ze plotseling fel, ‘wat dacht u? Anders was ik toch niet als een idioot naar die Boerensteeg getrokken? Geloof me, ik heb heel wat angst moeten overwinnen voordat ik dat donkere magazijn durfde binnenstappen.’

De Cock knikte haar vriendelijk toe.

‘U bent een moedig vrouwtje,’ zei hij bewonderend, ‘en kennelijk heel erg op uw man gesteld.’

Ze keek hem wantrouwend aan.

‘Ja,’ zei ze wat weifelend, ‘dat ben ik.’

Op dat moment stapte Scholten, de tijdelijke brigadier van de wacht, de recherchekamer binnen. Hij had een blocnotevelletje in zijn hand.

‘Verdomme De Cock,’ zei hij brommerig, ‘ik heb je overal gezocht. Ik was zelfs in de Bethaniëndwarsstraat. Ik hoorde nu net van de oude Groenheijden dat je alweer een tijdje terug bent.’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Wat is er dan?’

‘Die vrouw heeft weer gebeld.’

‘Wanneer?’

‘Ongeveer een uurtje geleden. Je was net weg.’

‘En?’

De brigadier aarzelde, keek schichtig naar de vrouw op de stoel. Hij overwoog hoe openhartig hij in haar aanwezigheid kon zijn. ‘Ze gaf nu een boodschap voor je door. Ik heb het hier op een briefje geschreven.’

De Cock nam het velletje over en las.

Secretaris Van Doornenbosch heeft twee vliegtickets voor Houston USA.

Hij plukte nadenkend aan zijn onderlip.

‘Je weet zeker dat het dezelfde vrouw was?’

‘Ja, absoluut.’

‘Je kunt je niet vergissen?’

‘Het was dezelfde stem.’

‘Heeft ze zich nu bekendgemaakt?’

‘Ik heb het opnieuw geprobeerd, maar ze bleef weigeren haar naam te noemen.’

De Cock verfrommelde het briefje tot een prop en wierp het in de prullenbak.

Hij keek op naar de brigadier.

‘Zei ze verder nog iets? Ik bedoel, iets méér dan op het briefje staat?’

De brigadier schudde zijn hoofd.

‘Ze zei dat een verdere uitleg overbodig was. Jij zou precies weten wat het berichtje betekende.’

De Cock klemde zijn lippen op elkaar.

‘Bedankt,’ zei hij.

Scholten draaide zich om en liep de kamer uit.

Mevrouw Van Doornenbosch boog zich iets naar voren en legde haar hand op de arm van De Cock.

‘Bericht van mijn man?’ vroeg ze angstig.

De grijze rechercheur keek haar enige ogenblikken aan en schudde toen langzaam het hoofd.

‘Nee,’ loog hij pertinent, ‘niet van uw man. Maar wij moeten u wel verzoeken ons te excuseren. Door dat berichtje moeten wij op onderzoek gaan.’ Hij lachte haar beminnelijk toe. ‘Het lijkt me het beste,’ zei hij met een vaderlijke beslistheid, ‘dat u nu teruggaat naar Haarlem. Misschien is uw man inmiddels thuisgekomen en maakt hij zich nu zorgen om u.’

Ze wreef met haar hand langs haar haar.

‘Hij is niet thuis,’ zei ze ernstig.

‘Wat?’

‘Hij is niet thuis,’ herhaalde ze pertinent.

De Cock keek haar onderzoekend aan. Hij had in haar stem een vreemde toon beluisterd. Het gaf hem het gevoel dat ze sprak vanuit een overtuiging die geen twijfel kende.

‘Waarom niet?’

Ze schoof haar schouders omhoog en trok de zwarte bontmantel vaster om haar lichaam. Ze huiverde zichtbaar.

‘Ik ben bang, rechercheur,’ sprak ze hees, haast fluisterend. ‘Ik ben bang dat er iets met mijn man is gebeurd. Iets ernstigs, bedoel ik.’ Ze tikte met haar vingtertoppen op haar volle boezem. ‘Ik heb hier het ontzettende gevoel dat ik mijn man nooit meer in leven zal terugzien.’

Ze maakte een triest gebaar. Een enkele traan gleed over haar wang, drupte op haar jas.

‘Ik weet dat het dwaas is,’ zei ze met een snik. ‘Ik probeer het ook te onderdrukken, maar het helpt niet… het helpt niet. Ik kan dat ellendige gevoel niet kwijtraken.’

Rechercheur Vledder ranselde de Volkswagen over rijksweg 4 naar Schiphol. Hij hield het stuur met beide handen omklemd. Rond zijn mond lag een verbeten trek.

‘Ik hoop dat we het halen,’ zei hij geprikkeld. ‘Als het vliegtuig eenmaal van de grond is, kunnen we er niets meer aan doen.’ Hij wierp een blik naar zijn oudere collega. ‘Je was toch aan het telefoneren? Waarom heb je niet direct de marechaussee op Schiphol gebeld en hen gevraagd die Van Doornenbosch voor ons op het vliegveld te arresteren. Ze hadden het graag gedaan.’

De Cock glimlachte. ‘Zeker, maar waarom zou ik Van Doornenbosch laten arresteren?’

Vledder maakte zo’n onverwachte wending, dat de wagen haast van de weg vloog.

‘Waarom?’ riep hij verbaasd, ‘waarom? Het is toch zonder meer duidelijk dat hij de man achter de overval is. Alles wijst erop. Ga maar na. Hij was vrijwel zeker de man die het telefoontje van Peter van Geffel aannam. Je hebt dat zelf geprobeerd. Verder was hij de man die contacten met de overvallers onderhield. Denk maar aan die aantekeningen in zijn agenda over dat magazijn in de Boerensteeg.’ Hij pauzeerde even en snoof. ‘En hij is de man die nu op het punt staat met de buit te vluchten.’ De Cock stak afwerend een hand op.

‘Ho, ho, beste vriend,’ zei hij lachend. ‘Je draaft weer eens te ver door. De buit… de buit komt het land niet uit. Ik heb de douane op Schiphol gevraagd Van Doornenbosch te fouilleren en elke kubieke centimeter van zijn bagage te doorzoeken.’ Vledder trok zijn schouders op.

‘Maar het was toch veel eenvoudiger geweest die Van Doornenbosch op het vliegveld te laten arresteren. Dan hadden we alles ineen: dader en buit.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Verder,’ zei hij bedaard, ‘maakte ik nog een afspraak.’ ‘Een afspraak?’

De Cock knikte. ‘Ja, met de douane. Wanneer zij bij hun onderzoek grote hoeveelheden geld, goud of andere waardevolle zaken zouden vinden, kreeg de marechaussee van hen een seintje Van Doornenbosch te arresteren. Niet eerder.’

Hij keek opzij naar Vledder en maakte een grimas.

‘Wat hebben we aan de secretaris zonder buit? Als hij ons na zijn arrestatie niet wil vertellen waar die tweeënhalf miljoen zijn — en hij zou wel gek zijn als hij dat deed — dan vissen we voorlopig achter het net. Begrijp je? Wij zouden dan ons bewijs tegen hem moeten opbouwen uit magazijn Boerensteeg Amsterdam, drie woorden in een agenda. En dat is, als je mij vraagt, een verrekt smalle basis.’ Hij schudde het hoofd. ‘Nee, Dick, als de vriendelijke ambtenaren van de douane niets vinden, dan kunnen we de secretaris beter nog wat laten “zwemmen” tot hij ons zelf op het spoor van het geld brengt. Hij zal zonder de buit beslist niet lang in Houston blijven.’

Een tijdlang reden ze zwijgend voort. Plotseling verminderde Vledder vaart. Hij keek met open mond naar De Cock. ‘Maa… maar,’ stotterde hij, ‘als toch alles al is geregeld, waarom rijden wij dan zo hard naar Schiphol?’

De Cock grijnsde breed.

‘Van Doornenbosch had twee vliegtickets. Ik wil graag weten voor wie dat tweede ticket is.’




13


De heer Van Westerhoff, adjunct-bureauchef van de rijksdouanedienst op Schiphol wees naar de lichten van een groot slank vliegtuig, dat aan het einde van de startbaan omhoogtrok. ‘Daar gaat-ie,’ zei hij met een brede grijns. ‘Bestemming Houston.’

De Cock keek de lichten van het vliegtuig een tijdlang na. Toen draaide hij zich langzaam om en wendde zich tot de douaneman. ‘En?’

‘Niets.’

‘Wat niets?’

‘Hij is niet gekomen. Ik had mijn mannen goed geïnstrueerd en alle denkbare maatregelen genomen. Voor niets. Hij kwam niet.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Het vliegtuig is dus zonder hem vertrokken?’

De adjunct-chef stak beide handen omhoog.

‘Dat neem ik aan. Voor zover ik heb kunnen nagaan, was er onder de passagiers voor Houston geen man die beantwoordde aan de beschrijving die u mij van Van Doornenbosch hebt gegeven.’

‘Stond hij wel op de passagierslijst?’

‘Ja, ik heb dat laten controleren. Van Doornenbosch stond erop.’ ‘A lleen? ’

‘Hoe bedoelt u?’

De Cock zuchtte.

‘Volgens mijn inlichtingen was Van Doornenbosch in het bezit van twee vliegtickets. Ik vraag mij af voor wie dat tweede ticket was.’ Van Westerhoff keek hem verwonderd aan. ‘Voor zijn echtgenote, natuurlijk.’

De Cock liet zijn mond openzakken. ‘Echtgenote?’ ‘Ja, op de passagierslijst stond: Van Doornenbosch en echtgenote.’

Ze reden in een matig gangetje terug naar Amsterdam. De Cock zat diep onderuitgezakt naast Vledder. Het schijnsel van het groene controlelampje van de mobilofoon gaf aan zijn vriendelijk gezicht de tegenstrijdige aanblik van een wegens verregaande goedheid uit de hel gestoten duivel. Hij grinnikte zachtjes voor zich uit. ‘Echtgenote,’ zei hij spottend. ‘Ik denk niet dat de KLM naar trouwboekjes vraagt.’

Vledder trok zijn kin uitdagend omhoog. ‘Jij wel?’

De Cock keek naar hem op.

‘Wat bedoel je?’

Vledder grijnsde.

‘Vraag jij wel naar trouwboekjes? Ik herinner mij niet dat jij de vrouw die ons in de Boerensteeg verraste naar haar trouwboekje hebt gevraagd.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat heb ik ook niet. Toch kan ik je vertellen dat zij ruim vijfendertig jaar geleden als Judith Klarenbeek in Amsterdam werd geboren. Ze was een gevierde danseres voor zij met Van Doornenbosch trouwde.’

‘Hoe kom je aan die wijsheid?’

‘Ik heb het even laten informeren. Er is overigens niets ten nadele van het echtpaar bekend.’

Vledder keek peinzend voor zich uit.

‘Zij was in ieder geval niet de vrouw die als echtgenote op de passagierslijst stond.’

De Cock glimlachte. ‘Een logische conclusie. De echte mevrouw Van Doornenbosch zou niet in de Boerensteeg naar haar man gaan zoeken als zij tegelijkertijd een afspraak met hem had om naar Houston te gaan.’ Hij pauzeerde even. ‘Alhoewel…’ ‘Wat?’

‘Misschien was de reis naar Houston wel een geheim dat mevrouw Van Doornenbosch onder geen beding aan ons wilde openbaren.’

Vledder keek hem onderzoekend aan.

‘Je bedoelt dat mevrouw Van Doornenbosch wel de echtgenote van de passagierslijst was, maar dat de heer Van Doornenbosch niet op tijd verscheen om zich reisvaardig te maken?’ De Cock knikte langzaam.

‘Zo zou het kunnen zijn,’ zei hij bedachtzaam. ‘Het is in ieder geval een mogelijkheid die wij niet mogen verwaarlozen. Toch lijkt het mij veiliger om de echtgenote van de passagierslijst voorlopig geen naam te geven, maar simpel het tweede ticket te noemen. Dat voorkomt verrassingen. Zie je, dartele mannen van het type van Van Doornenbosch hebben vaak een zwak voor amoureuze perikelen.’

Vledder lachte.

Een tijdlang reden ze zwijgend voort. Vledder staarde gespannen door de voorruit. Zijn jeugdige gezicht stond ernstig. Boven zijn neus, tussen zijn ogen, lag een dwarse denkrimpel. ‘Weet je,’ zei hij plotseling, ‘we hebben er al drie.’

De Cock keek verrast naar hem op.

‘Drie wat?’

Vledder grijnsde.

‘Drie vrouwen. Tel maar op. De echte echtgenote, de echtgenote van de passagierslijst en… de vrouw die belde.’ De Cock fronste zijn stoppelige wenkbrauwen.

‘Je bedoelt de vrouw die de tip gaf dat vriend Van Doornenbosch in het bezit was van twee vliegtickets?’

Vledder knikte.

‘Precies, en zij is voor ons een heel belangrijke vrouw. Ga maar na. Ten eerste wist zij dat Van Doornenbosch het land ging verlaten en ten tweede… dat jij daar belangstelling voor had. En vooral dat laatste is bijzonder interessant. Het betekent namelijk dat zij de relatie kent of vermoedt tussen Van Doornenbosch en… de overval.’ De Cock drukte zich uit zijn halfliggende houding omhoog en keek zijn vroegere leerling glunderend aan.

‘Goed,’ zei hij bewonderend, ‘heel goed. Ik had het zelf beslist niet beter gekund. Een glasheldere redenering. Die vrouw is voor ons onderzoek inderdaad van het grootste belang.’ Vledder bloosde onder het geweld van zoveel lof. ‘Het is alleen jammer,’ zei hij spijtig, ‘dat wij niet weten wie zij is. Zij zou ons misschien kunnen vertellen voor wie dat tweede ticket was.’ ‘En,’ vulde De Cock aan, ‘waarom de reis van Van Doornenbosch uiteindelijk niet doorging.’

Ze reden de stad binnen. De straten lagen er op het nachtelijk uur verlaten bij. Geen bussen, geen trams. Een enkele melkwagen rammelde over de Overtoom.

De Cock wreef met de rug van zijn hand langs zijn ogen. ‘Breng mij naar huis,’ geeuwde hij. ‘Ik wil een paar uur slapen. Morgen zien we wel weer.’

Vledder trok aan het eind van de Overtoom de wagen linksaf de Nassaukade op.

‘Heb je nog plannen?’

De Cock knikte traag. ‘Zo gauw je wakker bent, ga je naar Haarlem en vraagt belangstellend aan mevrouw Van Doornenbosch of haar man inmiddels is thuisgekomen.’

‘En?’

‘Wat?’

‘A ls h ij is t huisgekomen? ’

De Cock haalde nonchalant zijn schouders op.

‘Dan laat je heel vriendelijk je mooie tanden zien en zegt zalvend dat het nu eenmaal de gewoonte is van liefhebbende vrouwen om zich voor niets zorgen te maken. En als meneer de secretaris nog steeds niet is komen opdagen, dan beloof je plechtig dat wij ijverig naar hem zullen gaan zoeken.’ Vledder knikte begrijpend.

‘En wat doe jij?’

De Cock wreef zich in zijn handen en grinnikte.

‘Ik ga naar vriend Lowietje. Ik ben benieuwd wat vandaag aan de dag de whisky kost.’

Met zijn breed gezicht in een vriendelijke grijns, slenterde De Cock over de Achterburgwal. Een paar uur slaap had de vermoeidheid uit zijn botten verdreven en hij voelde zich bereid weer een dag vol misdaad onder ogen te zien. Hij groette opgewekt een paar zware jongens en lichte meisjes en bezorgde vriend en ex-inbreker Handige Henkie, die wat moeizaam voor hem uit strompelde, een doodschrik door onverhoeds een zware hand op zijn schouder te leggen.

Henkie kromp ineen en draaide zich toen langzaam om. Zijn gezicht zag rood en hij had een schichtige blik in zijn ogen. Hij zuchtte zichtbaar van opluchting toen hij de rechercheur herkende.

‘Verdomme De Cock’, zei hij hoofdschuddend, ‘dat moet je bij mij niet meer doen. U weet, dat ik al jaren uit de penoze ben, maar toch… als ik een hand op mijn schouder voel, krijg ik de stuipen.’

De Cock glimlachte.

‘Niet aan het werk?’

Henkie gebaarde naar zijn linkerbeen.

‘Ik heb van de week in het magazijn een brok ijzer op mijn poot gehad.’

‘Je weet toch zeker,’ vroeg hij argwanend, maar met een grijns, ‘dat het een brok ijzer was?’

Henkie keek hem vol onschuld aan.

‘Natuurlijk, wat dacht u dan? U ziet het, ik huppel er opgewekt mee in de ziektewet. Het kan nog wel een paar dagen duren, zegt de dokter.’

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Je bent er maar mooi mee,’ zei hij op meewarige toon. ‘Enfin, je hebt nu in ieder geval de tijd om met mij en op mijn kosten een drankje te gaan drinken.’

Henkie grijnsde. ‘Alle tijd van de wereld.’

Aan de zijde van De Cock strompelde hij mee naar het penozecafeetje van Smalle Lowie.

Ze schoven de zware gordijnen opzij en stapten naar binnen. Er was op het vroege uur nog geen enkele bezoeker. Lowietje stond achter de tapkast en poetste glazen. Hij groette joviaal. De Cock en Handige Henkie liepen door tot achter in het schemerige lokaaltje en gingen daar aan een tafeltje zitten. Henkie trok een extra stoel bij en vlijde daarop zijn gekwetste linkerbeen.

‘Ik moet ermee rusten,’ zei hij verklarend.

De Cock knikte begrijpend.

Smalle Lowietje slofte naderbij. Op een morsig blaadje torste hij twee flessen en drie glazen.

‘Kom eens gezellig bij ons zitten,’ nodigde De Cock uit. ‘Ik trakteer.’

Lowietje trok een grijns. ‘Hoezo… ben je jarig?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Nee, dat duurt nog wel een paar maanden. Ik heb de zaak van de overval zo goed als opgelost.’ Hij maakte een nonchalant gebaar. ‘En dat is toch wel een dronk waard. Vind je niet?’ Henkie snoof.

‘Het is maar hoe je het bekijkt,’ zei hij smalend. ‘Ik voor mij vind dat nou niet direct een reden om feest te vieren.’ De Cock lette scherp op de reacties van Smalle Lowietje. Bij zijn rechteroog registreerde hij een zenuwtrek.

‘Ik heb er nog niets van in de kranten gelezen,’ zei hij terwijl hij inschonk.

De Cock beluisterde een lichte achterdocht.

‘Ik denk dat de commissaris de pers nog niet heeft willen inlichten vóórdat ik de daders heb gearresteerd. Ze zouden, gealarmeerd door berichten in de pers wel eens opnieuw op de vlucht kunnen slaan. En dat willen wij vóór alles voorkomen. Het doel is een spoedige arrestatie.’ Hij pauzeerde even voor het effect. ‘We hopen echt dat het niet lang meer duurt. Het kon dan wel eens te laat zijn.’

Handige Henkie keek hem verbaasd aan. ‘Te laat?’

De Cock knikte met een ernstig gezicht. ‘Een van de jongens is bij de overval gewond geraakt. Hij heeft tijdens zijn vlucht van een diender een schot in zijn rug opgelopen. We weten dat de man vrij veel bloed heeft verloren. Als die kogelwond niet snel en goed wordt behandeld, kon het wel eens fataal zijn.’ ‘Je bedoelt dat-ie er kapot aan gaat?’

De Cock maakte een mistroostig gebaar.

‘Het is altijd gevaarlijk om met een schotwond te blijven rondlopen.’

Handige Henkie schudde vertwijfeld het hoofd.

‘Waarom meldt die jongen zich dan niet? Hoeveel straf zal hij voor die overval krijgen? Twee jaar? Heeft hij net mooi de tijd om volledig te genezen.’

De Cock speelde nadenkend met het glas in zijn hand. ‘Moord… voor moord kom je met twee jaar gevangenisstraf niet klaar.’

Lowietje kwam met een ruk van zijn stoel overeind. Zijn langgerekt gezicht zag rood en zijn adamsappel wipte op en neer. ‘Die jongens,’ riep hij fel, ‘hebben met de moord op Sluwe Pietje niets te maken.’

De Cock keek verrast omhoog.

‘Zo,’ zei hij bedaard, ‘dat is een buitengewoon krasse uitspraak.’ Hij leunde in zijn stoel achterover en staarde Lowietje onafgebroken aan. ‘Vind je het gek als ik je vraag hoe je aan die wijsheid komt?’

De Smalle slikte. Een blauwe ader klopte in zijn magere hals. Langs zijn schonkige wangen zwiepte een zenuwtrek. ‘Ik… ik dacht zomaar.’ De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘Ik meen mij te herinneren,’ zei hij traag, ‘dat jij bij ons vorig onderhoud heel anders dacht.’

Hij trok zijn bovenlip op en grijnsde vals. ‘Je bent toch niet van mening veranderd sinds zij de whisky van jou betrekken?’




14


Smalle Lowietje zag bleek. Zweetpareltjes drupten vanonder zijn piekerige haardos.

‘Whisky? Ik weet niets van whisky.’

De Cock schoof zijn stoel iets achteruit.

‘Kom nou, Lowie. Je weet best wat ik bedoel.’ Hij gebaarde weids. ‘Whisky in dat oude magazijn in de Boerensteeg.’ De caféhouder slikte.

‘Ik begrijp niet,’ zei hij halsstarrig, ‘waar je het over hebt.’ De Cock wreef met zijn vlakke hand over zijn gezicht. Tussen zijn gespreide vingers door keek hij de Smalle onderzoekend aan.

‘Lowie,’ zei hij met een zweem van ongeduld, ‘denk eens na… hoe lang kom ik al bij je over de vloer? Vijftien jaar? Twintig jaar? Nog even en ik vier mijn zilveren jubileum.’ Hij grinnikte spottend. ‘Begrijp je? Ik kan mij niet vergissen. Een fles uit jouw zaak herken ik op een mijl afstand.’

Handige Henkie keek van Lowie naar De Cock en terug. Daarna pakte hij zijn glas op en dronk het in één teug leeg. ‘Ik geloof,’ zei hij met een zucht, ‘dat het voor mij tijd wordt om op te stappen.’ Hij tilde met een van pijn vertrokken gezicht zijn linkerbeen van de stoel. ‘Jullie worden mij te intiem.’ De Cock wuifde, maar hield onderwijl zijn blik strak op Lowietje gericht.

‘Ik zoek je nog wel op,’ zei hij vriendelijk. ‘En beterschap met je been.’

Henkie strompelde de zaak door.

‘Dank je,’ riep hij vanover zijn schouder. ‘Je weet waar je mij vinden kunt.’

Toen verdween hij tussen de met leer afgezette gordijnen. De Cock stond op.

‘En waar kan ik de jongens vinden?’

Lowietje schudde het hoofd.

‘Ik weet het niet,’ zei hij kort.

De Cock zuchtte.

‘Eén van de jongens is er slecht aan toe,’ riep hij vertwijfeld. ‘Begrijp je dat dan niet? Je kunt die jongen toch niet laten doodbloeden? Dat is die hele rottige overval niet waard.’ Lowietje kneep zijn lippen op elkaar.

‘Ik kan je niets zeggen.’

De Cock beet op zijn onderlip.

‘Dan zeg ik jou één ding,’ riep hij dreigend. ‘Als die jongen aan zijn verwondingen sterft, stel ik jou aansprakelijk voor zijn dood. En nu, voor de laatste maal: Waar zijn de jongens?’ Smalle Lowietje stak in een gebaar van wanhoop beide armen omhoog.

‘Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ze hangen mij niet alles aan mijn neus.’

De Cock schudde langzaam het hoofd.

‘Ik heb het je al meer gezegd, Lowie,’ zei hij kalm. ‘Je kunt verdomd slecht liegen.’ Hij pakte de tengere caféhouder bij de schouder en duwde hem zachtjes voor zich uit. ‘Doe die tent van je maar dicht en haal je zwarte pak uit de mottenballen. We gaan naar een begrafenis.’

‘Begrafenis?’

De Cock knikte.

‘De begrafenis van Peter van Geffel.’

Lowietje keek hem aan. Uit zijn ogen sprak angst. ‘Dat… dat kan niet,’ stamelde hij. ‘Ik moet…’

De Cock wuifde zijn protesten weg.

‘Hang voor je whiskyklanten,’ zei hij cynisch, ‘maar een bordje aan de deur: wegens sterfgeval gesloten.’

Een waterig winterzonnetje prikte door het smalle hoge raam van de aula, spiegelde in het glas op de katheder en glansde speels op de kalende schedel van de dominee, die gedragen van liefde, dood en herrijzenis sprak.

De Cock stond wat achteraf met zijn rug tegen de eiken lambrizering en wiegde zachtjes op de cadans van de woorden die de dominee over hen uitstortte. Naast hem stond Smalle Lowietje, vreemd, onwennig, in een stemmig zwart kostuum. De grijze rechercheur liet zijn blik door de aula dwalen. Direct achter de rijk met bloemen bedekte baar zat moeder Van Geffel. Ze hield het hoofd gebogen en plukte zenuwachtig aan een minuscuul zakdoekje op haar schoot. Naast haar, rechtop, zat Flossie. Ze hield haar blik strak op de baar gericht. Uiterlijk leek ze onbewogen. Alleen rond haar mond lag een verbeten trek. De Cock was bang voor het meisje, bang voor haar onverzettelijkheid. In haar gemoedstoestand achtte hij haar tot alles in staat. Hij vroeg zich af wat hij kon doen om haar tegen zichzelf te beschermen, maar kon niets zinnigs vinden. Hij keek haar van opzij lange tijd aan. De zwarte stola rond haar hoofd gaf aan haar wasbleek gezicht nog een extra accent.

Toen de dominee was uitgesproken, nam Guus van Schaick het woord. Hij zei zonder omwegen dat Sluwe Pietje ondanks zijn schurkenstreken zo’n snelle dood in de duinen niet had verdiend. Het was oneerlijk en alle naastenliefde — waarover de dominee zo warm liep — ten spijt, hoopte hij vurig dat de daders werden gepakt en ernstig gestraft. Eenieder, verkondigde hij luid, die op welke wijze dan ook meehielp de moordenaars voor de politie verborgen te houden, was medeschuldig aan de dood van Pietje, een gewone volksjongen met een gouden hart, die, wat er ook van hem gezegd mocht worden, altijd goed voor zijn oude moeder was geweest.

In de aula klonk instemmend gemompel en moeder Van Geffel snikte hoorbaar. De Cock keek steeds naar Smalle Lowietje. De onderlip van de tengere caféhouder trilde en zijn adamsappel wipte weer op en neer. Hij had het kennelijk met zichzelf te kwaad. En Van Schaick acteerde alsof hij alleen tot hem sprak. De Cock glimlachte. Hij had bij geruchte vernomen dat de oude Van Schaick in de aula een paar woorden zou spreken en omdat hij ‘ome’ Guus al vele jaren kende, wist hij wel bij benadering hoe het toespraakje zou verlopen. Misschien werd de Smalle week en zou hij eindelijk bereid zijn te zeggen wat hij wist. En dat de Smalle wat wist, daarvan was De Cock overtuigd. Na het hartstochtelijke speechje van de oude diender daalde over hun hoofden zachte orgelmuziek. De deuren van de aula gingen open en de dragers tilden de baar op hun schouders. Langzaam schuifelde de stoet naar de groeve.

De Cock hield Smalle Lowietje bij zijn arm tot zij als laatsten de baar volgden. Aan het einde van de stoet had hij een goed overzicht op de belangstellenden. Onder de aanwezigen in de aula had hij geen ‘vreemde’ gezichten opgemerkt.

Hij stootte Lowietje met de elleboog aan.

‘Als je een van de jongens ziet,’ fluisterde hij, ‘geef je me een seintje.’

De caféhouder knikte haast automatisch. Hij had geen verweer. De entourage en de nagalm van Van Schaicks woorden hadden hem murw gemaakt.

De Cock vroeg zich af waarom Lowietje de jongens steeds in bescherming had genomen. De whiskyfles die hij op de ruwhouten tafel in de Boerensteeg had gezien, kwam uit het café van Lowie. Daaraan was geen twijfel mogelijk. Op het etiket stond het merkteken dat Lowietje altijd op zijn flessen aanbracht. Het was nota bene een advies van hemzelf. Toen Lowietje jaren geleden regelmatig door een jeugdige werkster werd bestolen en het bewijs moeilijk viel te leveren, had hij de caféhouder aangeraden zijn flessen op een bepaalde manier te merken. Lowietje had er een gewoonte van gemaakt.

Hij stootte de caféhouder opnieuw aan.

‘En?’

Lowietje scheen uit een verdoving te ontwaken.

‘De jongens zijn er niet,’ zei hij bits. Hij pauzeerde even. ‘En al waren zij er, dan zou ik je dat nog niet zeggen.’

De Cock keek hem van opzij aan.

‘Je weet dus wie het zijn?’

‘Ja.’

‘En jij hield ze,’ zei De Cock bitter,’ in dat magazijn voor mij verborgen.’

Lowietje schudde het hoofd.

‘Ik bracht hun eten en drinken. Meer niet.’

De Cock knikte traag.

‘Hoe wist je dat ze in de Boerensteeg zaten?’

‘Ik kreeg een seintje.’

‘En waar zijn ze nu?’ Lowietje draaide zich met een ruk naar hem toe.

‘Beginnen we het spelletje weer van voren af aan?’ vroeg hij fel. ‘Ze zijn weg. Ze konden in de Boerensteeg niet langer blijven. In verband met die jongen. Hij moest verzorgd worden.’ ‘En?’

Lowietje zuchtte.

‘Hij wordt verzorgd.’

‘Medisch?’

‘Ook dat.’

‘Waarom zo laat?’

‘Hoe bedoel je?’

De Cock keek hem van opzij aan.

‘Die jongen heeft in de Boerensteeg een paar dagen op een hoop vodden gelegen, zonder dat er ook maar iets aan hem werd gedaan. Waarom is er niet direct een dokter bijgehaald?’ Lowietje keek strak voor zich uit.

‘Dokters die geen vragen stellen, kosten geld.’

De Cock grinnikte.

‘Nou en? Er was toch geld genoeg?’

Lowietje antwoordde niet.

De Cock wond zich een beetje op. De starre houding van de caféhouder prikkelde hem. Hij perste zijn lippen op elkaar. ‘Er was toch geld genoeg,’ herhaalde hij sissend.

Het gezicht van de Smalle zag bleek.

‘Ik,’ zei hij zacht, ‘ik heb de dokter betaald.’

‘Jij?’

Lowietje versnelde plotseling zijn pas. Hij sloot zich dicht bij de stoet aan.

De Cock bleef achter. Hij begreep de manoeuvre van Lowietje. Binnen het gehoor van de anderen kon hij geen scherpe vragen stellen. De Smalle wilde niet verder praten. Dat was duidelijk. Daarom ontliep hij hem.

De Cock begreep dat hij moest wachten tot een andere gelegenheid. Misschien vanavond op zijn vertrouwde plekje aan de bar. Hij hoopte dat Lowietje uit eigen beweging openhartig werd. Hij had een zwak voor de tengere caféhouder en voelde er weinig voor hun jarenlange vriendschap te verstoren door een arrestatie. Hij keek voor zich uit naar de stoet, naar de mensen die langzaam over het grintpad schuifelden. Vooraan, boven hun hoofden, deinde de baar op de schouders van de dragers.

Bij de groeve hield de stoet stil. Met een rustige routine werd de kist van de baar getild en op de graflift gelegd. De belangstellenden vormden een kring. De Cock keek scherp naar de gezichten om zich heen. Zijn eigen leermeester had hem destijds de raad gegeven altijd op de begrafenis van de vermoorde aanwezig te zijn. Er waren moordenaars die de vreemde verleiding niet konden weerstaan de teraardebestelling van hun eigen slachtoffers bij te wonen.

Plotseling, tegenover hen in de kring, bijna achteraan, ontdekte hij het gezicht van een man. Het was een scherp gesneden gezicht met diepe groeven. Het bezorgde De Cock een schok. Hij kende het mannengezicht nog maar kort, een paar dagen. Maar bij elk weerzien leek het jaren ouder. Ineens kruisten hun blikken elkaar. Het was maar één moment. Heel even keken ze elkaar in de ogen. Toen dook de man weg.

De oude Van Schaick stapte naar het midden en sprak namens de familie een dankwoord. De Cock trok zijn hoofd iets in en liep achter de kring om naar de plek waar hij het gezicht had gezien. Toen hij daar kwam, was de man verdwenen. Met snelle pas stapte De Cock over het grintpad naar de ingang. Hij hoopte de man te bereiken voor hij de begraafplaats had verlaten.

Op zijn lippen brandden tal van vragen. Maar toen hij langs de aula kwam, zag hij de zware Bentley al de poort uitrijden. De Cock hield zijn pas in. Hij hijgde zwaar. Hij was nu eenmaal niet gewend zich bijzonder in te spannen. Hij keek de wagen peinzend na. Van der Bent had toch wel hard gelopen om weg te komen. Waarom? Het stond hem toch vrij de begrafenis van Peter van Geffel bij te wonen? De Cock besloot de directeur spoedig met een bezoek te vereren.

Vledder keek De Cock verwijtend aan.

‘Je had me wel vooruit kunnen vertellen dat je naar de begrafenis ging.’

‘Waarom?’

Vledder maakte een ongeduldig gebaar.

‘Als ik het had geweten, dan was ik vanuit Haarlem direct naar de begraafplaats gekomen. Ik heb hier nu twee uur voor niets zitten wachten.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

‘Voor niets?’ vroeg hij verbaasd. ‘Je had die twee uur toch nuttig kunnen besteden.’

In de ogen van Vledder blonk argwaan.

‘Wat had ik dan kunnen doen?’ vroeg hij onzeker.

‘Denken,’ zei hij laconiek, ‘gewoon denken. Bijvoorbeeld: Wie doodde Peter van Geffel, alias Sluwe Pietje en waarom? Wie pleegden de overval op het geldtransport? Werd er inderdaad tweeënhalf miljoen geroofd? Zo ja, waar is het geld? Zo nee, wie pleegde fraude? Je ziet het, het was niet nodig twee uur ongebruikt voorbij te laten gaan. Er zijn problemen genoeg.’ Vledder knikte gedwee.

‘Je hebt gelijk,’ zei hij ernstig. ‘Er zijn inderdaad problemen genoeg. Te veel, als je mij vraagt. En er zit weinig schot in ons onderzoek. We zijn al vier dagen bezig en in feite zijn we nog net zover als in het begin.’

De Cock stak protesterend een hand op.

‘Ik ben het niet met je eens. We kennen de onderlinge samenhang nog niet. Dat is het. Het lijkt allemaal nog te veel op een legpuzzel waarvan we slechts een paar stukjes in handen hebben. Maar ik heb goede hoop dat we de zaak uiteindelijk klaren. We zijn de jongens die de overval pleegden al een heel eind op het spoor.’

Vledder keek verrast naar hem op.

‘Hoezo? We kennen alleen hun oude schuilplaats aan de Boerensteeg. Verder zijn we niet gekomen.’

De Cock glimlachte.

‘Smalle Lowietje vertelde mij vanmorgen, min of meer gedwongen, dat hij wel wist welke jongens de overval pleegden.’ ‘Zo, dat is prachtig.’

‘Ja, maar hij wilde onder geen beding hun namen noemen. Wel gaf hij toe hun schuilplaats aan de Boerensteeg te kennen en hen daar te hebben verzorgd. De halve fles whisky die wij in het magazijn op de tafel hebben zien staan, kwam onder meer uit zijn cafeetje.’

‘En verder?’

‘Wat… verder?’

Vledder maakte een opgeduldig gebaar.

‘Je zult toch wel geprobeerd hebben hem aan het praten te krijgen?’

De Cock zuchtte.

‘Natuurlijk, Dick. Ik heb van alles gedaan om de Smalle te laten praten. Om hem week te maken nam ik hem mee naar de begrafenis van Peter van Geffel. Lowietje is nogal sentimenteel, weet je. Maar het hielp niet.’

‘En nu?’

De Cock haalde zijn schouders op.

‘Ik weet het niet,’ ze hij aarzelend. ‘Er is iets vreemds aan de houding van Lowietje. Zie je, een overval is een overval. Maar een moord is wat anders.

Ook voor de jongens van de penoze. Zeker als het slachtoffer iemand uit hun eigen kring is. Lowietje moet ervan overtuigd zijn dat de jongens die de overval pleegden, niet verantwoordelijk zijn voor de moord op Sluwe Pietje.’

‘Hoezo?’

‘Wel, volgens mij had de Smalle de overvallers nooit verzorgd en voor mij verborgen gehouden als hij ook maar vaag het idee had dat zij iets met de moord op Sluwe Pietje te maken hadden. Lowietje is wat men noemt een eerlijke penozejongen.’ Vledder lachte schamper.

‘Tweeënhalf miljoen is een hoop geld.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wat wil je daarmee zeggen?’

Vledder haalde zijn schouders op.

‘Niets,’ zei hij onwillig, ‘helemaal niets. Ik bedoel alleen… er zijn mensen geweest die voor heel wat minder van geloof veranderden.’

De Cock keek zijn leerling onderzoekend aan. ‘Wat ben je cynisch.’

Vledder zuchtte omstandig.

‘Och,’ zei hij geprikkeld, ‘je zult wel gelijk hebben. Misschien is Smalle Lowietje inderdaad wel een eerlijke jongen. Jij kent hem uiteindelijk beter dan ik. De hele zaak maakt mij kriegel. Dat is het. Ik zie er geen gat in. Het is allemaal zo vaag, zo onsamenhangend. Als de daders van de roofoverval niet verantwoordelijk zijn voor de dood van Peter van Geffel, wie is het dan wel?’

De Cock antwoordde niet. Hij stond van zijn stoel op en begon door de recherchekamer te lopen. Zo nu en dan keek hij naar de jonge Vledder, die met een stuurs gezicht voor zich uit zat te staren. Hij vroeg zich af of hij hem in deze zaak misschien te weinig en te onbelangrijk werk had laten doen.

Hij bleef voor hem staan.

‘Jij was in Haarlem. Is de secretaris al boven water gekomen?’ Vledder schudde het hoofd.

‘Hij is sinds gisteravond nog steeds zoek en de ongerustheid van mevrouw Van Doornenbosch stijgt met de minuut. Ze zag er bezorgd uit. Ze had ook de hele nacht geen oog dichtgedaan. Voor ik kwam, vanmorgen, had ze al driemaal de zaak aan de Keizersgracht gebeld. Van Doornenbosch was ook niet op kantoor verschenen.’

De Cock knikte traag. ‘Wat heb je gedaan?’

‘Ik heb uit de mond van mevrouw Van Doornenbosch een vrij nauwkeurig signalement van haar man opgenomen en daarna een telexbericht verzonden met een algemeen verzoek: opsporing verblijfplaats.’

De Cock knikte goedkeurend.

‘Veel meer kon je niet doen.’ Hij zweeg even en plukte nadenkend aan zijn onderlip. ‘Toch is het verdwijnen van de secretaris een merkwaardige omstandigheid waarop we zeker attent moeten zijn. Ik vraag mij af waar de man is.’

Op dat moment rinkelde de telefoon.

De Cock nam de hoorn op.

‘Ik zag u in de aula en bij het graf.’ Hoewel ze bijna fluisterend sprak, herkende hij de stem van Flossie. ‘Ik had minstens verwacht dat u na afloop van de begrafenis met mij een kop koffie zou gaan drinken.’ Ze lachte. ‘Als compensatie voor de koffie die u bij mij thuis koud hebt laten worden.’

‘Ik… ik had geen tijd. Ik heb, zoals je weet, nog een moord onder handen.’

‘Hebt u nieuws?’

‘Nee.’

‘O.’

Het was even stil aan de andere kant van de lijn.

‘Weet u dat Van Doornenbosch al enige tijd een verhouding heeft met de jonge vrouw van Van der Bent?’




15


‘Hallo… hallo.’

De Cock smeet de hoorn terug op het toestel.

‘Ze heeft opgehangen.’

‘Wie?’

‘Flossie. Ze vroeg of ik al nieuws had en toen ik nee zei, vroeg ze of ik al wist dat Van Doornenbosch een verhouding had met de jonge vrouw van Van der Bent.’

Vledder grinnikte. ‘De secretaris en de vrouw van de directeur?’

De Cock knikte. ‘Inderdaad, een bijna klassieke verhouding.’ De ogen van Vledder lichtten op.

‘Misschien is de vrouw van de directeur wel het tweede ticket.’ De Cock schoof zijn dikke onderlip naar voren.

‘Zij kan ook de vrouw zijn geweest die ons gisteravond naar Schiphol stuurde. Het lijkt mij in ieder geval zaak om, zolang hij nog niet is komen opdagen, de vrouwen rond de secretaris nauwlettend in het oog te houden. Een van hen zal wel weten waar hij is.’ Vledder keek naar hem op.

‘Denk je dat het verdwijnen van de secretaris alleen betekent dat hij op vrijersvoeten is?’

Rechercheur De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi en schudde het hoofd.

‘Het is meer. Het is veel meer. Het verdwijnen van de secretaris is volgens mij een zeer belangrijk facet in deze zaak. Ik geloof namelijk dat Van Doornenbosch gisterenavond wel degelijk het plan heeft gehad te vluchten. Het zou interessant zijn te weten waarom het niet doorging.’

‘Misschien heeft hij op het laatste moment een andere vluchtweg gekozen?’

‘Mogelijk, maar dan moet er toch iets zijn geweest wat zijn aanvankelijke plannen heeft gewijzigd. Ik vraag mij af wat?’ Een tijdlang zwegen beiden. De Cock trok zijn benen op het bureau en leunde behaaglijk in zijn stoel achterover. Zijn geforceerde wandeling over de begraafplaats deed zich nog gelden. Vledder was de eerste die de stilte verbrak.

‘Toch begrijp ik het niet. Waarom zou Van Doornenbosch vluchten? We hebben tegen hem geen enkel bewijs van schuld, noch aan de overval, noch aan de moord op Peter van Geffel. Vluchten heeft voor hem alleen maar zin als hij in het bezit is van de buit.’ ‘En?’

‘Wat en?’

‘Waarom zou hij niet in het bezit zijn van de buit?’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Je vergeet dat er ook nog jongens waren die de overval pleegden. Je neemt toch niet aan dat die het alleen maar deden om een verzetje te hebben?’

‘Je bedoelt dat zij hun buit niet zomaar uit handen zouden geven?’ ‘Precies.’

‘En als er fraude in het spel is?’ vroeg De Cock nadenkend. Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Jij denkt aan onze theorie dat er mogelijk een verschil bestaat tussen het werkelijk geroofde bedrag en de opgave van tweeënhalf miljoen, die de N.V. aan ons en aan de verzekering heeft verstrekt?’

‘Juist.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Het lijkt mij zelfs voor een secretaris niet mogelijk een dergelijke, groots opgezette fraude moederziel alleen uit te voeren. Zonder medeweten van een of meer directieleden is dat volgens mij niet mogelijk.’

De Cock gebaarde.

‘Daarom kan de secretaris wel in het bezit zijn van de buit. Begrijp je, zelfs met medeweten van een of meer leden van de directie. Als er sprake is van fraude, dan neem ik niet aan dat de lieden die daaraan hebben meegedaan onmiddellijk tot deling van de buit zijn overgegaan. Het zou dan helemaal niet zo vreemd zijn als het geld voorlopig door Van Doornenbosch werd beheerd.’

‘Waarom arresteren we hem dan niet?’

De Cock grijnsde. ‘Om dezelfde reden als gisteravond. Er is eigenlijk nog niets veranderd.’

Vledder keek hem lange tijd peinzend aan.

‘Denk jij… ‘ vroeg hij aarzelend, ‘denk jij dat Van Doornenbosch er gisteravond alleen… ik bedoel zonder medeweten van zijn medeplichtigen… met de hele buit vandoor heeft willen gaan? En dat de zaak op een of andere manier is uitgelekt?’ De Cock knikte traag.

‘Zoiets… ja.’

Vledder slikte.

‘Ma… maar,’ stotterde hij onthutst, ‘dan krijgt het plotselinge verdwijnen van de secretaris een heel andere betekenis. Dan…’ De Cock knikte hem bemoedigend toe. ‘Ga verder.’ De jonge rechercheur slikte opnieuw.

‘Dan pleegde Van Doornenbosch verraad… verraad aan zijn medeplichtigen. Begrijp je wat dat betekent, De Cock? Het zijn mensen die niet voor moord terugdeinzen. Dat hebben we gezien aan de snelle dood van Peter van Geffel. Als we de secretaris niet gauw vinden, geef ik geen cent meer voor zijn leven.’

Bij Abcoude, onder aan het dijkje langs het Gein, slechts een paar honderd meter voorbij de oude molen, stond de vermiste donkerblauwe Simca 1500. De glanzende voorbumper drukte zwaar tegen een paar halfvermolmde wilgen, waarvan de takken als spitse vingers naar de grauwe hemel wezen. De wagen was uiterlijk onbeschadigd. Alleen achter in de opstaande rand van het kofferdeksel waren twee kogelgaten zichtbaar. De opperwachtmeester Windt van de rijkspolitie stond er wat verveeld bij.

Leunend tegen zijn dienstfiets keek hij naar de beide Amsterdamse rechercheurs.

‘Ik denk,’ zei hij met een zware bromstem, ‘dat de wagen er vannacht is neergezet. Gisteravond tijdens mijn laatste ronde langs het Gein stond hij er nog niet. Ik weet dat heel zeker. Zoiets valt op. Ik ontdekte hem pas vanmiddag.’

‘Hoe laat?’

‘Ik denk een uur of twee. Ik was in Abcoude nog even in het stadhuis geweest voordat ik aan mijn middagronde begon.’ Hij knikte en tuitte zijn lippen. ‘Ja, het zal twee uur zijn geweest.’ De Cock knikte.

‘We zijn u erg dankbaar dat u ons onmiddellijk heeft gewaarschuwd.’

‘Ik zag direct dat het de wagen was die jullie in Amsterdam zochten. Die twee kogelgaten achterin waren duidelijk genoeg.’ De Cock glimlachte.

‘U hebt de wagen onderzocht?’

De opper schudde heftig het hoofd.

‘Nee,’ bromde hij, ‘ik ben er met mijn handen niet aan geweest. Je weet nooit wat je bederft. Ik heb alleen even door de ramen naar binnen gekeken. De contactsleuteltjes hangen nog in de wagen, rechts van het stuur. En als ik het goed heb gezien, zitten er bloedvegen op de achterbank.’

De Cock schoof zijn oude hoedje wat naar voren.

‘Dat kan wel kloppen,’ zei hij traag. ‘Een van onze agenten heeft na de overval op de vluchtende wagen geschoten. Vandaar die kogelgaten. Vermoedelijk heeft hij een van de inzittenden geraakt.’ Hij wendde zich tot Vledder.

‘Waarschuw op het hoofdbureau de Dactyloscopische Dienst en de fotograaf. En laat ook de kleine kraanwagen komen.’ Hij schonk de opper een vriendelijke glimlach. ‘U.. eh, u hebt er toch geen bezwaar tegen dat ik de wagen in beslag neem?’ De opper lachte breed.

‘Integendeel. Hoe gauwer je dat ding hier laat weghalen, hoe liever het mij is.’

De Cock wees naar de oude molen.

‘Zouden de bewoners daar vannacht nog iets gezien of gehoord hebben?’

De opper grijnsde.

‘Die mensen zijn er niet. Ze zijn van de week met hun tweetjes naar Engeland vertrokken. Zij vieren Kerst en Nieuwjaar bij hun oudste zoon in Londen.’ Hij gebaarde om zich heen. ‘Verder woont er op het hele stuk geen mens.’

De Cock zuchtte.

‘Van mogelijke getuigen is dus niets te verwachten?’ De opper trok zijn gezicht in een duistere plooi. ‘Ik zou er maar niet op rekenen,’ zei hij somber.

Vledder kwam terug van de oude Volkswagen waarmee ze uit Amsterdam gekomen waren.

‘Ik heb je verzoek via de mobilofoon doorgegeven,’ zei hij. ‘Het geluid was vanwege de afstand wel slecht, maar ze konden mij toch heel goed volgen.’

‘Had men nog bezwaren?’

‘Ja, ze vroegen waarom de wagen niet op de binnenplaats gedact en gefotografeerd kon worden. Zie je, omdat je het vehikel toch naar het hoofdbureau laat verslepen.’

‘En?’

Vledder grinnikte.

‘Ik heb gezegd dat je vanwege het decor per se wilde dat het hier aan het Gein gebeurde.’

‘Mooi.’

Vledder wees vaag in de richting van hun Volkswagen. ‘Ik heb daar aan de kant van de weg, in de zachte berm, een paar mooie bandensporen gezien. Ze leken mij nog vers toe. De profielhoogten waren nog niet ingedroogd. Kennelijk heeft daar een wagen geruime tijd gestaan en is daarna gekeerd.’ ‘Het is niet het profiel van de banden van de Simca?’ Vledder schudde zijn hoofd.

‘Nee, en ze lijken ook niet op de bandensporen die de politie in Noordwijk mij na de moord op Peter van Geffel heeft laten zien.’

De Cock staarde een tijdje peinzend voor zich uit. ‘Doe maar wat opmetingen, Dick, en laat straks, als onze fotograaf komt, van de bandensporen een paar plaatjes maken. O ja, en neem een klein monstertje van de aarde. Het zal wel geen nut hebben, maar je weet tenslotte nooit waar je geluk ligt.’

Opper Windt keek Vledder na toen deze met een rolmaat in de hand wegstapte.

‘Ik voor mij,’ zei hij misprijzend, ‘ik geloof er niet erg in. Achter onze politiepost, in een oude schuur, liggen hele bergen gipsafdrukken van oude voet- en bandensporen. Ik heb er nog nooit een misdrijf mee opgelost.’

De Cock negeerde de opmerking van de rijkspolitieman. Hij keek op zijn horloge en vroeg zich af hoe lang het nog kon duren voordat de kraanwagen en de technische ploeg uit Amsterdam aanwezig waren. Hij schatte het op een goed halfuur. Hij trok de kraag van zijn duffelse jas wat omhoog en stak zijn handen diep in de wijde zakken. Het was bitter koud aan het Gein. Er woei een harde wind, die schuimkoppen op het water bracht. Hij liep een paar passen over de smalle weg heen en weer en trachtte zich de situatie voor te stellen op het moment waarop de Simca van het dijkje werd gereden. Waarom, vroeg hij zich af, heeft men zich pas de afgelopen nacht van de wagen willen ontdoen? Het was al vier dagen na de overval op het geldtransport. Waar was de wagen die vier dagen verborgen geweest?

Hij keek naar de opperwachtmeester, die zijn dienstfiets tegen een boom had gezet en speurend om de Simca heen liep. Hij zag hoe de zwaarlijvige politieman aan de achterzijde van de wagen vooroverboog en met duim en wijsvinger plukte aan een klein groen puntje dat tussen de naad van het kofferdeksel uitstak. Het puntje werd groter en veranderde in een kleine driehoek. Gespannen bleef De Cock staan. De opper trok, en plotseling had hij een bankbiljet van duizend gulden in zijn hand. Hij keek ernaar met een uitdrukking van grote verbazing op zijn gezicht.

De Cock liep haastig naderbij. Zonder na te denken, als in een reflex, drukte hij op het slot. Het kofferdeksel wipte zacht verend open. Verbijsterd keken beide politiemannen toe. Hun adem stokte. In de bagageruimte, op een bed van louter bankbiljetten, lag met opgetrokken knieën het lijk van secretaris Van Doornenbosch.




16


Een felle windstoot wrikte een paar bankbiljetten onder het lijk van de secretaris los en nam ze mee in een vlucht tot in de kruinen van de wilgen. De dikke opperwachtmeester liep er met gespreide armen achteraan. Het was een dwaas gezicht. Bij de wilgenstam bleef hij staan en keek hijgend omhoog. De Cock kneep zijn dikke lippen op elkaar. Voor de felle wind nog meer kans kreeg met een voorraad bankbiljetten te stoeien, drukte hij het kofferdeksel dicht. Een enkele blik was hem voldoende geweest. De dartele Van Doornenbosch was dood. Zonder twijfel. Iemand met een cynische geest had de secretaris boven op zijn eigen buit gevlijd. Er zat iets macabers in de entourage, vond De Cock, iets duivelachtigs. En ineens besefte hij hoe gevaarlijk zijn tegenstander was. Hoe meedogenloos.

In een soort trance liep hij van de wagen vandaan en klom tegen het dijkje op. Daar bleef hij staan en bekeek het geheel van een afstand. Scherp drong het beeld zich aan hem op. De strakke blauwe Simca met zijn lugubere last tegen een wild decor van grauwe, feljagende wolken en wanstaltige wilgen. De Cock zou het beeld nooit vergeten.

Het werd langzaam druk op het smalle dijkje. Na de wagen van de Dactyloscopische Dienst en de fotograaf, verscheen de kleine, krachtige kraanwagen van de wrakkendienst en de ambulancewagen met de broeders van de GG & GD. De opperwachtmeester zorgde wijdgebarend dat de rijbaan vrij bleef. De deskundigen deden rustig hun werk. Toen Bram van Es, politiefotograaf, de ligging van het lijk in de koffer had vastgesteld, gaf rechercheur De Cock de broeders van de Geneeskundige Dienst toestemming het stoffelijk overschot van de secretaris naar de ambulancewagen over te brengen. Hij keek scherp toe hoe zij het lijk omzichtig uit de kofferruimte tilden en op de gereedstaande brancard legden.

Van Doornenbosch zag er keurig verzorgd uit. De dood had daar niets aan veranderd. Hij droeg een paar uiterst fraaie schoenen, een donkerblauwe getailleerde jas en een witte, zijden sjaal, die onder zijn kin iets bolde. Zelfs zijn zwarte, glanzende haren waren niet uit de plooi. Alleen was aan de linkerzijde van zijn gezicht een bankbiljet van duizend blijven plakken. Een zorgzame broeder nam het voorzichtig weg en legde het terug in de bagageruimte. De Cock riep Vledder bij zich en wees op een aantal verspreide haren op de jas van de secretaris. De jonge rechercheur nam er een tussen duim en wijsvinger en bekeek hem aandachtig. ‘Kattenharen?’

De Cock knikte traag.

‘Het lijkt erop. We zullen ze in ieder geval op het laboratorium laten onderzoeken. Gezien de zorg die Van Doornenbosch gewoonlijk aan zijn kleding besteedt, vind ik die haren op zijn jas nogal merkwaardig.’

Vledder keek hem plotseling met grote ogen aan.

‘Ik herinner mij dat ik op dezelfde plaats haren op mijn jas had.’ De Cock grijnsde.

‘En dat was nog niet zo lang geleden. Na ons bezoek aan de villa van Van der Bent. Ze waren van die zwarte kater die altijd op de schoot sprong van degene die in het studeervertrek in een bepaalde fauteuil ging zitten.’

Vledder knikte. ‘Inderdaad,’ zei hij hijgend, ‘zo was het.’ Hij gleed met zijn tong langs zijn droge lippen. ‘Zou…zou de villa aan de Amstel de laatste ankerplaats van de secretaris zijn geweest?’

De Cock staarde droevig voor zich uit. In zijn gedachten doemde een scherp gesneden gezicht op. Een gezicht bij het graf van Peter van Geffel. ‘Het kan,’ zei hij traag en weifelend, ‘natuurlijk kan het. Maar het lijkt mij nu nog te vroeg om dergelijke conclusies te trekken.’

Vledder boog zich over het lijk.

‘Hoe zou hij om het leven zijn gebracht? Ik zie zo uiterlijk geen verwonding.’

De Cock antwoordde niet. Hij maakte de knopen van de jas van de vermoorde los en sloeg de panden terug.

Het colbertje en het overhemd waren aan de voorzijde rood van het bloed. De Cock keek er peinzend naar. Hij tilde een voor een de armen van het slachtoffer op en onderzocht de kleine smalle handen. Ook zij waren met bloed bevlekt. Daarna sloeg hij de jas weer dicht en beduidde de broeders dat zij het lijk naar de ambulancewagen konden brengen.

Hij legde een hand op de schouder van zijn jonge collega. ‘Ik ga met de broeders mee, Dick. Dat lijkt me beter. De kleren van de secretaris interesseren me. Ik wil dat er niets mee gebeurt. Bovendien wil ik proberen de autopsie vandaag nog te laten plaatsvinden.’ Hij wees naar de blauwe Simca onder aan de dijk. ‘Zorg jij ervoor dat alles keurig op het hoofdbureau komt. En let goed op het geld. Wees er voorzichtig mee. Tel het in het bijzijn van anderen.’ Vledder knikte met een ernstig gezicht.

‘En verder?’

De Cock kauwde afwezig op zijn onderlip.

‘Verder…verder eigenlijk niets. O ja, laat het geld op het hoofdbureau verzegelen en in de brandkast opbergen. En die bloedvlekken op de achterbank van de Simca… laat ze door het lab onderzoeken en vraag of ze de bloedgroep voor ons willen vaststellen.’ ‘En dan?’

‘Ga dan terug naar ons bureau aan de Warmoesstraat en wacht daar op me. Het lijkt mij het beste geen acties te ondernemen voordat we de zaak hebben besproken. Mochten er plotseling nieuwe ontwikkelingen voordoen, bel mij dan. Je kunt me wel bereiken in het sectielokaal aan de Overtoom.’

Op de zwartgranieten ontleedtafel, in het witbetegelde sectielokaal aan de Overtoom, lag het ontklede lichaam van de secretaris Van Doornenbosch. Dr. Rusteloos boog zich over hem heen. Links naast het borstbeen waren twee duidelijke schotwonden zichtbaar. De patholoog-anatoom nam een sonde en peilde de diepte van de wonden.

Na enige tijd keek hij naar De Cock op.

‘We kunnen wel stellen,’ zei hij bedachtzaam, ‘dat beide schoten dodelijk zijn geweest. Ik zal uiteraard nog een inwendige schouwing moeten doen om dit te bevestigen, maar u kunt het wel als voorlopige conclusie aannnemen.’ Hij pauzeerde even en keek nadenkend voor zich uit. ‘In ieder geval werden de beide schoten van zeer dichtbij afgevuurd. Ik schat de afstand niet groter dan één à anderhalve meter.’

De Cock knikte. ‘Door het hart?’

Dr. Rusteloos maakte een simpele handbeweging.

‘Laten we zeggen in de hartstreek.’

De Cock glimlachte.

‘Kunt u iets vertellen over het tijdstip van het overlijden?’ De dokter keek hem somber aan.

‘Laten we…’ zei hij voorzichtig, ‘laten we zeggen tussen de tien en vierentwintig uur.’ Hij maakte een verontschuldigend gebaar. ‘U weet zelf hoe moeilijk een dergelijke schatting is.’

De Cock spreidde de bezittingen van de secretaris over zijn bureau uit. Een witte zakdoek met een monogram, een kam in een leren etui, een betrekkelijk gering bedrag aan geld, een bos sleutels aan een ring, een plastic mapje met twee vliegtickets naar Houston, een zakagenda en een wat verfrommeld papiertje. Vledder liet zijn blik erover dwalen.

‘Is dat alles?’

De Cock knikte.

‘Alles wat hij in zijn zakken had. De kleding zelf heb ik naar drs. Eskes gebracht. Ik heb hem ook gevraagd de haren op de jas te onderzoeken.’

Vledder nam het verfrommelde papiertje en streek het met de rug van zijn hand wat glad.

‘Korte Marnixstraat,’ las hij hardop, ‘nummer 21.’ Hij keek De Cock fronsend aan. ‘Zeg, dat handschrift komt me bekend voor.’ De Cock zuchtte.

‘Het is het handschrift van Flossie,’ zei hij somber. ‘Het is ook haar adres.’ Hij streek vermoeid met zijn hand langs zijn ogen. ‘Weet je, ook Flossie heeft een zwarte kater.’

‘Een kater?’

‘Ja.’

‘Je wilt zeggen dat Van Doornenbosch de haren op zijn jas ook bij Flossie kan hebben opgelopen?’

De Cock knikte. ‘En Flossie heeft een duidelijk motief.’ Vledder keek naar hem op.

‘Wraak?’

‘Ja, ze heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken. Ze had van het begin af aan een vastomlijnd plan: de moordenaar van haar verloofde vinden en hem straffen. Als Flossie er op een of andere manier achter is gekomen dat Van Doornenbosch vermoedelijk de man is geweest die het waarschuw-telefoontje van Peter van Geffel heeft aangenomen, dan kon dat voor haar wel eens voldoende zijn geweest.’

‘Voor moord?’

‘Ja, Flossie zal beslist niet naar duidelijke bewijzen hebben gevraagd. Een kleine impuls, wat vrouwelijke intuïtie… en het vonnis is geveld. Wraak is nu eenmaal geen zaak van het verstand.’ Vledder staarde voor zich uit.

‘Dan moet ze hem,’ zei hij na een poosje, ‘naar haar woning hebben gelokt.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Wat wil je? Flossie is een aantrekkelijke jonge vrouw, ongetwijfeld. En van de secretaris weten we dat hij niet ongevoelig was voor vrouwelijk schoon. Ik denk niet dat hij een duidelijke invitatie van de mooie Flossie zou hebben afgeslagen.’ Vledder streek nog eens met zijn hand over het adres. ‘En dat er van een invitatie sprake is geweest,’ zei hij peinzend, ‘bewijst dit briefje.’

Ze keken er beiden naar. Het gezicht van De Cock had een ernstige uitdrukking en in de ogen van Vledder blonk een vreemde glans. Het was alsof dat kleine, verkreukelde velletje papier hen gevangen hield in een boeiende gedachtecirkel.

Vledder was de eerste die de ban verbrak. ‘We moeten met haar praten.’

De Cock knikte zwijgend.

Op dat moment ging de deur van de recherchekamer open en stapte brigadier Groenheijden binnen. Hij liep naar De Cock en boog zich vertrouwelijk naar hem toe.

‘Mevrouw Van Doornenbosch,’ zei hij haast fluisterend, ‘vraagt of er al iets bekend is van haar man.’

Het gezicht van de grijze rechercheur betrok. ‘Waar is ze?’ De brigadier gebaarde naar de deur.

‘Ze zit nu in de gang op de bank. Ze kwam beneden aan de balie en vroeg naar jou. Ik vroeg wie zij was en waarvoor zij kwam. Begrijp je, ik dacht dat ik haar misschien kon afpoeieren. Je hebt het met die zaak toch al druk genoeg.’

‘En?’

‘Toen zei ze dat ze mevrouw Van Doornenbosch was en dat jij en Vledder haar hadden beloofd naar haar man te zoeken.’ Hij maakte een korte hoofdbeweging en veranderde van toon. ‘Haar man is toch die vent die jullie vanmiddag aan het Gein hebben gevonden?’

‘Ja.’

‘Arme vrouw.’

De Cock keek hem aan.

‘Heb je het haar al verteld?’

De brigadier stak beide armen omhoog.

‘Nee, nee,’ zei hij afwerend, ‘ik niet. Dat is niets voor mij. Doe jij het maar.’

Brigadier Groenheijden loodste mevrouw Van Doornenbosch de recherchekamer binnen. De Cock keek nog even naar zijn bureau of hij alle bezittingen van de secretaris wel had verwijderd. Toen liep hij haar tegemoet. Hij trok zijn gezicht in een ernstige plooi en maakte een lichte buiging. Onderwijl tastte zijn scherpe blik haar gelaatstrekken af. Mevrouw Van Doornenbosch zag bleek, vermoeid, maar in haar ogen blonk een schichtige waakzaamheid.

‘Heeft u al bericht van mijn man?’

De Cock antwoordde niet. Hij beduidde de oude Groenheijden dat hij kon gaan en vatte mevrouw Van Doornenbosch aan haar rechterarm. Zachtjes leidde hij haar naar de stoel naast zijn bureau. Hij vroeg zich af hoeveel acteertalent er school in de wijze waarop ze ging zitten. Mevrouw Van Doornenbosch toonde duidelijk het beeld van een ‘gebroken vrouw’.

‘Heeft u al iets van mijn man gehoord?’

In haar stem klonk wanhoop.

De Cock nam tegenover haar plaats en wreef met zijn hand over zijn gezicht. Tussen zijn gespreide vingers door keek hij haar aan en probeerde haar weerstand te schatten.

‘Heeft u een kat?’

Het was een vraag die hem ineens inviel.

Mevrouw Van Doornenbosch verstijfde. Enige ogenblikken keek ze De Cock verbijsterd aan. Toen sloot ze haar ogen en gleed langzaam van de stoel.




17


‘En,’ vroeg De Cock belangstellend, ‘heb je mevrouw Van Doornenbosch netjes thuisgebracht?’

‘Ja, dat heb ik.’

‘En heb je haar huisarts gewaarschuwd en hem de situatie uiteengezet?’

,Ja, hij zou haar onmiddellijk bezoeken en ook verder nog een oogje in ’t zeil houden.’

‘Mooi, mooi, dat is dan geregeld. Heeft ze onderweg in de auto nog iets gezegd?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Ze putte zich uit in verontschuldigingen,’ zei hij enigszins cynisch. ‘Ze had het voortdurend over al de last die zij ons had veroorzaakt. Dat was haar bedoeling niet geweest. Ze was in haar leven nog nooit van haar stokje gegaan, zoals zij dat noemde, maar de emoties en de spanningen, waaraan zij de laatste uren had blootgestaan, hadden haar weerstand ondermijnd.’ De Cock grinnikte.

‘Zo, zo,’ zei hij spottend.

Vledder maakte een bruusk gebaar.

‘Maar geen woord over de dood van haar man. Zelfs geen spoor van verdriet.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb geen traan in haar mooie ogen gezien.’

De Cock glimlachte. ‘Dat is niet ongewoon. Je ziet dat wel meer. Vaak komt de reactie dan later als de waarheid volledig tot hen doordringt.’

‘Ik weet het niet,’ zei Vledder peinzend. ‘Ik vind haar houding toch vreemd. Ik had verwacht dat zij mij naar bijzonderheden zou vragen. Bijvoorbeeld hoe haar man was gestorven en onder welke omstandigheden. Ik had mij daar min of meer op voorbereid. Maar niets. Mevrouw had het alleen maar druk met zichzelf. Ze barstte als het ware van zelfbeklag.’

De Cock stond van zijn stoel op en begon door de recherchekamer te stappen.

‘En een kat?’

Vledder keek verward naar hem op. ‘Wat bedoel je?’ ‘Was er een kat in huis?’

De jonge rechercheur schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik heb geen kat gezien. Ik heb natuurlijk geen formele huiszoeking gedaan. Ik heb alleen maar wat rondgekeken, terwijl mevrouw Van Doornenbosch naar de polis van de begrafenisverzekering zocht. Van een kat geen spoor. Ik ben zelfs een paar maal van fauteuil veranderd om te zien of er kattenharen aan mijn jas bleven hangen.’

‘En?’

‘Niets, geen haartje.’

De Cock slenterde naar het raam en staarde naar buiten. In de smalle Heintje Hoeksteeg waggelde eenzaam een dronkeman. Het was een vertrouwd beeld. Hoe dikwijls had hij hier bij het raam gestaan, verzonken in gedachten? Hoe vaak had hij, zoals nu, getwijfeld aan het uiteindelijke succes?

De dood van Van Doornenbosch had hem min of meer overrompeld. Sinds hun vergeefse tocht naar Schiphol had hij wel begrepen dat het leven van de secretaris gevaar liep. Hoewel hij niet precies wist van welke kant dat gevaar dreigde. Hij had echter gehoopt de zaak te klaren vóórdat er nog meer slachtoffers vielen. Maar zijn gedachten waren in dikke nevels blijven hangen. De mist was niet opgetrokken. Dat kwelde hem. Hij had het ellendige gevoel te hebben gefaald.

Hij draaide zich om.

‘Hoe hoog was Van Doornenbosch verzekerd?’

Vledder grijnsde breed.

‘Niet hoog… niet hoog genoeg, bedoel ik, om de knappe weduwe een redelijk motief aan te meten.’ De telefoon rinkelde. Vledder nam de hoorn op en luisterde. ‘Het is voor jou.’ De rechercheur kwam van het raam vandaan en nam de hoorn over. ‘Hallo?’

‘Met De Cock?’

‘Ja.’

‘Is het al bijgelegd?’

De Cock herkende de stem van Handige Henkie.

‘Wat bedoel je?’

‘Tussen u en Lowietje.’

De Cock grinnikte.

‘Maak je je zorgen?’

‘Een beetje.’

‘En bel je daarvoor?’

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Nee…,’ klonk het aarzelend, ‘nee…ik…ik wilde u wat vertellen. Ziet u, ik hoorde net in het nieuws op de teevee van die dooie vent die jullie in het Gein hebben gevonden.’

‘Ja?’

‘Kijk, De Cock, nou ik al een poosje met dat akelige been van me in de ziektewet loop, weet ik soms van ellende niet meer wat ik doen moet. Uit verveling ga ik dan wel eens op bezoek bij oude kennissen.’ Het klonk als een verontschuldiging. ‘Gisteren…gisteren was ik bij Revolver Roeltje… je weet wel. Terwijl ik met hem gezellig achter een pilsje zat, meldde zich een vrouwtje. Een knap jong ding. Roeltje loodste mij naar een zijkamertje.’ ‘En?’

‘Daar heb ik alles gehoord.’

‘Wat?’

‘Dat wijffie wilde een blaffer.’

‘Een blaffer?’

‘Ja, echt. Ze zei dat ze wel eens van Roeltje had gehoord en zijn adres in het telefoonboek had gevonden. Ze woonde namelijk buiten… nogal afgelegen. Een paar maal al was ze ’s avonds lastiggevallen en nu wilde ze een pistool om de kerels van het lijf te houden.’

De Cock lachte.

‘Een radicale methode.’

‘Ja, maar het was een smoes.’

‘Hoezo?’

‘Wel, dat voelde je aan alles. Het droop eraf. Ze was in mijn ogen helemaal niet het type dat bang is voor mannen. Ik dacht bij mezelf: Wat moet dat kind eigenlijk met die blaffer? Ik kon die vraag gewoon niet van mij afzetten. Toen ze weg was, heb ik direct afscheid van Roeltje genomen en ben haar met mijn manke been gevolgd. Het viel niet mee, maar omdat zij af en toe eens voor een etalage bleef staan kijken, heb ik het gered.’ ‘En?’

‘Ze woont helemaal niet buiten. Ze woont in de Korte Marnixstraat op nummer 21. Daar ging ze in ieder geval naar binnen.’

‘Is dit een verhoor?’

Ze liet zich in een van haar lage fauteuiltjes vallen, sloeg haar lange slanke benen over elkaar en keek de beide mannen uitdagend aan. In haar helblauwe ogen dansten vurige lichtjes. ‘Is dit een verhoor,’ herhaalde ze, ‘of een wat verlaat condoleancebezoek?’

Haar stem droop van sarcasme. ‘Zeg het maar.’

De Cock antwoordde niet. Hij streek met zijn hand over zijn grijze haar. Daarna gebaarde hij loom naar de jonge vrouw in de fauteuil.

‘Dat is Flossie,’ zei hij zacht, ‘geliefde van de zo tragisch om het leven gekomen Peter van Geffel. Ik geloof niet dat je haar al ontmoet hebt.’

Vledder boog zich iets voorover en stak haar zijn hand toe. ‘Gecondoleerd met het verlies van uw…uw verloofde,’ zei hij vriendelijk.

‘Wees ervan overtuigd… ik ben gevoelig voor uw verdriet.’ Ze keek langs zijn toegestoken hand omhoog.

‘Dient u ook het recht?’ vroeg ze spottend.

Vledder slikte.

‘Ik… ik doe mijn best,’ hakkelde hij. ‘Meer kan men van een mens nu eenmaal niet verlangen.’

Ze snoof verachtelijk.

‘Een mooie stelling om je achter te verschuilen.’

Vledder trok zijn hand terug. Zijn gezicht zag rood. ‘Ik verschuil mij nergens achter,’ riep hij heftig uit. ‘Ook niet achter de gebreken van mijn mens-zijn. Ik ben mij van mijn verantwoordelijkheid bewust.’

Ze gaf hem een droeve glimlach.

‘Verantwoordelijkheid… verantwoordelijkheid is een dood begrip. Psychiaters hebben het laten sterven en rechters hebben het ten grave gedragen.’ Ze gebaarde met haar slanke hand. ‘Wanneer u de moordenaar van mijn Peter had gepakt, dacht u dat hij dan behoorlijk zou zijn gestraft?’ Ze schonk de rechercheurs een medelijdend lachje. ‘Er zouden onmiddellijk psychiaters zijn gekomen met in hun zachte handen een zalvend ziektebeeld. Zij zouden de dader zijn eigen verantwoordelijkheid hebben ontnomen en hem daarvoor in de plaats hun ziektebeeld hebben opgedrongen.’ Ze zuchtte diep. ‘En van een humane Nederlandse rechter kan men toch moeilijk verlangen dat hij een zieke, niet-verantwoordelijke man met strengheid straft?’ De Cock keek haar aan, zijn hoofd een beetje schuin. Zijn gezicht stond ernstig.

‘En daarom Flossie… en daarom heb jij hem… gestraft?’ Ze antwoordde niet. Ze liet haar blonde hoofdje iets zakken en friemelde met haar vingers aan de zoom van haar minirok. Het felle rood dat tijdens het betoog haar gezicht had ontsierd, was weggetrokken. Ze leek weer het lieve, zachte kind uit de beschrijving van moeder Van Geffel.

‘Heb jij hem gestraft?’ herhaalde De Cock.

Ze schudde langzaam haar hoofd.

‘Hij is niet gekomen,’ zei ze hees. ‘Hij is niet gekomen.’ Ze herhaalde het als een echo. ‘Ik heb de hele avond gewacht.’ De Cock liet zich tegenover haar in een fauteuil zakken. ‘Je had hem uitgenodigd?’

‘Ja.’

‘Je had hem een briefje gegeven met je adres?’

‘Ja.’

‘En hij had beloofd te komen?’

Ze knikte traag. ‘Ik heb geen moment getwijfeld. Ik was ervan overtuigd dat hij zou komen. Pas toen het heel laat werd, begreep ik dat een ander mij was vóór geweest.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Vóór geweest?’

Ze schoof het blonde haar uit haar gezicht en keek langzaam naar hem op. Langs haar lippen gleed een matte glimlach. ‘Mannen… jullie mannen hebben geen gevoel. Het is afgestompt. Totaal. Wij vrouwen hebben er nog iets van bewaard. Wij staan in wezen dichter bij de natuur. We hebben nog iets uit de oertijd behouden… een gevoel dat ons waarschuwt, dat ons vertelt… zonder te weten.’

‘Intuïtie.’

Ze ademde diep en liet de lucht langzaam uit haar longen ontsnappen. ‘Zo mag u het noemen.’

Een tijdlang zwegen ze. De Cock wreef met de rug van zijn hand langs zijn ogen. Het was een vermoeid gebaar. ‘Toen de tijd verstreek en Van Doornenbosch niet verscheen,’ zei hij samenvattend, ‘begreep jij dat een ander hem had gedood voordat jij hem had kunnen straffen?’

‘Ja.’

De Cock keek haar strak aan.

‘Je had hem dus uitgenodigd om hem te straffen?’

Ze likte met haar tong langs haar droge lippen.

‘Om hem te doden,’ zei ze zacht.

Haar stem had een onwezenlijke klank.

‘Om hem te doden,’ herhaalde De Cock. Hij boog zich iets naar voren en strekte zijn hand naar haar uit. ‘Flossie geef mij dat pistool.’

Het leek alsof de vraag haar niet bereikte, of de woorden langs haar heen golfden als een reeks klanken zonder zin. ‘Geef mij dat pistool, Flossie.’

De stem van De Cock was vriendelijk, maar dwingend. Ze tilde haar hoofd iets op en keek hem zwijgend aan. De blik uit haar helblauwe ogen was koud, kil, zonder mededogen. Kleine zenuwtrekjes trilden bij haar mondhoeken. Tastend gleden haar lange slanke vingers van haar schoot, schoven langs de fluwelen zitting van haar fauteuil.

Plotseling, in een flits, hield ze in haar rechterhand een pistool, de vinger aan de trekker, de loop dreigend op de rechercheur gericht.

De Cock slikte. Hij voelde hoe een stroompje zweet uit zijn haren drupte en langs zijn nek gleed. Zijn uitgestoken hand was vlak bij het pistool. Een moment overwoog hij haar het wapen in een snelle greep te ontnemen. Maar zijn arm bewoog niet, bang dat zijn greep zou mislukken en zij in een schrikreactie zou vuren. Van zo dichtbij vormde hij een niet te missen doel. Met een uiterste zelfbeheersing hield hij haar in zijn blik gevangen. Ineens veranderde haar gezicht. De uitdrukking werd milder. Rond haar lippen speelde iets van een glimlach. Een ogenblik scheen ze nog te weifelen. Toen legde zij het pistool in zijn uitgestoken hand.

De Cock hoorde hoe een zucht van verlichting aan Vledders mond ontsnapte. Snel liet hij het wapen in zijn jaszak glijden. Hij keek naar de lege rechterhand op haar schoot.

‘Zou je het hebben gekund?’ vroeg hij zacht.

Ze gebaarde aarzelend in zijn richting.

‘U.’

‘Ja.’

‘U niet.’

‘Van Doornenbosch?’

Ze knikte traag.

‘Hij heeft Peter vermoord.’




18


‘Intuïtie… intuïtie.’

De jonge Vledder stak in wanhoop zijn beide armen omhoog. ‘Die meid maakt mij ziek met haar intuïtie.’

De Cock keek hem lachend aan.

‘Je hebt natuurlijk de pee in omdat ze je afblafte.’ Hij imiteerde wat stuntelig de stem van Flossie. ‘Dient u ook het recht?’ Vledder gebaarde heftig.

‘Recht…wat weet dat kind van recht? Zij zit vol met wraak.’ De Cock schudde zijn hoofd.

‘Vol met verdriet,’ verbeterde hij.

Vledder grijnsde.

‘Verdriet,’ zei hij misprijzend. ‘Heb je haar ogen gezien toen ze dat pistool vasthield? Als ze een kans had gekregen, dan had ze hem vermoord. Geloof me. En op basis waarvan? Een roddel… een roddelverhaal van een stelletje hysterische telefonistes.’ Zijn gezicht zag rood van verontwaardiging. ‘Meer niet.’ De Cock streek over zijn grijze haren.

‘Van Doornenbosch is dood,’ zei hij gelaten. ‘Of we er ooit nog eens achter komen of hij inderdaad de man was die Peter van Geffel vermoordde…’ Hij maakte een mistroostig gebaar. ‘In ieder geval kunnen we Florentine La Croix uitsluiten. Ik zal uiteraard het pistool nog laten onderzoeken, maar ik ben er nu al vrijwel zeker van dat zij niet verantwoordelijk is voor de dood van de secretaris.’

Vledder haalde onwillig zijn schouders op.

‘Ik moet je helaas gelijk geven,’ zei hij spijtig. ‘Ik geloof ook niet dat Flossie Van Doornenbosch vermoordde.’ Hij zuchtte diep. ‘Het is jammer. Ze zou zo’n passende verdachte zijn geweest. Ze had een motief, een pistool… en een kat.’

De Cock legde met een pijnlijk gezicht zijn beide benen op zijn bureau. Hij had moeie voeten en voelde weer die duivelse prikkelingen in zijn kuiten. Het maakte hem onrustig. Het was in de regel een slecht voorteken. Maar nu hoopte hij toch vurig dat het voorteken hem bedroog en dat hij dichter bij de oplossing was dan zijn voeten hem wilden doen geloven.

Hij wuifde naar Vledder, die in een stoel tegenover hem was gaan zitten.

‘Hoe is het met het geld dat in de bagageruimte onder het lijk van de secretaris lag?’

‘Dat ligt in de kluis van het hoofdbureau.’

‘Het is toch geteld?’

‘Ja, natuurlijk.’

‘Hoeveel is het?’

‘Zeshonderdvijfentwintigduizend gulden, bestaande uit enkele bankbiljetten van duizend, maar verder voornamelijk kleinere biljetten. Het tellen was nog een heel karwei. Als de opgave van de N.V. Van der Bent & Goossens juist is, dan is er nog één miljoen achthonderdvijfenzeventigduizend gulden zoek.’ De Cock glimlachte.

‘Samen met de lieden die de overval pleegden.’

Vledder beet een tijdje nadenkend op de nagel van zijn rechterduim. ‘Vind je dat niet vreemd?’ vroeg hij na een poosje. De Cock keek hem niet-begrijpend aan. ‘Dat de anderen er met één miljoen achthonderdvijfenzeventigduizend vandoor zijn?’ Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik bedoel die zeshonderdvijfentwintigduizend onder het lijk van Van Doornenbosch. Dat roept onmiddellijk een vraag op.’ ‘Wat voor vraag?’

Vledder gebaarde ongeduldig.

‘Waarom liet de moordenaar het geld liggen? Mooi makkelijk geld, kleine coupures, die hij zo zonder bezwaar had kunnen uitgeven.’ Hij sloeg hard met zijn vuist op het bureau. ‘Dat is toch idioot. Daar moet toch een reden voor zijn?’

De Cock schoof zijn onderlip naar voren.

‘Misschien,’ zei hij aarzelend, ‘misschien interesseerde de moordenaar zich niet voor het geld.’

Vledder stond geagiteerd op.

‘Wat is de opzet van deze hele affaire?’

‘Roof,’ antwoordde De Cock laconiek.

‘Juist…en waarom werd Sluwe Pietje vermoord?’

‘Vermoedelijk omdat hij, gedreven door het geweten ván en zijn liefde vóór de mooie Flossie, de overval wilde voorkomen.’ Vledder boog zich naar zijn mentor.

‘Juist, de lieden die deze zaak op touw hebben gezet zijn dus duidelijk op geld uit. Niets anders. Zelfs een moord vormt geen beletsel.’ Hij grinnikte vreugdeloos. ‘En toch laat men zeshonderdvijfentwintigduizend gulden, mooi belastingvrij geld, renteloos in een bagageruimte bij een dood lijk achter.’ De Cock lachte om de formulering.

‘Je hebt gelijk, Dick. Het is inderdaad hoogst merkwaardig.’ Hij gebaarde voor zich uit. ‘Trouwens, de wagen aan het Gein is in zijn geheel een merkwaardige zaak. Door het vinden van de nummerplaten NG 12–83 kunnen we aannemen dat men na de overval met de Simca naar de schuilplaats aan de Boerensteeg is gereden. Maar daar kon hij uiteraard niet blijven. Hij zou dan ook vrijwel onmiddellijk door onze mensen zijn gevonden. Wat mij nu al een tijdje intrigeert is, waar bleef de wagen daarna? Ik bedoel vanaf de Boerensteeg tot aan het moment waarop hij aan het Gein letterlijk en figuurlijk aan de dijk werd gezet?’ Vledder stak een sigaret op en blies de rook naar de zoldering. ‘Als we wisten,’ zei hij gemelijk, ‘wie de wagen met het lijk naar het Gein reed, dan waren we al een stuk verder.’ De Cock knikte.

‘Hebben de bandensporen nog iets opgeleverd?’

‘Je bedoelt die aan het Gein?’

‘Ja.’

Vledder haalde zijn notitieboekje uit zijn binnenzak. ‘Het grondmonster,’ zei hij bladerend, ‘heb ik nog in de la van mijn bureau. Daar kunnen we toch voorlopig nog niets mee doen.’ Hij vouwde zijn boekje open. ‘De banden,’ las hij, ‘zijn zogenaamde radiaalbanden. Ze zijn nog vrij nieuw. Er was in de klei een scherp, diep profielspoor. Ik schat dat er met de banden niet meer dan tien- à vijfduizend kilometer was gereden. De wielbreedte was 1,40 à 1,45 meter en de wielbasis 3,10 à 3,15 meter.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoe groot was de wielbasis?’

‘Drie meter tien… drie meter vijftien, ongeveer. Het was daar op het weggetje aan de rand van de dijk niet zo precies te meten.’ De Cock sloeg met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd. ‘Stom, dat ik niet eerder met je over die bandensporen ben begonnen.’

Vledder keek hem verbaasd aan. ‘Wat dan?’

De Cock nam met een zwaai zijn benen van het bureau en slenterde naar de kapstok.

‘Die wielbasis van 3,15 meter.’

Vledder liep achter hem aan.

‘Wat is daarmee?’

De Cock trok zijn jas aan.

‘Ik ben een ouderwetse man,’ zei hij vriendelijk grijnzend. ‘Ik heb niet zoveel verstand van auto’s. Ik weet alleen dat drie meter vijftien voor een personenauto een uitzonderlijke wielbasis is. Bij de meeste wagentypen is de wielbasis niet veel groter dan 2,40 à 2,50 meter. Ik ken feitelijk maar twee wagens met een zogenaamde longwheelbasis: de onvolprezen Rolls Royce en… de Bentley.’

Vledder keek hem aan. Een moment was hij sprakeloos. Toen begonnen zijn ogen te glinsteren.

‘De wagen van Van der Bent.’

Dick Vledder chauffeerde de Volkswagen met vaste hand door het woelige stadsverkeer. Op zijn jeugdige gezicht lag een sombere, ontevreden trek.

De Cock keek hem van opzij aan.

‘Wat is er?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Niets,’ zei hij kriegelig, ‘niets bijzonders. Ik heb alleen een beetje de pee in op mijzelf. Dat is alles.’

De Cock glimlachte.

‘Waarom?’

Vledder antwoordde niet direct. Hij keek strak voor zich uit naar de weg.

‘Het zit me dwars,’ zei hij na een poosje.

‘Wat?’

‘Die sporen… die bandensporen aan het Gein. Kijk, De Cock, ik heb ze vanmiddag aan het dijkje ontdekt. Ik heb ze nauwlettend bekeken. Ik heb ze zorgvuldig opgemeten en alles keurig in mijn boekje geschreven.’

‘Nou en?’

Vledder kneep zijn lippen op elkaar.

‘Dat jij mij moest vertellen dat de bandensporen naar Van der Bent leiden… zie je, dat zit me niet lekker. Ik had er verdomme zelf op moeten komen.’ Hij keek argwanend opzij naar zijn oude leermeester. ‘Hoe… hoe kwam jij zo op die Bentley? Voor zover ik weet, interesseer jij je helemaal niet voor auto’s.’ ‘Het was niet zo moeilijk,’ bekende De Cock. ‘Het kwam eigenlijk door een opmerking van opperwachtmeester Windt. Hij zei dat hij nog nooit door middel van voet- en bandensporen een zaak had opgelost. Dat zette mij aan het denken. Ik vroeg mij af welke kansen wij hadden. De kring van onze verdachten was niet zo groot. Voor zover mij bekend was er maar één met een auto.’ ‘Van der Bent met zijn Bentley.’

De Cock knikte.

‘En toen ik wat technische gegevens over die wagen opzocht, kwam ik vanzelf op die lange wielbasis.’

Vledder keek De Cock bewonderend aan.

‘Fantastisch.’

De Cock glimlachte.

‘Dank je,’ zei hij. ‘Het was alleen stom van me om niet direct naar het resultaat van je opmetingen te vragen.’

Een tijdlang reden ze zwijgend voort. Het ging niet snel. De meeste verkeerslichten in de binnenstad zaten tegen. Leunend op zijn stuur vloekte Vledder op de chef van de verkeersdienst, die verantwoordelijk was voor de regeling van de lichten op de kruispunten. Het was een onrechtvaardige kritiek. De Cock zat behaaglijk onderuitgezakt. Plotseling ontdekte hij onder het colbertje van de jonge rechercheur een verdikking. Hij strekte zijn hand en voelde een schouderholster met een pistool. ‘Gewapend?’

Vledder kreeg een kleur. Hij voelde zich betrapt. Hij kende de afkeer van De Cock voor wapens.

‘Ik heb het lijk van Van Doornenbosch gezien,’ zei hij verontschuldigend. ‘Ik voel er weinig voor om op dezelfde manier te worden neergeschoten.’

De Cock reageerde niet. Zijn gedachten speelden rond de figuur van Van der Bent. De opmerking dat hij nooit voor de tweede keer had moeten trouwen, had tijdens het onderzoek meer diepte gekregen. De vrouw van de directeur was hem ontrouw. Dat was duidelijk. Ze had relaties onderhouden met de secretaris. Zoals zo vaak in dergelijke gevallen was iedereen daarvan op de hoogte behalve de bedrogen echtgenoot. Lag hier een motief voor moord? Een crime passionnel? Maar in welk verband stond dat alles met de overval?

Vledder onderbrak zijn overpeizingen. ‘Zou Van der Bent thuis zijn?’

De Cock knikte traag.

‘Ik denk van wel,’ zei hij voorzichtig. ‘Hij is de hele dag niet op kantoor verschenen.’

Vledder grinnikte. ‘Hoe weet je dat?’

‘Ik heb het laten controleren. Zie je, Van der Bent was nooit uit mijn gedachten.’

‘Jij hebt alles in je gedachten.’

Het klonk wat schamper.

De Cock trok zijn rechterschouder wat omhoog.

‘Ik doe mijn best,’ zei hij simpel. ‘Het is overigens een kwestie van routine.’ Ze reden onder de Utrechtsebrug door langs de linkeroever van de Amstel. Het was er stil. Het stadsrumoer leek plotseling ver weg. Zachtjes glinsterde de rivier in het bleke licht van de maan. Het had iets spookachtigs. Bij de oude begraafplaats Zorgvlied hees De Cock zich wat omhoog. ‘Stop hier.’

Vledder keek hem verwonderd aan. ‘We zijn er nog niet.’ De Cock knikte.

‘We gaan verder lopen.’

Ze parkeerden de wagen aan de kant van de weg en stapten uit. Onder weg spra ken ze geen woord. Vla k voor de villa va n Va n der Bent bleef De Cock staan en haalde een plastic zakje te voorschijn. ‘Steek dit bij je.’

‘Wat moet ik ermee?’

‘Je kunt modder toch niet in je handen houden.’

‘Modder?’

De Cock zuchtte omstandig.

‘Weet je nog,’ vroeg hij geduldig, ‘hoe wij tijdens ons vorige bezoek aan de villa via de garage binnenkwamen?’ ‘Ja.’

‘Mooi, diezelfde weg nemen we nu weer. Alleen kondigen we ons bezoek niet aan. Als Van der Bent zoals ik verwacht, thuis is, dan staat de Bentley in de garage. Je schraapt wat modder van de zijkanten en uit de profielgroeven van de banden en doet dat in het plastic zakje. Ik licht je wel bij. Misschien hebben we geluk. Het heeft sinds gisternacht niet geregend en de directeur heeft intussen zijn wagen niet openlijk grondig laten schoonspuiten.’ ‘En daarna?’

De Cock glimlachte.

‘Daarna gaan we beiden naar de officiële voordeur en melden ons als eerbare dienaren van de wet.’

Over het gezicht van Vledder gleed een brede grijns. ‘En dat zijn we.’




19


‘Neemt u plaats.’

Van der Bent, op blote voeten, slechts gekleed in een kameelharen kamerjas met koorden, gebaarde breed naar de fauteuils in zijn studeervertrek.

‘Een laat en… bepaald onverwacht bezoek.’

Rechercheur De Cock keek de directeur geamuseerd aan. Rond zijn volle lippen gleed een glimlach.

‘Onverwacht?’ In zijn stem trilde ongeloof. ‘Mijn oude moeder — God hebbe haar ziel — zei altijd: als je de duivel oproept, breekt de hel los.’

Van der Bent keek hem secondenlang aan. ‘Uw moeder was een wijze vrouw.’

De Cock krabde verlegen achter in zijn nek.

‘Dat was ze,’ zei hij dromerig. ‘Ze bezat de merkwaardige eigenschap haar medemensen met een enkele blik te doorgronden.’ Hij pauzeerde even, gevangen in zijn gedachten. ‘Ik vraag mij af wat zij van u zou hebben gezegd.’

‘Van mij?’

De Cock knikte.

‘Ik denk,’ zei hij weifelend, ‘dat ze gezegd zou hebben: hij had nooit voor de tweede keer moeten trouwen.’

Deze zet was raak. Van der Bent verstijfde. Op zijn wangen verschenen rode blosjes.

‘Mijn vrouw heeft hier niets mee te maken,’ riep hij fel en opgewonden uit.

De Cock grijnsde. ‘Waarmee?’

De directeur slikte.

‘Met… eh, die overval. Daar komt u toch voor?’

De Cock antwoordde niet direct. Hij keek opzij naar de zwarte kater, die ineengerold behaaglijk lag te spinnen en trachtte zich voor te stellen hoe het de nacht tevoren was geweest. Langzaam gleed zijn scherpe blik door het studeervertrek. Het grote raam, de rijen boeken, het eiken bureau met beeldhouwwerk. Geen detail ontging hem. Alles was net als tijdens hun eerste bezoek. Hij kon geen afwijkingen ontdekken. Zelfs Vledder zat in dezelfde fauteuil.

‘Waar komt u voor?’

In de stem van Van der Bent klonk angst en achterdocht. De Cock trok zijn gezicht in een effen masker.

‘Wij melden u het overlijden van uw vriend en secretaris, de heer Van Doornenbosch.’

‘Hij was mijn vriend niet.’

‘U wist al van zijn dood?’

Van der Bent knikte traag.

‘Vrienden belden mij op. Het was in het nieuws, zeiden ze.’ ‘Was het nodig?’

‘Wat?’

‘Dat uw vrienden u inlichtten.’ De Cock schonk de directeur een vriendelijke glimlach. ‘U was toch al op de hoogte van het overlijden van uw secretaris?’ De ogen van Van der Bent vernauwden zich. Hij keek De Cock doordringend aan. In zijn staalblauwe ogen blonk pure vijandigheid.

‘U bedoelt?’

Vledder kuchte.

‘Wij bedoelen…’ kwam hij tussenbeide, ‘de dood van Van Doornenbosch was voor u geen nieuws meer. U had toch al eerder op een… eh, bepaald ongewone wijze afscheid van hem genomen aan het Gein?’

Van der Bent reageerde fel. Hij kwam geagiteerd uit zijn fauteuil omhoog. Zijn beide neusvleugels trilden.

‘Ik was niet aan het Gein,’ schreeuwde hij luid. ‘Ik was nooit aan het Gein.’ Hij deed een paar driftige stappen naar de deur. ‘En nu wens ik dat u beiden weggaat. U komt hier midden in de nacht mijn huis binnenvallen met een reeks onbehoorlijke insinuaties. Waaraan ontleent u het recht?’

De Cock keek hem aan. Op zijn vriendelijke plooiengezicht lag een verbaasde trek.

‘Wij zijn hier op uw eigen verzoek,’ zei hij haast verontschuldigend.

‘Mijn verzoek?’

De Cock knikte.

‘U wilde graag op de hoogte worden gebracht van de vorderingen van ons onderzoek. Herinnert u zich nog? Ook als de ontwikkeling zou leiden in een richting die u niet aangenaam zou zijn.’ Van der Bent wreef met de rug van zijn hand langs zijn droge lippen. Enigszins schichtig keek hij naar de beide rechercheurs. Hij aarzelde. Plots verscheen in zijn ogen een sluwe blik. Hij liep naar zijn fauteuil terug en ging weer zitten. Kalm, uiterlijk ontspannen.

‘Ik heb met de dood van Van Doornenbosch niets te maken,’ zei hij gedecideerd. ‘Het bericht van zijn overlijden was ook voor mij een grote schok. Ik kan u zeggen dat zijn verscheiden een groot verlies is voor onze maatschappij. Van Doornenbosch was een bekwaam man, een trouw en loyaal medewerker, die altijd…’ Vledder wond zich op. Uit zijn helblauwe ogen schoot vuur. ‘Spaar ons uw lijkrede,’ riep hij fel. Hij perste zijn lippen op elkaar en stak zijn kin uitdagend naar voren. ‘Of is dit een herhaling?’ Zijn stem droop van sarcasme. ‘Een herhaling van uw toespraak tot een deemoedig gehoor van de treurende wilgen aan het Gein?’ Van der Bent greep met beide handen de leuningen van zijn fauteuil. Zijn knokkels zagen wit.

‘Ik was niet aan het Gein,’ siste hij. ‘Dat heb ik u toch al gezegd.’ Vledder zuchtte. Hij haalde het plastic zakje te voorschijn en hield het omhoog.

‘Weet u wat dit is?’

‘Nee.’

‘Modder… modder die wij zojuist, even voordat wij ons bij u meldden, van de zijkanten en uit de profielgroeven van uw Bentley hebben geschraapt.’ Het intelligente gezicht van de directeur vertoonde nu een domme uitdrukking.

‘Mijn Bentley?’

Vledder knikte.

‘Uw Bentley… een bijzondere wagen met een bijzondere wielbasis.’ Hij glimlachte. ‘Heeft u wel eens van een pollenanalyse gehoord? Het is een wetenschappelijke methode om grondsoorten te vergelijken. Het werkt feilloos.’ Hij keek de directeur enigszins spottend aan. ‘Ben ik nog niet duidelijk? Wij hebben de sporen van uw wagen aan het Gein gevonden. Ook daar hebben wij een grondmonster genomen. Begrijpt u, meneer Van der Bent? U was aan het Gein.’

De directeur zag ineens asgrauw. Het bloed was uit zijn gezicht weggetrokken. Hij kwam opnieuw uit zijn fauteuil omhoog, zijn blik strak gericht op het plastic zakje dat Vledder schommelend in zijn hand hield. Als verdoofd en gehypnotiseerd strekte Van der Bent zijn arm naar het zakje uit.

Op dat moment ging de deur van het studeervertrek open. In de opening stond een slanke vrouw.

‘Henri!’

Haar kreet trilde langs de wanden. De directeur verstarde in zijn greep. In een zacht turkoois nachtgewaad van lispelende zijde schreed de vrouw naderbij. Ze legde haar hand op de brede schouder van Van der Bent en drukte hem terug in zijn fauteuil. Ze schonk de rechercheurs een koele blik.

‘Mijn man staat hier buiten. U heeft het verkeerd. Ik doodde Van Doornenbosch.’

De Cock slikte met moeite zijn verbazing weg.

‘U?’ stamelde hij. ‘U doodde hem?’

Ze knikte traag.

‘Ik.’

Het leek alsof Van der Bent plotseling uit een verdoving ontwaakte. Hij keek omhoog naar zijn vrouw en tastte naar haar hand op zijn schouder.

‘Niet doen, Sandra,’ zei hij zacht. ‘Niet doen.’

Hij gebaarde met een slanke hand naar de rechercheurs. ‘U moet haar woorden niet misverstaan. Zij doodde hem niet werkelijk. Zij… eh…’

Mevrouw Van der Bent liet haar hoofd iets zakken.

‘Ik,’ zei ze met een zucht, ‘had een verhouding met Van Doornenbosch.’

De directeur produceerde een moede glimlach.

‘Verhouding is in dit verband een veel te groot woord,’ zei hij verontschuldigend. ‘Het was van de zijde van mijn vrouw niet veel meer dan een dwaze flirt, begrijpt u. Ze heeft het nooit ernstig gemeend. U kunt mij geloven. Het is allemaal feitelijk mijn schuld. De dwaasheid van mijn vrouw kwam voort uit verveling. Ik heb mijn vrouw niet altijd de aandacht gegeven die haar toekwam. Mijn zaken namen me te veel in beslag. Ik had moeten beseffen dat een jonge vrouw…’

Hij stokte zijn pleidooi.

Mevrouw Van der Bent schonk haar man een tedere blik. Liefkozend streek ze hem over zijn haren.

‘In het begin dacht ik dat het ook van de zijde van Charles… ik bedoel, de heer Van Doornenbosch, niet meer was dan een amusante Spielerei,’ zei ze zacht. ‘Maar ik merkte algauw dat hij het ernstig meende. Ik had toen aan het spel een einde moeten maken. Ik had hem moeten verbieden mij nog langer te bezoeken. Ik heb dat ook wel geprobeerd. Maar Charles was hardnekkig. Hij.bleef komen, ook al liet ik hem soms duidelijk merken dat ik zijn bezoeken niet langer op prijs stelde.’ Ze haalde wat geërgerd haar schouders op.

‘Och, ik vond het feitelijk wel leuk ook. Zijn vasthoudendheid streelde mijn ijdelheid. Het gaf mij een vreemd gevoel van macht. Ik plaagde hem vaak. Misschien hebben mijn plagerijen hem wel geprikkeld. Ik weet het niet. Ik zei altijd dat ik voor hem een veel te dure vrouw was die hij toch nooit zou kunnen onderhouden. “Wacht maar,” zei hij dan. “Ik sla vandaag of morgen nog wel eens een grote slag. En dan neem ik je mee, ver weg.” Ik heb daar steeds hartelijk om gelachen.’

Ze pauzeerde. Toen ze na enige tijd verder ging, had haar stem een andere klank.

‘Ik begrijp nu dat ik mij als een domme gans heb gedragen. Toen ik van de overval op het geldtransport hoorde, besefte ik met een schok wat Charles had bedoeld. Het was voor mij van het begin af duidelijk dat hij de hand had in die overval. Maar ik durfde niets te zeggen. Ik was bang, ontzettend bang. Toen ik u beiden die dag met mijn man zag aankomen, heb ik mij in mijn slaapkamer verstopt. Ik durfde u niet onder ogen te komen uit angst dat u de waarheid van mijn gezicht zou lezen. Een paar maal heb ik nadien op het punt gestaan alles aan mijn man te vertellen, maar ik heb het niet gedurfd. Ik hoopte nog steeds dat mijn gevoelens mij bedrogen en dat Charles toch niets met die overval te maken had.’ Ze zuchtte diep. ‘Toen kwam dat telefoontje.’

De Cock keek haar aan. ‘Welk telefoontje?’

‘Van Charles. Hij zei, dat hij…’ ze weifelde even en keek schichtig naar haar man, ‘dat hij onze vlucht naar het geluk had geboekt. Hij had twee vliegtickets naar Houston, de eerste etappe naar het veilige Zuid-Amerika.’

‘Wanneer was dat?’

‘Gistermiddag. Hij vertelde dat alles naar wens was verlopen. Hij was nu in staat om aan mijn grilligste wensen tegemoet te komen. Ik hoefde nergens voor te zorgen. Geen bagage of wat ook. Hij wilde alleen dat ik op tijd op Schiphol was.’ ‘En?’

Ze streek met haar vingers door haar lange haren.

‘Ik… ik durfde niet te weigeren.’

‘U beloofde dus te komen?’

De stem van De Cock klonk hard.

‘Ja.’

‘Maar u ging niet.’

Ze schudde haar hoofd.

‘Nee, ik ging niet. Toen ik de hoorn had neergelegd en tot bezinning kwam, realiseerde ik mij ineens wat ik had. Ik bedoel, hoeveel ik van mijn man hield, mijn huis, mijn omgeving. Dat alles op te geven voor een wild avontuur met een man voor wie ik in feite niets voelde…’ Ze maakte haar zin niet af. ‘Het was dwaas. Ik besefte ineens hoe dwaas dat was en hoe grondig ik mijzelf in moeilijkheden had gebracht. Ik peinsde mij suf en kwam uiteindelijk op een idee om voorgoed van hem af te zijn.’

De Cock grijnsde. ‘U belde anoniem?’

Ze knikte traag. ‘Ik had van mijn man gehoord dat rechercheur De Cock van het politiebureau aan de Warmoesstraat de zaak van de overval in handen had. Ik besloot hem te bellen.’ De Cock glimlachte.

‘U had geen geluk.’

‘Nee, ik kreeg tweemaal te horen dat u niet op het bureau was. Omdat de tijd drong liet ik uiteindelijk dat berichtje voor u achter.’ ‘Secretaris Van Doornenbosch,’ memoreerde De Cock, ‘heeft twee vliegtickets voor Houston USA.’

Ja, dat berichtje.’

‘En u hoopte ermee te bereiken dat Charles van Doornenbosch met buit en al op het vliegveld zou worden gearresteerd?’ ‘Precies,’ zei ze kalm. ‘Het leek mij in de gegeven omstandigheden de beste oplossing.’

De Cock wreef met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘En u hebt niemand anders gebeld?’

Ze verstarde. Ze schudde bruusk het lange haar uit haar gezicht en keek De Cock aan. In haar groene ogen blonk achterdocht. ‘Nee,’ zei ze fel, ‘ik heb niemand anders gebeld.’

De Cock gebaarde.

‘Dan waren u en Van Doornenbosch dus de enigen die op de hoogte waren van de vlucht naar Houston.’

Ze antwoordde niet direct en overdacht de achtergrond van de vraag. ‘Dat… eh, dat neem ik aan, ja.’ In haar stem klonk een duidelijke aarzeling.

De Cock keek haar secondenlang onderzoekend aan. Zijn scherpe blik tastte haar gelaatstrekken af. Hij had stellig het gevoel dat ze iets verzweeg, iets wat belangrijk kon zijn. Vledder toonde ongeduld. Hij schoof naar het puntje van zijn fauteuil.

‘Ik heb,’ zei hij scherp, ‘nog steeds geen verklaring voor de bandensporen aan het Gein.’

Van der Bent keek de jonge rechercheur toornig aan. ‘Mijn vrouw is nog niet zo ver gekomen,’ zei hij geprikkeld. ‘U moet haar niet haasten. Ze heeft de afgelopen vierentwintig uur aan enorme spanningen blootgestaan.’ Hij kwam overeind, nam de zwarte kat in zijn arm en leidde zijn vrouw naar de lege fauteuil. ‘Vertel het hun maar,’ zei hij teder.

Ze verschikte iets aan haar nachtgewaad.

‘Ik had geen rust,’ zei ze met een zucht. ‘Ik liep als een verdoolde door het huis. Ik vroeg mij voortdurend af of de arrestatie van Charles op het vliegveld wel was gelukt. Begrijpt u, ik wilde zekerheid.’

De Cock knikte.

‘Ik begrijp het,’ zei hij licht grijnzend. ‘Wanneer de arrestatie op een of andere manier zou mislukken, had u van Charles alles te duchten. Nietwaar? U was de enige die hem kon verraden.’ Over haar wangen gleed een blos.

‘Ik ben geen domme vrouw, meneer De Cock. Ik ben mij van dat gevaar voortdurend bewust geweest. Charles van Doornenbosch was geen man die men ongestraft kon verraden. Ik durfde dan ook niet naar bed. Ik bleef wakker, wachtend bij de telefoon.’ De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Waarop?’

‘Een bericht… hoe dan ook. Wanneer u de buit van de overval in handen had, zou u, dacht ik, ongetwijfeld mijn man bellen, ongeacht het tijdstip. En wanneer de arrestatie was mislukt of de plannen zich hadden gewijzigd, dan zou Charles zich zeker melden. Maar het werd steeds later en er gebeurde niets.’ Ze streek met haar arm langs haar voorhoofd.

‘Ik moet uiteindelijk van vermoeidheid op de bank in slaap zijn gevallen, want ik werd wakker van een hels gerinkel. Ik realiseerde mij niet zo gauw waar het vandaan kwam. In mijn verbouwereerdheid greep ik de hoorn van de haak, maar het was de telefoon niet. Het was de bel van de voordeur. Hoe lang hij al rinkelde voordat ik wakker werd, weet ik niet. In ieder geval bleef hij bellen, zonder ophouden. Ik durfde niet open te doen. Ik ging naar de slaapkamer en maakte mijn man wakker.’ Van der Bent knikte.

‘Het klokje op mijn nachtkastje stond op half drie. Mijn vrouw was bijzonder nerveus en de bel rinkelde als een gek. Ik deed mijn kamerjas aan en ging met mijn vrouw naar de hal. Ik deed het buitenlicht aan en opende de buitendeur. Er was niemand. Tussen de bel stak een afgebroken lucifer. Een paar meter van het bordes stond een wagen, een vreemde blauwe wagen met de achterklep wijd open. Ik… eh, liep een paar treden van het bordes af. Het licht van de buitenlamp scheen pal in de kofferruimte. Ineens voelde ik mijn vrouw naast mij staan. Ze greep mijn hand en trilde als een riet. We keken verbijsterd toe. In de bagageruimte lag… lag Van Doornenbosch… dood.’




20


Van der Bent drukte beide handen tegen zijn gezicht. ‘Het was een verschrikkelijke ervaring,’ zuchtte hij. ‘Ik denk dat we wel een paar minuten als verdoofd op die ene trede van het bordes hebben gestaan. Toen ik de schok had verwerkt, liep ik naar binnen om de politie te bellen. Na een paar seconden kwam mijn vrouw achter mij aanhollen. Ik had de hoorn al in de hand en zocht het nummer van uw bureau. Ze nam de hoorn van mij af en legde hem terug op het toestel. “Je moet eerst naar mij luisteren,” zei ze ernstig. “Als je dan nog bellen wilt…”’ Van der Bent slikte. Zijn ogen werden vochtig.

‘Ze heeft mij toen alles verteld… van haar… eh, haar spel met Charles… van de overval en de geplande vlucht naar Houston.’ Hij maakte een hulpeloos, bijna triest gebaar.

‘Ik weet niet wat u in dezelfde omstandigheden zou hebben gedaan, meneer De Cock. Ik ben geen type van een wetsovertreder. Ik denk daarvoor te rechtlijnig. Misschien ook is het een kwestie van opvoeding. Ik weet het niet. Mijn naam is verbonden aan een onderneming die alom respect en vertrouwen geniet. Het is een zaak van generaties. Ik dacht aan berichten in de pers, aan onze tienduizenden vaak kleine beleggers en herinnerde mij pijnlijk dat u de overvallers van het begin af in de boezem van onze maatschappij had gezocht. Een dode Charles van Doornenbosch voor de deur van mijn privé-woning…’ De Cock knikte begrijpend. ‘U besloot dat het lijk weg moest.’ Van der Bent reikte met trillende vingers naar een pakje sigaretten op tafel. ‘Het moest weg. Ik kleedde mij haastig aan en ging terug naar buiten. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat de blauwe wagen de Simca was, waarmee, volgens de beschrijving, de overval op het geldtransport was gepleegd. Onder het lichaam van Van Doornenbosch lagen stapels bankbiljetten. Ik heb daar niet verder naar gekeken. Ik klapte het kofferdeksel dicht en onderzocht de wagen. De motorkap voelde nog warm aan. De wagen kon er in de koude nacht niet lang hebben gestaan. Ik voelde aan de portieren. Ze waren niet afgesloten. De sleuteltjes zaten in het contact. Ik ging achter het stuur zitten. De wagen startte onmiddellijk. Ik ging weer naar binnen en zei tegen mijn vrouw dat zij met de Bentley achter mij aan moest rijden, liefst op grote afstand, zodat het verband tussen beide wagens niet opviel. Ik had op dat moment nog geen idee waar ik mij van de wagen zou ontdoen. Ik reed langs de Amstel naar Ouderkerk en ging daar linksaf de brug over. Bij Duivendrecht reed ik rechts van het viaduct af en volgde de oude Utrechtse weg naar Abcoude. Eerst toen dacht ik aan het Gein. Ik was er de afgelopen zomer een paar maal langs gereden. Het leek mij een ideaal plekje om de wagen achter te laten.’

De Cock knikte.

‘Bij de sombere wilgen.’

Van der Bent schudde bedroefd het hoofd.

‘Het was niet omwille van het decor. Ik heb geen oog voor dergelijke details. Ik wilde de wagen met zijn gruwelijke last kwijt. Meer niet. Het Gein was een onbewuste keuze.’

De Cock wuifde het onderwerp weg.

‘U duwde de wagen van het dijkje,’ vervolgde hij streng zakelijk, ‘veegde de vingerafdrukken die u mogelijk had kunnen achterlaten, zorgvuldig weg en verliet de Simca. Daarna stapte u bij uw wachtende vrouw in de Bentley en reed opgelucht naar huis.’ Van der Bent glimlachte somber.

‘Opgelucht… ik heb mij in mijn leven nog nooit zo ellendig gevoeld.’

Vledder lachte smadelijk.

‘Och kom, meneer Van der Bent,’ zei hij laatdunkend. ‘U kon toch alleen maar trots zijn op uzelf… u had zich van een lastige medeminnaar ontdaan.’ Het gezicht van Van der Bent werd rood. Zijn ogen schoten vuur.

‘Dat…’ hakkelde hij, ‘dat is een… een hoogst onelegante opmerking.’

Vledder grijnsde breed.

‘Moord is een hoogst onelegante zaak.’

Van der Bent sprong wild op. ‘Ik heb Van Doornenbosch niet vermoord,’ schreeuwde hij onbeheerst. De kater wipte geschrokken uit zijn armen en landde sierlijk op de vloer. ‘Hij was al dood.’ Vledder keek spottend omhoog.

‘In alle ernst, Van der Bent, u hebt toch geen moment verwacht dat wij uw verhaal zouden geloven. Ik bedoel: het vinden van de blauwe Simca voor de deur van uw villa met als bagage een keurig doodgeschoten minnaar van uw vrouw?’

De stem van Vledder droop van sarcasme. Hij stak zijn vierkante kin uitdagend naar voren.

‘Ik zal het u anders vertellen,’ zei hij scherp. ‘Toen Van Doornenbosch bemerkte dat zijn geliefde niet op tijd op het vliegveld was, kwam hij haar halen. U ontving hem uitermate vriendelijk en leidde hem naar dit studeervertrek. Daar kreeg hij te horen dat mevrouw ervan afzag. Het ging niet door. Maar de vasthoudende Charles liet zich met die simpele mededeling niet afschepen. Hij had terwille van zijn geliefde alles geriskeerd, alle schepen achter zich verbrand. Hij wilde van geen wijken weten. Hij stond erop dat u uw vrouw onverwijld aan hem afstond. Een uiterst pijnlijke situatie, meneer Van der Bent. U zag maar één oplossing…’

De kater hief zijn kop op en miauwde om aandacht. Toen Vledder naar hem keek, sprong het dier omhoog en nestelde zich behaaglijk in zijn schoot. Als verstijfd keek het echtpaar toe. Vledder aaide de zwarte vacht van de kater. Zijn bewegingen waren traag, gebonden door een intense spanning.

Langzaam keek hij naar de directeur omhoog. De blik uit zijn blauwe ogen was koud als ijs.

‘U vergat de kattenharen.’

De rechercheurs reden langs de Amstel terug naar de stad. De motor van de oude Volkswagen sputterde uit een doorgeroeste uitlaat. Het echode over het water.

Vledder keek strak op de weg. Hij zag wat bleek. Op zijn gezicht tekenden zich vermoeide trekken af.

‘Toch geloof ik,’ zei hij peinzend, ‘dat we die twee beter hadden kunnen arresteren.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Het was een mooie theorie,’ zei hij bewonderend. ‘En met overtuiging gebracht. Als de heer en mevrouw Van der Bent inderdaad in echtelijke vereniging Charles van Doornenbosch hadden vermoord, dan waren zij na jouw aanklacht beslist door de knieën gegaan.’ Hij grinnikte verlegen voor zich uit. ‘Ik was er waarachtig zelf even van in de war.’

Vledder keek de oude speurder niet-begrijpend aan. ‘Je bedoelt dat jij het verhaal van Van der Bent en zijn vrouw gelooft?’

De Cock haalde nonchalant zijn schouders op.

‘Ik heb geen reden het niet te geloven. Het is heel goed mogelijk dat de Van der Bents toch niet verantwoordelijk zijn voor de dood van de secretaris, maar dat de werkelijke moordenaar van Van Doornenbosch de blauwe Simca met het lijk voor de deur van de villa heeft gezet.’

Vledder schudde vertwijfeld zijn hoofd. ‘Maar wie dan? En waarom?’

De Cock zuchtte diep.

‘Op die twee vragen hoop ik vannacht nog het antwoord te vinden.’

‘Vannacht nog?’

De Cock keek op zijn horloge.

‘Het is half één. Je moet wat voortmaken. Je hebt nog een halfuur.’

Vledder keek verward opzij.

‘En halfuur? Waarvoor?’

‘Om Smalle Lowietje te arresteren.’

‘Smalle Lowietje?’

In de stem van Vledder klonk ongeloof.

De Cock knikte traag.

‘Zijn cafeetje op de Achterburgwal sluit om één uur. Het is er tegen sluitingstijd altijd tjokvol. Ik weet dat uit eigen ervaring. Ik wil dat je de Smalle ten aanschouwen van alle penozejongens en lichte meisjes vanachter zijn eigen bar plukt. Begrijp je. Maak er een mooie vertoning van. Neem alle agenten mee die je in de wachtkamer van het bureau kunt vinden. Vraag desnoods om de Mobiele Eenheid. En wees vooral luidruchtig. Zorg ervoor dat iedereen hoort dat Smalle Lowietje deelgenoot was aan de overval en… verantwoordelijk voor de dood van Peter van Geffel.’

Vledder keek hem met grote ogen aan. ‘Maar… maar dat is een leugen.’

De Cock trok zijn plooiengezicht in een brede grijns. ‘Inderdaad, een flagrante leugen.’




21


Smalle Lowietje zag er verfomfaaid uit. Hij had zich kennelijk heftig tegen zijn arrestatie verzet. Zijn zwarte stropdas zat als een vreemde knoedel om zijn nek en een slip van zijn hemd hing uit zijn broek. Met de mouw van zijn morsig jasje veegde hij het zweet van zijn gezicht.

‘Gezien onze jarenlange relatie,’ zei hij vinnig, ‘had ik niet verwacht dat je een ander zou sturen. Durfde je zelf niet?’ Hij snoof verachtelijk. ‘En dan al die tam-tam. De hele gracht stond op stelten. Het zag blauw van de smerissen. Met z’n hoevelen waren jullie wel? Verdomme, ik ben toch geen Al Capone?’ De Cock keek naar Vledder, die verderop aan een bureau zijn aantekeningen uitwerkte. Hij liet de Smalle rustig uitrazen. Hij begreep best dat de tengere caféhouder gebelgd was. Hij had ook liever een andere weg gevolgd, maar de tijd drong. Hij kon het zich niet veroorloven langer te wachten.

Toen de woordenstroom van Lowietje was opgedroogd, legde De Cock behoedzaam zijn ellebogen op het bureau, vouwde zijn handen onder zijn kin en keek de caféhouder aan. ‘En ik heb je niet eens nodig.’

Het klonk bijzonder laconiek.

Lowietje slikte.

‘Maar dat is vrijheids…’

De Cock stak afwerend zijn hand op.

‘Begrijp me goed, ik heb formele gronden genoeg om je hier een paar uur vast te houden. Maar het is mij helemaal niet om jou te doen.’

‘Niet om mij?’

De Cock schudde het hoofd.

‘Ik wil de jongens van de overval.’

Lowietje keek hem verwonderd aan.

‘En liet je daarom mij arresteren?’

De Cock knikte traag.

‘Met… zoals jij dat zelf noemde… veel tam-tam. Ik wilde dat iedereen in de buurt wist dat Smalle Lowietje naar het bureau aan de Warmoesstraat werd gebracht. En dat nog wel voor de overval en de moord op Peter van Geffel.’ Hij schoof zijn dikke onderlip naar voren. ‘Zie je, ik ken de buurt. Ik reken er eenvoudig op dat er altijd wel iemand is die de jongens daarover inlicht.’

De Smalle keek de rechercheur argwanend aan.

‘En dan?’

De Cock grijnsde vriendelijk.

‘Dan verwacht ik dat zij zich komen melden om te vertellen wat ik allang wist… dat jij met de overval en de moord niets te maken hebt.’

De caféhouder knikte begrijpend. ‘Ik zit hier dus als lokaas.’ De Cock wreef met zijn hand over zijn grijze haar.

‘Min of meer.’ Hij zuchtte en veranderde van toon. ‘Ik heb je altijd gewaardeerd, Lowie,’ zei hij ernstig. ‘En dat doe ik nog. Ik ken er niet veel zoals jij. Jij bent een eerlijke vent.’ De caféhouder maakte een grimas.

‘Koop er een brood voor.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Toen jij,’ ging hij onverstoorbaar verder, ‘mij de namen van de jongens niet wilde noemen… zelfs niet, nadat ik je naar de begrafenis van Sluwe Pietje had gesleept, begreep ik dat je dat niet in de eerste plaats deed om er beter van te worden, maar veel meer omdat je in je hart wat voor die jongens voelde en er bovendien van overtuigd was dat zij niets te maken hadden met de dood van Peter van Geffel.’ Hij maakte een simpel handgebaar. ‘Anders had jij de jongens nooit geholpen en hun namen voor mij verzwegen.’ Hij pauzeerde even en krabde verlegen achter in zijn nek. ‘Jouw houding ten opzichte van de jongens is de feitelijke reden van jouw arrestatie.’

‘Wat?’

‘Ik speculeer op jouw mensenkennis.’

Lowietje klapte verbaasd op zijn tengere borst.

‘Mijn mensenkennis?’

De Cock knikte.

‘Als jij de jongens op hun juiste waarde hebt geschat, dan verwacht ik dat zij nu zullen komen om een onschuldige uit de klauwen der gerechtigheid te redden.’

‘Mij?’

‘Ja.’

‘En als ze jouw stunt doorzien?’

De Cock spreidde zijn armen uit.

‘Ik geef ze drie uur. Als zij zich dan nog niet hebben gemeld, laat ik je vrij.’ Op dat moment rinkelde op zijn bureau de telefoon. De Cock nam de hoorn op en luisterde. Gespannen keek Smalle Lowietje naar het gezicht van de oude rechercheur. De uitdrukking veranderde niet. Het bleef een strak, ondoorgrondelijk masker.

Na een paar seconden legde De Cock de hoorn op het toestel terug. Hij stond langzaam van zijn stoel op en wuifde naar de deur. ‘Doe je hemd in je broek en trek je stropdas recht. Je kunt gaan.’

Even nog aarzelde de caféhouder, toen stond hij op en stapte zonder iets te zeggen de recherchekamer uit.

De Cock liep hem een eindje na.

‘En doe morgen geen vergif in mijn cognac.’

Het antwoord ging verloren in het geluid van de dichtslaande deur.

‘Ik heb gehoord dat u Smalle Lowietje hebt gearresteerd.’ De Cock keek in het vriendelijke, open gezicht van een lange, wat slungelachtige jongeman.

‘Dat is juist.’

De jongeman glimlachte verlegen. ‘Ik kom u even zeggen dat Lowietje niets met de overval te maken heeft. Hij weet ook niets van de moord op Peter van Geffel.’

De Cock knikte met krullende lippen.

‘Dat,’ zei hij, ‘is een uiterst verhelderende mededeling.’ De jongeman hield zijn hoofd een beetje schuin en plukte aan het lelletje van zijn linkeroor.

‘Lowietje is onschuldig. Ik weet dat.’

‘Zo.’

‘Ja, mijn broer en ik hebben het gedaan. Wij pleegden de overval op het geldtransport.’

De Cock reageerde niet onmiddellijk. Zijn scherpe blik gleed langs de open slippers en slobberige broek omhoog naar het roodfluwelen jasje, waarvan de ellebogen met stukjes leer waren afgezet. Hij monsterde de volle mond en zachte kin en vroeg zich in gemoede af hoe deze vriendelijke, wat artistieke jongeman ooit een gewapende overval had kunnen plegen. ‘U en uw broer?’

In zijn stem klonk een zweem van achterdocht.

De jongeman knikte.

‘Mijn broer laat zich verontschuldigen. Hij wilde wel meekomen, maar kon niet. Hij ligt in bed. Hij is nog wat zwakjes. Een louche, maar ik dacht wel bekwame figuur, heeft twee kogels uit zijn rug gepeuterd.’ Hij gaf De Cock opnieuw een verlegen lachje. ‘Een van uw mensen vond het nodig op ons te schieten.’ De Cock maakte een verontschuldigend gebaar.

‘U vond het nodig gewapenderhand een geldtransport te beroven.’ Hij glimlachte.’Hoe is het nu met uw broer?’ In zijn stem klonk warme belangstelling.

De jongeman wreef een blonde lok uit zijn ogen.

‘Nu de kogels eruit zijn gaat hij hard vooruit. Mede dankzij de goede zorgen van Smalle Lowietje. Wij zijn hem heel veel dank verschuldigd. Lowietje is een prachtvent.’

De Cock knikte traag.

‘Ik weet het,’ zei hij gelaten. ‘Zijn arrestatie was een psychologische blunder. Ik heb hem dan ook onmiddellijk weer vrijgelaten.’ Even flikkerde er iets in de ogen van de jongeman.

‘Vrijgelaten?’

De Cock keek hem vragend aan. ‘Dat was toch uw wens?’ De jongeman knikte heftig.

‘Inderdaad, daar ben ik voor gekomen. Toen mijn broer en ik van zijn arrestatie hoorden, begrepen we dat het onze plicht was ons te melden.’

‘En de derde man?’

Voor het eerst tijdens het gesprek verscheen op het gezicht van de jongeman een ernstige uitdrukking. Het jongensachtige verdween. ‘Er was geen derde man.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

‘Dat is vreemd,’ zei hij verwonderd. ‘Er zijn duidelijk drie mannen gezien.’

De jongeman schudde het hoofd.

‘Er was geen derde man.’

De Cock zuchtte omstandig.

‘Wie,’ vroeg hij geduldig, ‘stapten achter het Centraal Station uit de blauwe Simca en bedreigden de bewakers met een pistool?’ ‘Mijn broer en ik.’ De Cock grijnsde.

‘Wie was dan de man achter het stuur?’

De jongeman boog het hoofd.

‘Wij… eh,’ zei hij aarzelend, ‘mijn broer en ik, hebben besloten de volle verantwoording te dragen.’

‘Waarvoor?’

‘Voor de overval en…’ hij stokte even en beet op zijn onderlip, ‘…en de moord.’

‘Welke moord?’

‘Op Peter van Geffel.’

De Cock vertrok zijn lippen tot een smalle lijn. ‘Wie stak de ponjaard in zijn rug?’

De jongeman ontweek de blik van de rechercheur. Zenuwgolfjes zwiepten langs zijn wangen.

‘Het… eh, het was mijn ponjaard.’

De Cock sloeg met zijn volle vuist op het bureau.

‘Dat vroeg ik niet,’ riep hij heftig. ‘Ik vroeg wie Peter met de ponjaard stak.’

De jongeman slikte.

‘Ik… ik stak ermee.’

De grijze rechercheur liet zich terugvallen in zijn stoel. Hij wreef met zijn hand langs zijn ogen. Het was een vermoeid gebaar. Hij keek naar de jongeman.

‘Weet je,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Ik geloof er geen moer van… geen moer.’

De jongeman glimlachte.

‘U hebt weinig keus, geloof ik. Er zijn maar twee mogelijkheden. U kunt het geloven… of niet. Ik verzeker u dat u van mijn broer hetzelfde verhaal zult horen.’ Hij maakte een korte handbeweging. ‘Waarom zou u zich er verder het hoofd over breken? De zaak is rond. U weet nu wie Peter van Geffel vermoordde en wie de overval pleegden. U kunt de affaire als afgedaan beschouwen en uw rapport afsluiten. Wij, van onze kant, beloven u plechtig onze bekentenissen tot aan het bittere einde vol te houden.’ Hij sprak alsof hij een practical-joke uiteenzette. De Cock keek hem met een lichte verbijstering aan. Opnieuw beschouwde hij het gezicht; de volle lippen, het blonde haar, de groene ogen, en ineens knapte er iets. Het was alsof de sluier die zijn denken had verduisterd, wegviel. Alles was hem ineens klaar en duidelijk. Hij stond op en plooide zijn gezicht in zijn vriendelijkste glimlach.

‘Ik moet een verzuim goedmaken,’ zei hij opgewekt. ‘Een verzuim?’

De Cock knikte.

‘Het is onvergeeflijk. Ik heb mij nog niet aan u voorgesteld.’ De grijze rechercheur stak uitnodigend zijn rechterhand naar voren. ‘Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa.’

De jongeman kwam langzaam uit zijn stoel omhoog. ‘Ik… eh, ik ben Thijs Klarenbeek.’

Het vergevorderde uur in aanmerking genomen, zag mevrouw Van Doornenbosch er opmerkelijk verzorgd uit. Het leek alsof ze het bezoek van de rechercheurs had verwacht en zich daarop had ingesteld. Het blonde haar was gevangen in een geraffineerd kapsel en haar make-up was onberispelijk. De lichtpaarse duster die zij droeg, verhulde haar fraaie vormen niet, maar getuigde in alle openheid van haar uitzonderlijke schoonheid. Met opgetrokken knieën zat ze uiterlijk volkomen ontspannen in een kolossale fauteuil van marmerwit dralon en gebaarde met een blanke hand naar De Cock.

‘Komt u mij vertellen wie mijn man heeft vermoord?’ De Cock keek haar aan. Hij had in haar stem een lichte trilling gehoord, een nerveuze ondertoon die getuigde van onzekerheid, van angst. Het was volkomen in tegenstelling tot haar enigszins hautaine houding.

‘Verwachtte u dat?’

Ze glimlachte.

‘Rechercheurs zijn er toch voor om moorden en dat soort nare zaken op te lossen?’

De Cock knikte.

‘Inderdaad,’ zei hij traag, ‘daar zijn rechercheurs voor.’ Hij wreef peinzend met zijn hand over zijn gezicht. ‘Ze zijn feitelijk een onhebbelijk soort mensen. Ze wroeten altijd naar het hoe en waarom van daden van anderen.’ Hij grinnikte verlegen voor zich uit. ‘En ondanks dat gewroet blijven vele zaken volkomen duister, zijn de ware motieven niet te achterhalen.’ Hij gebaarde in haar richting. ‘Begrijpt u mij goed… ik weet waarom uw man werd vermoord… maar ik begrijp uw man niet.’

Haar mondhoeken trilden.

‘U weet waarom mijn man werd vermoord?’

‘Ja.’

Ze trok haar wenkbrauwen op, er was een waakzame blik in haar groene ogen. ‘Wat begrijpt u dan niet?’

De Cock keek haar strak aan.

‘Waarom hij naar een andere vrouw verlangde.’

De vraag trof haar als een bliksemschicht. Ze was ineens haar pose kwijt. Het lieftallige beeld versmolt. Ze sprong als een furie uit haar fauteuil, haar gezicht verwrongen van haat. ‘Omdat… omdat…’ Ze stokte. In enkele fracties van een seconde had ze zichzelf weer in bedwang. Ze dreef de haat uit haar gezicht en glimlachte vreugdeloos.

‘Sommige mannen zijn onmatig in hun verlangen.’ Het klonk als een verontschuldiging. ‘Ze hebben eenvoudig te veel liefde voor één vrouw.’

‘Dat op zich,’ zei De Cock bedachtzaam, ‘was nog geen reden om hem te vermoorden, mevrouw Van Doornenbosch. U wist al zo lang dat uw man u bedroog.’

Het was een tweede aanval op haar zelfbeheersing. Ze doorstond hem. Ze sloot haar ogen en boog vermoeid het hoofd. ‘Ik… eh, ik was aan de gedachte gewend geraakt,’ zei ze zacht. ‘Ik had geleerd ermee te leven.’

De Cock knikte.

‘Tot hij u verried.’

Ze keek naar hem op. Haar mondhoeken trilden.

‘Ik begrijp niet wat u bedoelt.’

Het was een stuntelige poging tot verweer.

De Cock klemde zijn lippen op elkaar.

‘Waar is het geld?’

In haar ogen verscheen een kwaadaardige flikkering. ‘Welk geld?’

De Cock grijnsde.

‘Van de overval,’ zei hij gelaten, ‘om precies te zijn één miljoen achthonderdvijfenzeventigduizend gulden.’

Ze keek de rechercheur vijandig aan.

‘Ik heb het niet.’

De Cock gebaarde om zich heen.

‘Ik heb gegronde reden om aan te nemen dat het hier in huis is. U kunt het ons beter uit vrije wil geven.’ Hij sprak vriendelijk en overtuigend. ‘Het bespaart ons veel tijd en moeite. En vinden doen we het toch.’

Een paar seconden leek ze besluiteloos. Toen glipte ze uit haar fauteuil en liep naar het dressoir.

‘U zult het niet vinden.’

De dreiging in haar stem had de oude rechercheur moeten waarschuwen, maar hij was te zeker van zijn zaak.

Hij tikte Vledder op zijn schouder.

‘Ga maar zoeken, Dick,’ zei hij. ‘Begin bij de garage. Als ik het goed heb gezien is er een ingang via de keuken.’

Vledder deed een paar passen naar de deur.

‘U gaat niet naar de garage.’

Het klonk als een bevel.

Verbijsterd keken de rechercheurs naar de vrouw. Ze stond met haar rug tegen het dressoir, een pistool in haar rechterhand. Op het gezicht van Vledder maakte de verbijstering snel plaats voor een glimlach, die spottend om zijn lippen zweefde. Haar tartend deed hij een stap dichter naar de deur.

Toen kraakte een schot.




22


Met een grauwe zak met fruit onwennig onder zijn arm, slenterde De Cock door de lange gang van het ziekenhuis. Een blozende verpleegster wees hem de deur van het zaaltje. Vledder lag er wat witjes bij. Zijn gezicht toonde nog de sporen van pijn en emotie. Maar er verscheen een glimlach op zijn lippen toen hij De Cock wat stuntelig zag binnenkomen. De grijze rechercheur legde omslachtig zijn hoedje aan het voeteinde en trok een stoel vanonder het bed.

‘Ik… eh, ik heb wat sinaasappelen voor je meegenomen,’ zei hij met een hulpeloos gebaar. ‘Zes voor een rijksdaalder. Ik hoop dat ze goed zijn.’

‘Bedankt.’

De Cock legde de grauwe zak naast Vledder neer.

‘Hoe is het nu?’ vroeg hij zorgelijk.

Vledder wees met zijn hand tastend naar zijn schouder. ‘Ze hebben de kogel eruitgehaald. Kijk maar. Ik heb hem in een lucifersdoosje op het nachtkastje.’

De Cock nam de kogel uit het doosje en liet hem over de palm van zijn hand rollen.

‘Hij is van hetzelfde kaliber als de kogels die een eind maakten aan het leven van de secretaris?’

Vledder knikte met een ernstig gezicht.

‘Hij is dus door zijn vrouw vermoord.’

‘Ja, Dick, mevrouw Van Doornenbosch doodde haar man. Ik heb haar gistermiddag verhoord. Ze heeft een volledige bekentenis afgelegd.’

Vledder schudde verbijsterd zijn hoofd. ‘Verschrikkelijk,’ zuchtte hij. ‘Ondanks het feit dat ze dat pistool op mij afschoot… ik vind het toch verschrikkelijk.’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Waarom?’

Vledder staarde naar het plafond.

‘Ik vond haar zo’n lieve, zachte vrouw. Zie je, daarom verwachtte ik ook niet dat zij op mij zou vuren. Ik dacht niet dat zij daartoe in staat was. Ondanks jouw duidelijke toespelingen bij haar thuis dat zij verantwoordelijk zou zijn voor de dood van haar man, weigerde mijn verstand dat aan te nemen.’ De Cock plukte peinzend aan zijn onderlip.

‘Lief… zacht… dat was ze ook wel, vroeger, vóórdat Van Doornenbosch de duivel in haar wakker riep en haar tot moord dreef.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Van Doornenbosch dreef haar tot moord?’

De Cock knikte.

‘De moord op hemzelf.’ Hij verschoof iets op zijn stoel. ‘Het is misschien beter dat ik je de hele toedracht vertel. Je hebt er tenslotte recht op.’

Vledder glimlachte. ‘Steek van wal.’

De Cock wreef met zijn vlakke hand over zijn gezicht. ‘Sommige mensen,’ begon hij aarzelend, ‘worden gedreven door een droom. De droom van Charles van Doornenbosch was een onbekommerd bestaan in zonnig Zuid-Amerika aan de zijde van de vrouw op wie hij verliefd was.’

‘Mevrouw Van der Bent.’

‘Ja, hij onderhield al geruime tijd een min of meer intieme relatie met haar. Zijn eigen vrouw wist dat. De secretaris nam niet eens de moeite het voor haar verborgen te houden. Hij zei openlijk dat de vrouw van de directeur hem ongemeen boeide. Mevrouw Van Doornenbosch verdroeg dat, omdat ze zielsveel van haar man hield. Ze hoopte vurig dat zijn verliefdheid slechts van tijdelijke aard zou zijn.’

‘Dat was het niet.’

De Cock schudde langzaam zijn hoofd.

‘De secretaris was bezeten. Zijn droom dreef hem voort. En ongeveer een maand of drie geleden rijpte in zijn brein een ingenieus plan. Mevrouw Van Doornenbosch, die van haar eigen naam Klarenbeek heette, had twee broers, Thijs en Wout, beiden wat bohemienachtige lieden, die vrolijk en nonchalant door het leven stapten. Ze hadden beiden een beetje kunstzinnige inslag, die zij zo goed mogelijk te gelde maakten. In een oude kelder aan de Voorburgwal, die zij als woning en atelier hadden ingericht, ontwierpen zij voornamelijk bizarre stands voor tentoonstellingen. Hun productie lag niet hoog en was nauwelijks voldoende voor een primitief bestaan. Het kon de jongens niet veel schelen. Zij dronken blijmoedig hun biertje en Smalle Lowietje, die een zwak voor de jongens had, tapte desnoods ook zonder geld. En wanneer de nood het hoogst was, stapten zij naar hun burgerlijke zuster in Haarlem, die het met haar gedegen secretaris zo goed had getroffen, en vroegen om een bijdrage in hun levensonderhoud.’

De Cock pauzeerde even.

‘Tijdens zo’n bezoek van de jongens ontvouwde de secretaris in de familiekringen zijn plannen.’

‘De overval.’

‘Juist. Het was allemaal heel simpel. De secretaris, die voor de N.V. regelmatig in Amerika kwam, had daar reeds twee pistolen gekocht. Het was niet de bedoeling de wapens te gebruiken. De mannen die het geldtransport bewaakten, zouden reeds bij het zien van de pistolen weerloos zijn. Er was geen enkel risico bij. Ze moesten gewoon wachten op een gunstig transport en de secretaris wist uit hoofde van zijn functie wel wanneer het de moeite loonde. De jongens waren vrijwel onmiddellijk enthousiast. Niemand leed in feite schade. De N.V. was verzekerd en de verzekeringsmaatschappijen… wel, die bouwden toch maar kantoren als paleizen.

Mevrouw Van Doornenbosch voelde niets voor het plan. Het was misdadig en ze was het er niet mee eens dat haar beide jongere broers daarin werden betrokken.

Toen speelde de secretaris zijn hoogste troef uit.

Tijdens een bedsermoen bekende hij dat hij al enige tijd probeerde zijn relaties met mevrouw Van der Bent te verbreken. Hij was tot de conclusie gekomen dat zij uiteindelijk een vergelijking met zijn eigen vrouw toch niet kon doorstaan. Maar de vrouw van de directeur, zo zei hij, wilde van een breuk niets weten. Zij stond erop dat hij haar bleef bezoeken en dreigde zelfs zijn positie als secretaris bij de N.V. te ondermijnen als hij wegbleef. De overval zou hem financieel onafhankelijk maken. Het opende de mogelijkheid om samen met de jongens in Zuid-Amerika, ver van de verderfelijke invloed van de vrouw van de directeur, een nieuw bestaan op te bouwen.’

‘En?’

‘Mevrouw Van Doornenbosch zwichtte. Ze stond er zelfs op aan de overval een werkzaam aandeel te hebben. Zij kwamen overeen dat zij, als man verkleed, de wagen zou besturen waarmee de overval gepleegd zou worden.’

‘Zij was dus de derde man.’

De Cock knikte peinzend.

‘De eerste gunstige gelegenheid verliep door een fout van Wout Klarenbeek. Hij was zo zenuwachtig, dat hij onmiddellijk na de diefstal met de gestolen wagen tegen een lichtmast reed. Hij werd prompt gepakt en verhuisde voor ruim een maand naar de koepel in Haarlem.’

De ogen van Vledder lichtten op.

‘En daar kwam hij Peter van Geffel tegen.’

‘Hij kende hem al oppervlakkig van zijn bezoeken aan het café van Smalle Lowietje. In de gevangenis werden ze als lotgenoten meer intiem en Wout Klarenbeek vertelde in een vertrouwelijke bui van de grootse plannen voor een overval. Om een of andere reden verzweeg hij het aandeel van zijn zwager, de secretaris. Om meer indruk op zijn penozegabber te maken, legde hij het accent meer op zijn eigen aandeel in de onderneming. Hij vermeldde slechts een mannetje dat bij de maatschappij alles van de geldtransporten wist.’

De Cock stopte en staarde peinzend in het niets.

‘Op dat moment,’ zei hij somber, ‘waren de kaarten geschud. Alles wat later volgde, kwam hieruit voort. Het is een droeve gedachte dat in feite Flossie de raderen van het noodlot op gang bracht. Zij dwong Peter ertoe de maatschappij van de plannen op de hoogte te brengen.’

‘En Peter viel in handen van de secretaris.’

De Cock knikte.

‘Ik heb mij afgevraagd hoe Sluwe Pietje zo zonder argwaan in de val liep die Van Doornenbosch voor hem opstelde. Ik denk dat Pietje eenvoudig uit zijn gewone doen was. Hij had zich zijn hele leven van leugen en bedrog bediend en zich slechts met louche zaakjes beziggehouden. Hij was niet gewend op basis van eerlijkheid te onderhandelen. Vermoedelijk heeft de secretaris hem een beloning of iets dergelijks toegezegd. We zullen het nooit weten. In ieder geval lokte hij hem naar de duinen bij Noordwijk en stak hem daar de ponjaard in zijn rug.’ Vledder gebaarde met zijn gezonde linkerarm.

‘Maar Thijs zei dat de ponjaard van hem was en dat hij ermee had gestoken.’

De Cock glimlachte.

‘Thijs heeft die bekentenis later weer ingetrokken. Toen het hem duidelijk werd dat ik het aandeel van zijn zuster kende, werd hij openhartiger. De ponjaard was een oud familiestuk. Hij hing bij de jongens als decoratie aan de wand. Op de middag nadat de overval was geslaagd, bezocht Van Doornenbosch de beide jongens in hun schuilplaats aan de Boerensteeg. Hij gaf de gewonde Wout een standje omdat hij in de gevangenis te loslippig was geweest en vertelde toen heel kalm dat hij genoodzaakt was geweest Sluwe Pietje voor eeuwig het zwijgen op te leggen. De beide jongens waren woedend en dreigden de politie in te lichten. Van Doornenbosch gaf hun de raad dit niet te doen. Ten eerste zou hun zuster als medeplichtige aan een gewapende overval haar straf niet ontgaan en wat de moord betrof… die was gepleegd met een Italiaanse ponjaard met een bijzonder fraai bewerkt zilveren heft. Pas toen realiseerden de jongens zich dat zij de ponjaard al een paar dagen hadden gemist.’

‘Wat een schoft.’

De stem van Vledder trilde van verontwaardiging.

De Cock keek zijn jonge collega onderzoekend aan. Op het bleke gezicht lagen blosjes van opwinding.

‘Het lijkt mij beter dat ik ermee stop,’ zei hij fronsend. ‘Ik vertel je de rest wel een andere keer. Dit is niet goed voor je genezing.’ Hij greep naar zijn hoedje en maakte aanstalten om op te staan. Vledder drukte zich op zijn linkerelleboog iets overeind. Op zijn gezicht kwam een pijnlijke trek.

‘Als je nu stopt,’ zei hij dreigend, ‘stap ik zo uit dit bed en loop achter je aan tot je mij de rest hebt verteld.’

De Cock knikte. ‘Chantage,’ zei hij gelaten.

Vledder grinnikte. ‘Noem het zoals je wilt.’

De Cock zuchtte omstandig. ‘Goed dan,’ zei hij berustend, ‘wat wil je nog weten?’

Vledder schudde wanhopig zijn hoofd.

‘Alles natuurlijk. Hoe kwam je er bijvoorbeeld toe om mevrouw Van Doornenbosch te verdenken? Ik heb tijdens het hele onderzoek niets ontdekt dat in haar richting wees.’

De Cock grijnsde.

‘Mevrouw Van Doornenbosch maakte een foutje. Toen zij op de dag na de overval naar de Boerensteeg trok om met haar broers beraad te houden, wist zij niet dat Smalle Lowietje de jongens kort tevoren naar een andere schuilplaats had overgebracht. Tot haar schrik en verbazing werd zij in het magazijn door ons overvallen. Om haar aanwezigheid te verklaren, zei ze dat ze op zoek was naar haar man en het adres aan de Boerensteeg uit zijn agenda had geput. Dit wekte mijn argwaan. Zie je, een gedegen secretaris gaat gewoonlijk niet zonder zijn agenda op stap. Toen wij hem later aan het Gein vonden, bleek hij zijn agenda ook bij zich te hebben. Ik heb het agendaboekje blaadje voor blaadje doorgenomen. Het adres in de Boerensteeg kwam er niet eens in voor.’

Vledder glimlachte.

‘Ze had dus gelogen en wist van de overval en de daders veel meer dan zij deed voorkomen.’

‘Precies. Er bestond alle reden om mevrouw Van Doornenbosch nauwlettend in het oog te houden. Toen zij op het bureau verscheen, zogenaamd om naar haar man te informeren, viel ze flauw toen ik haar vroeg of ze in het bezit was van een kat. Dit gaf, gezien de kattenharen op de jas van de secretaris, steun aan mijn vermoeden dat zij inderdaad iets met de moord op haar man te maken had. Ik stuurde je daarom met haar mee. Toen je terugkwam uit Haarlem en meldde dat je bij haar thuis geen spoor van een kat had aangetroffen, raakte ik wat op een dwaalspoor. Maar niet lang. Het verhaal van de Van der Bents over het vinden van de Simca, het geld en de dode Van Doornenbosch, bracht het spoor bij haar terug.’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

‘Dat begrijp ik niet.’

De Cock krabde in zijn nek.

‘Herinner je je nog dat je na het vinden van het lijk in de Simca vroeg: “Waarom liet de moordenaar het geld liggen?”’ ‘Ja.’

‘Het was op zich een goede vraag, maar de vraagstelling was verkeerd.’

‘Hoezo?’

‘Je had moeten vragen: waarom legde degene die Van Doornenbosch doodde het lichaam in een bed van bankbiljetten? En niet zomaar een aantal bankbiljetten, maar exact een bedrag van zeshonderdvijfentwintigduizend gulden.’

‘Je bedoelt dat het geld onder het lijk een bijzondere betekenis had?’

‘Juist. Zeshonderdvijfentwintigduizend gulden was precies het vierde gedeelte van de buit van tweeënhalf miljoen. Begrijp je, het aandeel van Van Doornenbosch.’

Vledder glunderde.

‘Verrekt ja. En daaruit volgde ook dat er nog drie anderen waren.’ De Cock knikte.

‘Maar dat niet alleen. Het betekende ook dat bij de moord op de secretaris andere motieven dan geld een rol speelden. Een normale bende van vier had na de liquidatie van de secretaris de buit verder onder de drie overblijvenden verdeeld. Zie je, dat was nu niet gebeurd. Charles van Doornenbosch kreeg zijn volledige aandeel. Hij werd daarmee na zijn dood naar de villa aan de Amstel gebracht. Waarom? Zoals wij nu weten had de heer Van der Bent met de hele affaire feitelijk niets te maken. Maar mevrouw Van der Bent wel. Ze kreeg haar minnaar voor de deur van haar huis gepresenteerd, compleet met zijn aandeel in de buit… maar morsdood.’

De Cock wreef met de rug van zijn hand langs zijn ogen. ‘Dit staaltje van cynisme,’ zei hij bitter, ‘kon alleen geboren worden uit het brein van een jaloerse vrouw.’

Een tijdlang zwegen ze. Buiten plakte een natte sneeuw tegen de ruiten van het zaaltje.

Vledder was de eerste, die het zwijgen verbrak. Op zijn voorhoofd lag een diepe denkrimpel.

‘Toch begrijp ik nog niet hoe ze ertoe kwam om de man die zij zo innig liefhad neer te schieten. Wat was de directe aanleiding?’ De Cock zuchtte.

‘Ze vond de vliegtickets naar Houston.’

‘Wat?’

‘Ja. Thijs had haar verteld van de ponjaard en de moord op Sluwe Pietje. Vanaf dat moment bekeek ze haar man met diep wantrouwen. Ze ging onopvallend zijn gangen na en merkte dat hij heimelijk voorbereidingen trof om er met de hele buit vandoor te gaan. Toen ze daarna in de binnenzak van zijn colbert twee vliegtickets voor Houston vond, begreep ze in een flits het hoe en waarom van het hele plan. Ze besefte pijnlijk dat hij haar met leugens had gestrikt en dat zij en haar beide broers waren misbruikt alleen om hem in de gelegenheid te stellen met zijn geliefde naar Zuid-Amerika te vluchten. Dat was haar te veel. Ze nam een van de pistolen die bij de overval waren gebruikt, en wachtte in de hal. In haar hart twijfelde ze, gloeide nog hoop dat ze zich vergiste en dat het tweede ticket toch voor haar bestemd was. Maar Van Doornenbosch negeerde haar volkomen, merkte haar in de hal niet eens op. Op het moment waarop hij met zijn koffers naar buiten zou stappen, riep ze hem terug en schoot hem van dichtbij neer.’

De Cock kwam van zijn stoel en slenterde door het zaaltje. Er stonden nog twee bedden, maar die waren niet bezet. Bij een van de ramen bleef hij staan en keek hoe de sneeuw langzaam wegsmolt.

Vledder keek naar de brede rug.

‘Heb je het ontbrekende geld in de garage gevonden?’ ‘Niet in de garage, maar in koffers onder het bed in de slaapkamer.’

‘Niet in de garage?’ In de stem van Vledder klonk verwondering. De Cock draaide zich om. ‘Nee.’

Vledder slikte.

‘Maar waarom schoot ze dan op mij toen ik naar de garage wilde?’

‘Daar was de kat.’

‘De kat?’

De Cock knikte traag.

‘De kat van de secretaris. Zie je, mevrouw Van Doornenbosch had een hekel aan katten. Ze duldde het dier niet in haar huis. Daarom verbleef de kat in de garage. Hij had daar zijn mand en kreeg daar zijn eten. De secretaris verzorgde zijn kat goed. Het dier was ook erg aan hem gehecht. Toen mevrouw Van Doornenbosch het plan had opgevat om het lijk van haar man naar de villa van Van der Bent te brengen, sleepte ze het lichaam naar de garage waar de blauwe Simca al die dagen verborgen had gestaan. Ze nam de koffers uit de hal en telde in een vreemde gemoedsrust een bedrag van zeshonderdvijfentwintigduizend gulden uit. Toen ze met het geld in de garage terugkwam, kreeg ze de schok van haar leven. Boven op het lijk van haar man zat de zwarte kater en schreeuwde klaaglijk miauwend zijn verdriet uit.’ ‘En zo,’ zei Vledder zuchtend, ‘kwamen dus de kattenharen op zijn jas?’

De Cock knikte traag.

‘Het stomme dier was de enige die treurde om zijn dood.’


notes



Примечания





1


Iemand die zijn min of meer gerechtigd aandeel in de buit niet krijgt, wordt misgekleumd. Dit miskleumen leidt in penosekringen dikwijls tot anonieme tips aan de recherche.